Test: Ducati Streetfighter V4 S

Met een onheilspellende lucht die niet veel goeds belooft wordt met de Streetfighter het voor ons bekende rondje door Betuwe en Utrechtse Heuvelrug van pak ‘m beet 120 kilometer afgelegd, waar het vandaag opvallend rustig is. We beginnen de trip in de rijmodus Sport, wat de middelste van de drie rijmodi is en waar echt niets op aan te merken is. De gasrespons is prima voor elkaar en de V4 bouwt z’n vermogen Corona heeft ook zo z'n voordelen. Doordeweeks veel rustiger nu iedereen aan het thuiswerken isontzettend mooi en lineair op, zonder daarbij intimiderend te zijn. Nooit gedacht dat 208 pk zó gebruiksvriendelijk zou zijn. In de Street rijmodus is Ducati wat gebruiksvriendelijkheid betreft nog een stapje verder gegaan door het vermogen in de eerste drie versnellingen te smoren. Een beetje té als je ’t mij vraagt, maar van de andere kant… er zijn ook fietsen waarbij je het in die modus met slechts 100 pk moet doen.

Het Desmosedici Stradale motorblok heeft dezelfde afmetingen en geometrie als het blok van de Desmosedici MotoGP racer: een 90° V4 die 42° voorover is gekanteld, waardoor het geheel extreem compact is. Net als de MotoGP racers heeft ook de Desmosedici Stradale een tegengesteld roterende krukas, wat het gyroscopische effect van de wielen verkleint en daarmee de Streetfighter sneller en gemakkelijker van richting laat veranderen en tevens de neiging tot wheelies onder acceleratie reduceert. Aan dat laatste dragen ook de winglets hun steentje bij. 

Dat de Streetfighter V4 met speels gemak van richting is te veranderen blijkt overduidelijk op de smalle Waaldijk waar je op een 400 eigenlijk veel beter in je element bent. Met chirurgische precisie kan de V4 in elke bocht worden gelegd en het omleggen vergt amper kracht, wat ik gezien het koude weer met een buitentemperatuur van nog geen 10 graden boven nul niet had verwacht van de Pirelli Super Corsa banden waarmee de Streetfighter V4 standaard is uitgerust. Ducati heeft slim gekozen voor de hoge achterband (200/60 ZR 17”),
Pak maar vast een emmertje voor het, precies... 28 kg downforce bij 270 km/u, hebben we niet gecheckt als je 't niet erg vindt

Tweede generatie elektronische vering, Öhlins stuurdemper, quickshifter met blipper

Kanonne, wat een herrie maakt dat ding onderin. Dat dat door de keuring is gekomen is niet te geloven een band die ten opzichte van een 200/50 of 200/55 ronder is, wat van richting veranderen een stuk gemakkelijker maakt. 

Wat ook opvalt als de Streetfighter de vrije teugels wordt gegeven, is dat de V4 bovenin een stuk beschaafder klinkt dan onderin. Dat klinkt als tegenstrijdig, maar ergens zien we er de logica wel van in: een blok dat onderin stil is, maar het bovenin uitschreeuwt maakt het voor anderen meteen duidelijk wanneer je aan het planken bent. En hoe minder luid, hoe meer je kunt planken zonder daarbij voor een ander overlast te zijn. Denk nu niet dat je bovenin door een Tesla zult worden overstemd, verre van, maar zeker ten opzichte van onderin klinkt het een stuk ingetogener. Want nog eens extra bijdraagt aan het idee dat de Streetfighter V4 een poeslief lammetje is. Een beresterk poeslief lammetje welteverstaan.

Dat klopt als een bus, totdat je van Sport op Track bent geswitcht en het beest (waar hebben we die kreet eerder gehoord) in de V4 hebt losgemaakt. On.voor.stel.baar. Vergeet alles wat we tot nu toe hebben geschreven, als een vurige hengst die er alles aan gelegen is om z’n ruiter uit het zadel te werpen knalt de Streetfighter er hevig hoofdschuddend vandoor, waardoor je al snel zult ontdekken dat wheelie control en slide control echt geen overbodige luxe is. Het wil nog maar niet vlotten met dit voorjaar, zo koud als 't is. Waar zijn nou die gasten van Global Warming enzo?Als je het lef hebt om er volgas vandoor te gaan. Niet dat we dat hebben gedaan, uiteraard. We zouden niet durven…

De elektronica mag de Streetfighter goed in het gareel weten te houden, maar toch was het niet allemaal pais en vree. Met name de quickshifter liet nog wel eens een steekje vallen als de laars tegen de schakelpook rustte, door op onverwachte momenten ineens de ontsteking te onderbreken. Alsof 'ie wil opschakelen, maar dan zonder het schakelen. 

Net als de Panigale V4 S heeft Ducati ook de S versie van de Streetfighter V4 van Öhlins welbekende semi-actieve vering voorzien, bestaande uit een NIX-30 voorvork en een TTX achtershock, gecontroleerd door de tweede generatie Öhlins EC 2.0 dat over een nieuwe OBTi (Objective Based Tuning interface) beschikt en zeker op het vlak van comfort niets te wensen overlaat. Net als bij de Panigale en Multistrada geldt ook hier dat elk van de drie rijmodi een eigen veerafstelling heeft, die ook nog eens is te finetunen door voor zachter/zachtst of harder/hardst te gaan. Waar we tijdens deze speeddate geen enkele behoefte hebben gehad, En ergens effe een bakkie doen zit er nu ook al niet in. Het zijn zwaren tijden, blij dat dit nog mogen doenhet voelde als een mooi compromis tussen sportief en comfort. In hoeverre het zal voldoen op een circuit blijft vooralsnog de vraag, zodra het weer kan zullen we de eersten zijn om dat te checken, maar afgaand op onze ervaringen nu hebben we niet het idee dat het op een circuit niet goed zal zijn. Daarnaast is de vering ook nog eens volledig in te stellen.

Net als de vering zijn ook de remmen het neusje van de zalm, in dit geval dus Stylema monobloc, Brembo’s doorontwikkeling van de M50 remklauw. De twee remklauwen met elk vier 30 mm remzuigers kunnen behoorlijk hard bijten in de 330 mm zwevende remschijven en daarmee een bizarre remvertraging realiseren. Hard, maar niet gemeen. Volgens Ducati hebben de winglets, goed voor een downforce van 28 kilo bij 270 km/u, een steentje bijgedragen aan de stabiliteit met aanremmen, hoewel we eerlijk gezegd daar niet veel van hebben gemerkt: met het ABS in stand 2 zat er bij extreem ankeren toch best wat beweging in het geheel.