Dubbeltest: Kawasaki Z125 en Ninja 125

Dag twee en Kawasaki heeft nog een verrassing in petto. Na een busritje van ongeveer een uur worden we gedropt bij een heus kartcircuit waar ons nog eens een programma te wachten staat. Voor de Z125 een ‘handling course’, voor de Ninja het circuit. En dat had ik ietsje onderschat… in de briefing vooraf was vermeld dat voor deze introductie casual kleding was toegestaan, waarbij ik dus veronderstelde Omkijken tot je nek het uitschreeuwt... waarom stopt men hier eigenlijk mee zodra ze hun rijbewijs hebben?dat het waarschijnlijk gewoon een iets opgepept ritje zou worden, vergeleken met het gedeelte van de eerste dag. Klinkt ook logisch, ‘voor een 125’je’. En plots sta je oog in oog met niemand minder dan kersverse supersport 300 wereldkampioen Ana Carrasco en staat er een 1-op-1 ‘masterclass’ op het programma. Domme eikel. Maar het is niet anders, dus ik maak er wat van.

Bovendien ben ik wel in het voordeel op de handling course, bij wel heel erg bekende mensen: het zijn mijn vrienden van Moto Gymkhana Nederland, speciaal ingevlogen om de pers uit heel Europa kennis te laten maken met deze sport. Alleen wordt het nu even geen Gymkhana genoemd, omdat dat toch net wat te gevoelig lag bij de Japanners die het idee goedkeurden. Boeiend, dit is bekend terrein en hier vind ik een spijkerbroek en jack wél meer op z’n plaats dan een vol leren pak. Het is even wennen op de Z, vooral het kleine vermogen houdt de snelheid laag, maar aan wendbaarheid zal het echt niet meer liggen. Of anders toch maar het circuit op? Maar dan volgende keer wel met leren pak, dumboAls je dit kunt, stel je dan eens voor wat dat betekent in een file, dichtgeslibde hoofdstad of op je eigen parking. En het werkt: menig collega stapt wild enthousiast van de Z af, als hij/zij al af wil stappen. 

Door naar het echte werk. Circuit. Ninja. Supersport kampioen. Doen we effe. Eerst met z’n viertjes achter Ana aan, per ronde afwisselend. Het is net een wielrenwedstrijd… en daarna de hoofdact: een heuse 1 op 1 ‘masterclass’. Vier ronden: eerst vooraan, dan twee ronden achter en tot slot nog een ronde voorop. Maar wat ik ook doe, ik kan maar weinig draai vinden. Of dat nou komt door m’n kledingkeuze, eigen vaardigheden (terwijl het daar juist om ging), het geworstel toch alles uit de 125 te halen wat er in zit, de banden of m’n ontbijt is niet bekend, maar echt spectaculair is het niet. Je kunt me nog meer wijs maken, voorlopig rij ik wél vooropTerwijl mevrouw Carrasco om je heen rijdt alsof het Jonathan Rea zelf is. Wat nou ‘je rijdt als een meisje’? Kon ik dat maar! Terwijl zij haar machine achteloos een hoek insmijt, zet mijn voorwiel op een willekeurig moment een stap opzij en ben ik de rest van de show m’n met moeite opgebouwde vertrouwen weer totaal kwijt. Verdraaid.  Als we naderhand nog eens bespreken wat er nou gebeurde en wat zij denkt dat ik beter kan doen (vooral veel meer body language) voegt ze nog toe dat ook bij haar de banden niet meer grip geven, maar dat ze daar gewoon vrolijk schijt aan heeft. Ja mooi… Enige wat ik kan bedenken is dat ik ’t nog maar eens dunnetjes over moet doen. 

'Nee, ik hou niet zo van die klikpedalen, ik ben al een paar keer met fiets en al omgepleurd'