Zoeken

Test: Lightning Strike

It's electrifying

10 maart 2020

Nu is er maar één manier om dat soort uitspraken te testen dat is met de motor in de echte wereld te gaan rijden. Dus bijna een jaar nadat ik de eerste buitenstaander was geweest die met het prototype van de Lightning Strike in het heuvelachtige gebied ten noorden van de fabriek in Californië had gereden, keerde ik terug naar de Golden State om de productieklare opvolger te testen. Ditmaal echter ten zuiden van San Francisco over de bochtige en befaamde Skyline Boulevard dwars door het Redwood Forest – Blij dat ze m'n kritiek serieus hebben genomen. Wat een verschil met het prototype, dit stuurt echt als een malleexact dezelfde weg waar de toen lokale inwoner Richard Hatfield 15 jaar geleden met zijn van elektrische aandrijving voorziene Yamaha YZF-R1 reed.

Het prototype van de Strike dat ik in 2018 reed was met recht een conceptmodel dat qua chassis veel van de technologie van de LS-218 had gebruikt en niet echt comfortabel te noemen was. De voetsteunen zaten te hoog en het stuur te ver naar voren, waardoor een vermoeiende zit was ontstaan. Dat is bij deze productieklare versie echter allemaal aangepakt, met dank aan Development Engineer Shawn Higbee die sinds maart 2019 bij Lightning werkt. Higbee is een topcoureur en ex-Formula USA Superbike kampioen die ook een kleine link met China heeft na de Macau GP op het podium te zijn gefinisht. Bovendien heeft Higbee ervaring met het racen met elektrische motoren, hij reed met een Zero in de TTXGP. “We konden destijds niet met de Lightning racen, welke van een andere planeet was vergeleken met de rest van ons,” zegt hij. “Maar ik heb toen wel veel geleerd over elektrisch racen en de kans om hier te werken met Richard en Jojo aan de productie van een Hadden we al gezegt dat 'ie een sexy uitstraling heeft?realistisch geprijsde super-rijdbare E-Bike is plezierig en de moeite waard. Ze reageren zo snel op nieuwe ontwerpen of verbeteringen die ik suggereer en dat is een enorme bevrediging om samen met hen en de rest van het team te werken. 

De invloed van Higbee merk je meteen wanneer je je been over de Strike gooit en op het zadel plaatsneemt. De veel rationelere zit is overduidelijk het resultaat van zijn werk. Het 813 mm zadel is nu comfortabel – uitnodigend zelfs – met voetsteunen die nu lager en verder naar voren zijn geplaatst dan het van de LS-218 afgeleide prototype. Het aluminium monocoque frame dat tevens dienstdoet als box van het accupakket is smal aan voorkant van het zadel, waardoor je meer controle over de motor krijgt en daarnaast je voeten gemakkelijk aan de grond kunt zetten. De motor voelt comfortabeler en veel beter te controleren. 

Daarnaast zit je bovenlichaam meer rechtop, met de nogal brede clip-ons nu verder naar achteren en hoger geplaatst. Er was echter nog steeds ruimte genoeg om op de rechte stukken van de weg door de Redwood Forest plat achter het ruitje te kunnen kruipen. Het is alsof je meer in de motor zit, in plaats van erop zoals bij het prototype het geval was. Laat je niet door het uiterlijk in de luren leggen, dit is niet zozeer een sportfiets maar een motor voor de echte wereld die zich als zodanig voordoet. Hatfield heeft ervoor gekozen voor een 7/8 versie van de kuip waarmee Lightning z’n successen in Pikes Peak en Bonneville heeft gehaald, vermengd met praktische rijdbaarheid op straat. Minder druk op je armen en schouders en dus lang niet zo vermoeiend. 

Ik kan begrijpen waarom Lightning deze keuze heeft gemaakt, maar focussen op het sportieve DNA is commercieel gezien een riskante strategie. De Supersport markt is wereldwijd als een plumpudding in elkaar gezakt en in dat opzicht zou het misschien slimmer zijn geweest als Hatfield ‘m als een naakte roadster op de markt op de markt had gezet, wat ‘ie onderhuids in feite ook is. Zero heeft z’n SR/F als Ducati E-Monster op steroïden op de markt gezet en is voor Zero een regelrecht verkoopsucces – met een prijskaartje dat 50% boven dat van de Strike Standard ligt. Dat is dus waar de markt om vraagt, maar de Naked Roadster 94 pk klinkt niet echt indrukwekkend, maar 224 Nm maakt dat je er echt als een ehh..gesmeerde bliksem vandoor gaatversie van de Strike Standard zal volgens Hatfield pas in 2021 productie klaar zijn. “We werken non-stop om dit op de markt te brengen, omdat het waarschijnlijk onze verkooptopper zal gaan worden, zegt Richard, “zeker met een nog lager prijskaartje dan de Supersport.” Hmmm, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. 

Des te meer omdat het pre-productiemodel waarmee ik vandaag aan het rijden ben een geweldige dynamische ervaring is – hoewel ik daar wel bij moet aantekenen dat ‘mijn’ model een mengeling van beide versies was. In afwachting van de spuitgiet plastic kuipdelen (en, naar verwachting, een deal met Showa voor wat de vering betreft) had ‘mijn’ fiets een carbon kuip die in de San Jose fabriek was gefabriceerd, evenals de Öhlins TTX-vering en Brembo Monobloc remmen van de Carbon Edition. Onderhuids was echter de minder krachtige 150V motor gemonteerd in combinatie met het lichtst mogelijke 10kW accupakket – hoewel dat laatste buiten gewicht geen invloed op de performance van de elektromotor heeft, alleen op de actieradius en laadtijd.