Test: Kawasaki 2020 W800

Ik moet het je bekennen. Teleurgesteld was ik afgelopen jaar, toen Kawasaki twee nieuwe W-modellen als opvolger van de in 2017 uit productie genomen W800 had gelanceerd: de W800 Street en W800 Café. Of beter gezegd: opnieuw teleurgesteld. Enorm teleurgesteld. Allereerst toen Kawasaki in 2016 aankondigde de oervader van de retro-klassieker W800 uit productie te nemen, waarmee na 50 jaar het einde van de W-geschiedenis werd ingeluid. Ten tweede toen afgelopen jaar in vorm van een W800 Street en W800 Café door Kawasaki de wederopstanding werd gepresenteerd, wat in mijn ogen een té moderne Alsof je met de teletijdmachine van prof. Barabas terug in de tijd bent gegaaninterpretatie was van de oorspronkelijke W. “De W800 Street oogt en rijdt alsof ‘ie van de eerste tot de laatste schroef is vernieuwd en voelt op écht alle vlakken beter dan de oude W, maar als ik na anderhalf uur rijden bij mij de straat inrijdt weet ik nog niet of dat per definitie ook beter is. Of ik er ook vrolijker van wordt.” Was getekend, uw redacteur in 2019. 

Nee, met weemoed dacht ik terug aan die allerlaatste rit met de Final Edition van de W800, door Team Green in de nazomer van 2016 als doekje voor het bloeden op de markt gezet, in de zonovergoten maar al wel in prachtige herfstkleuren getooide Belgische Ardennen. Een allerlaatste rit onthaasten in het kwadraat, alsof de tijd vijftig jaar had stilgestaan. Een allerlaatste keer filosoferen over de essentie van motorrijden. Dacht ik… Tot eind vorig jaar door Kawasaki een derde W-model werd gepresenteerd als evolutie van de oorspronkelijke W: de W800. 

Dat de W800 meer is dan een ‘W800-die-nu-wel-aan-Euro-4-voldoet’ wordt me meteen duidelijk als ik in Hoofddorp bij de importeur mijn been over het zadel heb gegooid voor een eerste rit binnendoor naar huis. De 2020 W800 rijdt alsof ‘ie van de eerste tot de laatste schroef is vernieuwd en voelt op écht alle vlakken beter dan de oude W (stuurt beter, remt beter, loopt veel mooier, zit relaxter, maar daarover uiteraard straks meer), net als de W800 Street afgelopen jaar, maar als ik na anderhalf uur rijden bij mij de straat inrijdt is het me wel duidelijk dat in tegenstelling tot die Street de evolutie nu niet ten koste van het oorspronkelijke W-gevoel is gegaan. 

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Anita van Rooijen