Vergelijk: Honda CBR650F versus Kawasaki Ninja 650

We hebben het al vaker geschreven. De Supersport, de ooit zo ongenaakbare motor waarvan je er minstens één in je schuur moest hebben staan wilde je serieus genomen worden – uiteraard met bijbehorende ééndelige raceoverall met volledig afgesleten kneesliders, racelaarzen, racehandschoenen én replica helm van je favoriete MotoGP of WK Superbike coureur – is nog maar een schim van zichzelf en wordt door tegenwoordig Wat nou links rijden moeilijk? Gewoon de ideale lijn nemen!door de doorsnee motorrijder in de showroom gemeden als de pest. Enerzijds omdat de 1000cc generatie met al z’n elektronische toeters en bellen onbetaalbaar is geworden voor Henk en Ingrid en die elektronische toeters en bellen de 600 klasse overbodig hebben gemaakt, anderzijds omdat het segment ten onder is gegaan aan z’n eigen succes. We hebben met z’n allen in de goede tijd geroepen om sportiever, sneller en extremer en daar hebben de fabrikanten op ingespeeld en de Supersport door geëvolueerd tot het niveau dat ze eigenlijk totaal niet meer geschikt zijn voor gebruik op straat. Tenminste, als je ook maar een deel van het potentieel van de motor benutten wilt. Met als gevolg dat in pak ‘m beet 10 jaar tijd de verkoopcijfers van de Supersport compleet zijn verdampt.

Waar bij de meeste fabrikanten het accent werd verlegd naar onder andere het Naked en Allroad segment werd bij twee hard nagedacht of er geen andere oplossing zou kunnen zijn. Dat de over-ontwikkelde Supersport niet meer verkoopt wil namelijk niet zeggen dat ‘ie niet tot de verbeelding spreekt. Dus stel nou dat er iets zou zijn dat wél in de geest is van die Supersport, maar dan op een manier dat je d’r op straat op een normale manier gewoon mee uit de voeten kunt? Zou dát de oplossing zijn, of zijn we door de voortgang van techniek en ongekende vermogens te veel verwend? Een uitgebreide trip door Schotland en Ierland met de Kawasaki Ninja 650 en Honda CBR650F moest uitwijzen of er nog leven is na de dood.

Heerlijk eigenlijk. Alle bagage achterop en knallen maar. Was alweer veel te lang geleden..

Als in Newcastle met flink wat vertraging koers richting de volgende ferry naar Noord-Ierland kan worden ingezet heb ik het al snel met Vincent te doen. Niet alleen is het plan om de route volledig binnendoor te doen vanwege tijdgebrek over de schutting gegooid, maar om die volgende ferry niet te missen zal er flink moeten worden doorgereden. En dát is nou precies niet het sterke punt van de Ninja 650, waar hij de dag op is begonnen. Waar het op de CBR650F met tempo 140 nog relatief best rustig cruisen is heb je op de Ninja al bij 120 het idee dat ’t best vlot gaat. En dat niet alleen, de forsere kuip van de CBR
Qua uitrusting zit het op beide motoren wel snor. Informatie genoeg en alles snel te vinden. 

Alleen merk je bij overstappen wel steeds hoezeer de aanpak van elk merk flink verschilt.

Zoals bijvoorbeeld dit: motor wisselen is gegarandeerd 'tuut' bij de eerste afslag biedt veel meer windbescherming dan de ontzettend slanke Ninja vechter, waardoor de ijzige wind veel dieper je kleding doordringt. En ijzig is het hier in Schotland zeker vandaag. Punten voor de Honda dus, maar als in Lockerbie een eerste tankstop wordt gemaakt blijkt wel dat daarvoor een kleine rekening moet worden betaald. Waar de Kawasaki voor de afgelegde 145 kilometer net geen zeven en halve liter heeft verbruikt kan loopt bij de Honda de pomp na 8 liter nog bijna twee tiende liter door. Wat zich vertaald naar een verbruik van 1:19,6 en 1:17,8. Nog altijd geen verkeerde waardes gezien het tempo van op de snelweg zo rond de 140-150 km/u en de stevige en ijskoude wind die moest worden getrotseerd, maar toch… punten voor de Ninja.

De doorgaande route vanuit Lockerbie richting het westen wordt steeds drukker en krijgt daardoor steeds meer weg van een gewone Nederlandse provinciale weg – maar dan met aan de linkerkant rijdend verkeer en met een veel fraaier uitzicht, wat opnieuw de CBR ten goede uitkomt. Bij een snelheid van pak ‘m beet 80 km/u vlug een enkele auto inhalen gaat de Ninja 650 weliswaar het beste af, omdat de lichte tweecilinder van onderuit veel beter oppakt en de CBR650F duidelijk het nakijken geeft, maar als het een hele rits auto’s betreft met een langzaam rijdende vrachtauto voorop zijn twee of drie tikjes terug genoeg voor de Honda om er op de welbekendeviercilinder-raket manier vandoor te gaan en dankzij z’n hogere toerental ook langer door te kunnen halen, wat het verschil is tussen Honda is een meester in vertrouwd aanvoelen. Alsof we nooit anders hebben gedaanin één klap een hele rits inhalen of dat in meerdere etappes te moeten doen. En dus, terwijl ik op de Ninja 650 de ene na de andere auto als rijdende chicane absorbeer wacht Vincent op de CBR geduldig af en blijft met het verkeer mee tuffen, om op het moment dat ik de voorste vrachtauto voorbij wil gaan datzelfde in één ruk te doen en weer netjes aan te sluiten.

Het verschil in acceleratie wordt tijdens een acceleratietest nog eens extra onderstreept. Bij een aanvangssnelheid van ongeveer 70 km/u neemt de Ninja 650 in zesde versnelling een loopje met de CBR650F, die dan duidelijk nog niet in z’n werkgebied zit. Pas als hetzelfde in derde versnelling wordt gedaan loopt de CBR licht uit (hoewel de eerste meter nog wel naar de Ninja uitging) en in tweede versnelling heeft de Kawasaki geen schijn van kans. Waar de Ninja 650 ophoudt begint het feest pas op de CBR650F. Nu is het weliswaar logisch dat een viercilinder een meer hoogtoerig karakter dan een tweecilinder heeft, maar dat de verschillen zou groot zouden zijn hadden we niet verwacht. Het hoogtoerige karakter heeft echter als voordeel dat bij gelijke snelheid de motor veel rustiger en soepeler loopt.

Kawasaki daarentegen heeft tegenwoordig een niet te missen familielook