Test: Honda Super Cub

Als ik eindelijk weer opstap, loopt het ergens tegen vieren. De zon is al duidelijk aan het zakken en ik ben er voorlopig nog niet. Garmin zet me eerst nog op het verkeerde been door te beweren dat het nog maar een uurtje rijden is, maar dat valt stiekem toch nog tegen; zodra ik begin te rijden wordt die tijd bijgesteld. Kijk zelf ook maar: van de Mergellandroute naar Vielsalm Haarspelden, bergpassen, makkie joh. Als ze in Vietnam hele families verhuizen met één zo'n ding, moet ik dit ook makkelijk kunnenis misschien met andere motoren in een uurtje te doen, maar niet met de Cub. Tijd om gas te geven dus… al weet ik nu al dat dat weinig verschil zal maken, want ik ging al zo hard als de 7 pk me kon voortstuwen. Geeft niet, het moest en zou een avontuur worden, dan kan ik dat krijgen ook. Helaas…. 

Toch kan ik me er niet echt heel kwaad over maken. De ondergaande zon en het landschap maken heel veel goed, hier ziet het er prachtig uit en ik weet dat dat zo blijft totdat ik er ben. Tenminste, zo lang er nog iets van daglicht over blijft. Maar dan komt het: na nog eens zoveel kilometer sta ik op het punt de Hoge Venen te kruisen. Dicht bij het doel, maar een obstakel van formaat. Eerst een goeie klim en daarna een tiental kilometers vlak en recht. Gecombineerd met de hoogte, het verschil aan klimaat tussen thuis en hier en het verdwijnen Baton Rouge


Baton Rouge, wie kent ze niet? Inmiddels is de herberg uitgegroeid tot een huishoudnaam voor degenen die het kunnen weten. Kom hier één keer en je komt er vaker… Met een ligging pal tussen de Ardennen, Eifel en Luxemburg kun je letterlijk alle kanten op en de Nederlandse eigenaars weten precies hoe ze het gezellig kunnen maken. Vergeet vier sterrenhotels, super-de-luxe verblijven en steriele ontbijtzalen, bij Baton kun je tenminste nog op je sokken en met een ‘out of bed’ coupe aan tafel schuiven. En vanaf komend seizoen wordt het nog beter, want deze winter wordt een flinke verbouwing doorgevoerd die het nóg aangenamer maakt.
Meer weten? Check www.benhet.be van de zon betekent dat een aanzienlijke daling van de temperatuur, wat dus ook echt goed te merken is. Onderweg passeer ik nog een verdwaalde wandelaar die zijn camera op de zon richt omdat het wel echt waanzinnig mooi is, maar ik kan er niet veel meer aandacht voor opbrengen dan de Cub tijd nodig heeft om erlangs te scheuren. Genoeg tijd voor mij om te bedenken dat het bier straks perfect op temperatuur is. Tikje geschud misschien, maar wel echt koud. 

Op het moment dat ik aan de andere kant van de vlakte weer afdaal, begint het toch wel echt donker te worden. Nou stort de zon in de zomer sneller naar beneden, dus de schemer houdt nu langer stand, maar het is een schrale troost. Ik wil naar binnen. Warmte, licht, eten en drinken. Wiens idee was dit eigenlijk? En dan kun je nagaan; het is nog geen vijf uur ’s middags. Toch heb ik lang genoeg gereden voor vandaag, vind ik zelf. De Garmin geeft weliswaar steeds betere cijfers aan, maar toch is het nog een stukje karren. Volhouden dan maar… als ik met een H2SX negenhonderd kilometer per dag kan wegtikken, dan moeten die laatste dertig vandaag ook nog wel lukken. 

Hé, nieuw asfalt. Dat is tof. Dat moet ik onthouden, dan kan ik daar volgende keer, met een andere motor en onder andere omstandigheden, eens goed gebruik van maken. Ik kan het zien omdat het Honda’tje is uitgerust met een waanzinnig mooie koplamp. Het licht wat de LEDs verspreiden (oké, met groot licht, maar toch) is meer dan genoeg om de eveneens nieuwe, spierwitte lijnen er echt uit te laten springen. Gaaf. Alleen zijn die witte vlekken op de weg iets minder gaaf, dat is toch echt vrieskou. Wil je stunten? Kan ook. Moet je die achterrem eens proberen.... trommelrem en ABS-loos... wat kan er mis gaan?En hoewel de Honda nog op best toffe bandjes staat, heb ik toch niet het vertrouwen om achteloos een hoek in te sturen. Zeker niet met mijn kostbare lading nog aan boord. En al ben ik vaker in Vielsalm geweest, toch ken ik de weg er niet echt uit mijn hoofd. Dus als Garmin ineens gebiedt een of ander wandelpad in te steken omdat het officieel een weg is en het adres echt aan de andere kant zou moeten liggen, vind ik het prima en rijd het dorp in. En weer uit, en na omdraaien opnieuw weer in. Verdraaid. Volgens mij heb ik nu alle invalswegen wel een keer gehad, maar hoe ze in verhouding staan… nog steeds geen idee. Toch lukt het uiteindelijk om toch de weg weer te vinden. De kerk is een goed houvast, dan moet hier achter een restaurant liggen en dan… ik weet het weer. Dacht dat ik van de andere kant zou zijn gekomen, maar blijkbaar dus toch niet. Apart.