Test: Kawasaki Z900 SE

Overtuigd als we sinds de lancering van de Z900 zijn geweest dat hier nog een sportievere variant van op de markt zou worden gezet, waarvan we eerlijk gezegd hadden gedacht dat 'ie - net als de Z750 R en Z1000 R - als Z900 R door het leven zou zijn gegaan, heeft de Z900 SE langer op zich laten wachten dan we hadden verwacht. Niet dat er op de standaard versie veel op of aan te merken was, zeker niet na z'n eerste update in 2020, toen naast een licht gewijzigde optische look de Z900 was voorzien van LED-verlichting rondom, 4 rijmodi met instelbare tractie controle en een 4,3” TFT-display met Bluetooth connectiviteit, Rijden in Zwitserland heeft zo z'n voordelen. Het landschap is schitterend, de wegen zijn fantastisch...dat tegenwoordig niet meer op een motor schijnt te mogen ontbreken. Daar hoefde niets meer aan toe te worden gevoegd, toch?

Of toch niet? In onze eerste test vroegen we ons af waarom Kawasaki had gekozen voor ‘ouderwetse’ axiaal gemonteerde remklauwen, waar toen radiale remklauwen al volop de trend waren. Niet dat de axiale remmen tekort schoten, verre van dat, maar ja… het oog wil natuurlijk ook wat en pochen aan de bar zit nou eenmaal in het DNA van de sportieve motorrijder. Tegelijkertijd sterkte ons dat in de overtuiging dat er nog een sportievere versie zou gaan komen en precies dát heeft Kawasaki nu bij deze 2022 Z900 SE gedaan. De axiale 4-zuiger remklauwen hebben het veld geruimd voor niet de minste Brembo M4.32 Monobloc remklauwen met 300 mm Brembo remschijven (inderdaad, dezelfde specificatie als de Z H2), wat in combinatie met de Nissin radiale rempomp en staalomvlochten remleidingen de stopkracht naar een hoger plan heeft getild. 

Bij de ontwikkeling van de Z900 SE is de aandacht volledig naar het verbeteren van het rijwielgedeelte gegaan. Als eerste werd hiervoor de voorvork hertekend en aangepast. De 41 mm upside down is net als de standaard Z900 volledig instelbaar, maar heeft wel een aangepast binnenwerk om opgewassen te zijn tegen het geweld van de Brembo remmen en goudkleurige buitenpoten. Dat laatste is gedaan om te matchen met de derde belangrijke upgrade die is doorgevoerd, de Öhlins S46 achtershock (dezelfde constructie als die van de Z1000 R) waarvan de interne gas- en Maar de boetes zijn ook torenhoog wanneer je je niet aan de snelheid houdtoliekamers zijn gescheiden door een zwevende 46 mm zuiger en waarvan de uitgaande demping en veervoorspanning eenvoudig kan worden aangepast. 

Nu zijn we d’r normaal gesproken niet vies van om een motor flink de sporen te geven en al helemaal niet wanneer het een sportievere versie betreft, maar ditmaal is het toch duidelijk een ander verhaal. Voor wat betreft het 50 jaar Z verhaal had Kawasaki dankzij die enorme privé collectie van de Zwitserse importeur waarschijnlijk geen betere locatie kunnen bedenken, maar hier rijden is toch echt een ander verhaal. Enerzijds omdat de omgeving van Härkingen niet het allermooiste gebied van Zwitserland is, maar meer nog omdat de Zwitserse Polizei niet mals is wanneer het om snelheidsovertredingen gaat. Je hoeft hier niet echt je best te doen om enkele weken
Sugomi ten voeten uit... moet je wel weten wat Sugomi is en nee, da's geen Japanse salami. Blijft grappig, dat achterlicht in de vorm van een Z

De eerste update van 2020 nog in een paar kiekjes samengevat (of nog langer) als wandelaar door het leven te moeten gaan, om over de hoogte van de boetes nog maar te zwijgen. Uit voorzorg dus maar netjes mijn rijbewijs maar thuis ‘vergeten’, want wat je niet bij je hebt kan ook niet worden afgepakt. 

De Z900 SE springt er in de brandende zon direct uit met zijn Metallic Spark Black / Candy Lime Green kleurstelling met gouden voorvork en kenmerkend gele spiraalveer van de Öhlins achtershock met goudkleurige losse unit om de veervoorspanning te stellen, die direct in het oog springt dankzij het vakwerkbuis subframe. Als na de visuele inspectie de vering voor en achter even wordt ‘gevoeld’ heb ik sterk het idee dat de voorkant wel eens aan de slappe kant zou kunnen zijn en dan met name de uitgaande demping. De vork springt na een flinke duw naar mijn idee iets te rap weer terug, maar ik geef de SE het voordeel van de twijfel en besluit eerst maar eens af te wachten hoe de voorkant zich al rijdend houdt. De achterkant voelt daarentegen statisch wel meteen goed aan.