Test: Kawasaki Ninja 400

De kick die knallen met de Ninja 400 op dit internationale kartcircuit, dat zelfs door menig Supersport 600 coureur als testcircuit wordt gebruikt en met 15 bochten in de door ons gereden layout minstens zo intensief is als het grote Grand Prix circuit waar het WK Superbike tegelijkertijd haar vrije training afwerkt, me geeft is misschien Als ze even niet opletten sluit ik zometeen stiekem bij de andere groep aan. Dat zal ze leren...nog wel groter dan een kleine maand geleden met de Ninja ZX-10R SE op het circuit van Almeria, ondanks het surplus aan vermogen en elektronica van die dikke Superbike. Of misschien wel juist dankzij het surplus aan vermogen en elektronica. Niet alleen stuurt de Ninja 400 met z’n rijklaargewicht van 168 kilo veel, heel veel lichter dan een ZX-10R, bovendien heb je met ‘slechts’ 45 pk te allen tijde het gevoel alles onder controle te hebben. Lingens Blond controle. Meer nog dan bij de ZX-10R baal ik als een stekker dat de laatste rijsessie ten einde is (zo erg dat ik met die ene fiets die op de baan nog niet in actie is geweest vlug bij de tweede groep aansluit ‘om de banden even in te ruwen’), terwijl ik minstens zo fris van de motor afstap.

Na afloop van de enerverende en verslavende sessies op het circuit heeft Kawasaki ook nog een fraaie route van pak ‘m beet 80 kilometer in de heuvelachtige omgeving net buiten Alcaniz voor ons uitgezet, die als gevolg van stevig onweer tot de volgende ochtend wordt uitgesteld. Nu had de route van hotel richting circuit (en terug) en hotel richting bergwegen (totdat noodgedwongen moest worden gekeerd) me al geleerd dat de circuit-georiënteerde zit zich niet heeft vertaald in een oncomfortabele zit op straat en dat de 399 cc twin een heerlijk soepele vermogensafgifte heeft – zo soepel dat de motor in zesde versnelling zich probleemloos laat afknijpen tot 3.000 toeren per minuut, wat zich in zesde versnelling vertaalt naar een snelheid van ongeveer 45 km/u. Vervolgens vol op het gas vindt de Ninja niet echt leuk en laat dat weten door ietwat te gaan stampen, hoewel we Snap best dat Yamaha nu al aan het piepen is in het WK Supersport 300. Het is ook niet eerlijk, ze hebben 'm veel te goed gemaakt. Het zou verboden moeten worden...niet denken dat iemand zich daarover verbaast. Door iets gedoseerder op het gas te gaan slikte de Ninja het eigenlijk als zoete koek en sputterde niet meer tegen toen op relaxte manier een auto moest worden ingehaald, maar beter is natuurlijk om vlug even drie tikkies terug te doen. De bak is ondanks z'n maagdelijke kilometerstand op geen foutje te ontdekken en de koppeling gaat ook nog eens vederlicht, waardoor dat schakelen ook nog eens super gemakkelijk gaat.

Het zal echter nog duren tot de volgende ochtend voordat het licht- en wendbare ook op straat goed tot uiting komt op de supersmalle bergweg die Kawasaki voor ons heeft uitgezocht, zo smal dat het elke bocht (en man, we hebben ze niet geteld maar een gemiddelde pas in de Alpen is er niks bij) maar hopen is dat er geen tegenligger aankomt. Tenminste, de weg die na de fotoshoot wordt ingedraaid en die niet alleen veel, veel kronkeliger en smaller is dan de meer doorgaande weg waar de rijfoto’s zijn gemaakt (veel krapper en kronkeliger dan dit krijg je ze niet), maar ook nog eens veel slechter asfalt heeft. Niks strak als een biljartlaken zoals we tegenwoordig in Spanje zijn gewend met dank aan de Europese steun, maar hobbelig alsof je nierstenen moeten worden vergruisd. De weg leert me dat comfort weliswaar niet de hoogste prioriteit heeft gehad bij het ontwikkelingsteam van de Ninja 400, maar dat er nog steeds wel een zekere mate van comfort aanwezig is. Ofwel: je voelt duidelijk alle oneffenheden in het wegdek, maar dan zonder dat je daarbij alle kanten op stuitert.