Test: Ducati Scrambler 1100 Sport PRO

Qua looks heeft Ducati de spijker echt op z’n kop geslagen, retro met een sportieve kwinkslag, en het mooie is dat zich dat in de praktijk ook zo laat uitbetalen. Of je nou superrelaxt aan het rijden bent, of even ‘vandikhout’ een blokkie om wilt gaan, de 1100 Sport EVO doet ’t met speels gemak. De luchtgekoelde 1.079 cc V-twin levert 86 pk bij 7.500 omwentelingen per minuut, wat 9 pk meer is dan de 803 cc Scrambler, maar wat echt het verschil maakt is het koppel dat bij de eenliter versie 88 Nm bij slechts 4.750 omwentelingen per minuut is. Niet alleen heb je dus 20 Nm koppel meer, maar het is ook nog eens bij een veel lager Blij toe dat we niet naar Spanje zijn gevlogen. Schijnt daar niet bepaald coronaproof te zijn nutoerental beschikbaar ten opzichte van de 7.250 tpm van de 803. Voor wat betreft de souplesse van het blok maakt dat nog geeneens zoveel verschil, maar voor de punch van onderuit des te meer. Of je ervoor kiest om de 1100 Sport EVO lekker op toeren te houden, of je rijdt ‘m juist schakellui, de 1.079 cc V-twin gaat overal in mee. In zesde versnelling wil het blok het liefst boven de 4.000 toeren worden gehouden, maar we zijn van Ducati eerlijk gezegd niet anders gewend en bovendien: in vierde versnelling laat het blok zich al behoorlijk afknijpen. Zelfs toen we probeerden om zo min mogelijk te schakelen en alles en 3 en 4 te doen hoefden we weinig toe te geven op Bernard voor ons. Ook switchen naar de City modus, de meest ingrijpende die op elke moderne fiets gewoon Rain modus zou zijn genoemd en die het vermogen tot 75 pk heeft begrensd, voelt niet als een geknepen kater aan. Qua koppel onderin lever je maar heel weinig in. 

Naast dat het vermogen is beperkt is ook de gasrespons in City op z’n zijdezachtst en is de tractiecontrole op maximale veiligheid afgesteld, maar ook dat hebben we niet als beperkende factor gevoeld. Trouwens, ook op de gasrespons was niets aan te merken, noch in de Active, noch in de Journey modus (hoe verzinnen ze toch die namen). Oh ja, voor wie het per sé wil: de tractiecontrole kan worden uitgeschakeld, maar zoals gezegd hebben we dat Bovendien, aan stuurweggetjes geen gebrek bij onze Zuiderburen. Alleen dat asfalt, tja...echt niet als beperkende factor gevoeld. Zo soepel als het blok is trouwens ook de versnellingsbak, die zich licht en direct laat schakelen en van antihop koppeling is voorzien om te voorkomen dat het achterwiel gaat stuiteren wanneer je iets te enthousiast hebt teruggeschakeld.

Is het blok haast een perfecte mix van souplesse en punch, kan van het rijwielgedeelte eigenlijk hetzelfde worden gezegd. Dankzij de verrassend comfortabele zit voelt de 1100 Sport EVO vanaf de eerste meters direct supervertrouwd aan en is met hetzelfde gemak super relaxt of super sportief te rijden. De grondspeling is echt prima voor elkaar – je zult goed je best moeten doen om schraapgeluiden te kunnen horen – en ook de Öhlins vering weet sportief goed z’n mannetje te staan. De achtershock hadden we helemaal niets op aan te merken – mooi zo laten staan – de goudglimmende 48 mm Öhlins upside down voorvork voelde
Spiegel ziet zo best stoer, alleen zie je d'r dan geen klap in. Gefreesde spaak is mooi oog voor detail

Veel beter dit dan onder 't kontje. Je hoeft trouwens niet bang te zijn dat 'ie te veel op de 800 lijkt, 

Zadel is niet alleen mooi, maar ook goed gepolsterd. Brembo Monobloc had tikkie minder agressief mogen zijn daarentegen een tikkie te sportief aan. Oneffenheden in het wegdek als gevolg van minder kwaliteit asfalt (België is toonaangevend op dat vlak) worden direct en keihard doorgegeven, wat meer comfort zou in deze omgeving zeker wenselijk zijn geweest. Nu is het goede nieuws dat de vering compleet is af te stellen en we zijn er wel van overtuigd dat dit binnen het instelbereik moet kunnen worden gefikst, dus dat scheelt je een ritje naar een veringboer. 

Ook iets te veel van het goede zijn de Brembo M4.32 Monobloc remmen die Ducati heeft voorzien. De remmen zijn echt supergoed, geven fantastische feedback en niet te vergeten een waanzinnige vertraging en hadden van ons een tien met een griffel gekregen… als we met een Monster of Streetfighter op pad waren geweest. Maar dit is geen Monster of Streetfighter, maar een Scrambler en het hele idee achter de Scrambler was toch ‘relax’ met een hoofdletter R? Een iets minder direct aangrijppunt zou in onze ogen beter bij de Scrambler hebben gepast, maar dat is het enige wat we op de remmen aan te merken hebben. En naast dat ze geweldig vertragen zijn ze ook van het welbekende Bosch bochten-ABS voorzien, wat het risico jezelf onderuit te remmen aanzienlijk heeft gereduceerd.