Test: Kawasaki Z900

“Ik ben erg benieuwd wat je van de Z900 vindt,” vraagt Kawasaki testrijder Janik Kaufmann die vanaf het prille begin betrokken was bij de ontwikkeling van de Z900 ’s ochtends aan mij. Kaufmann prikkelt mijn interesse nog meer door te stellen
Of d'r ook accessoires leverbaar zijn?

Wat denk je zelf? dat de nieuwe Z900 de allerbeste Kawasaki is die hij ooit gereden heeft en als Kawasaki testrijder zullen dat d’r ongetwijfeld best veel zijn. “Naar mijn mening is dit de eerste Kawasaki die niet meer als een typische Kawasaki rijdt,” aldus Kaufmann, maar houdt nog even voor zich wat hij daarmee bedoelt. Dat is aan mij om uit te vinden. 

Hoe groot de verschillen met z’n voorganger, de Z800 zijn merk je meteen als je op het zadel plaatsneemt. Met 795 mm is de zit exact 36 mm lager dan de oude Z, waardoor ik nu stukken beter met de voeten aan de grond kom. De lage zit heeft echter ook tot gevolg dat de ruimte tot de voetsteunen wat krapper is, waardoor je knie een scherpere hoek maakt. Rechts geen probleem, maar voor mijn nog niet volledig herstelde linkerknie had het iets ruimer mogen zijn. Nu moet ik m'n knie nét iets verder buigen dan goed voor me is. Kawasaki heeft echter ook nog een 25 mm hoger zadel in het accessoirepakket, dat voor mijn knie ideaal zou zijn geweest. Het hoge zadel is echter helaas nog een prototype, waardoor het voor mij alleen bij kort proefzitten bleef. Buiten mijn linkerknie Middenklasse? Het enige wat middenklasse is aan 't ding is z'n prijsheeft de Z900 een heerlijk agressieve zit, het lage stuur ligt lekker in de hand en is precies breed genoeg, terwijl je door de licht-voorover zithouding altijd klaar voor de aanval bent.

Eenmaal het drukke ochtendverkeer (relatief druk dan hè, nog steeds peanuts vergeleken met een ochtendje A2) rond Almeria voorbij – ongetwijfeld door Kawasaki bewust gedaan om ons nog eens extra de lichte koppeling aan den lijve te laten ervaren – wordt me al snel duidelijk waar Kaufmann op doelde. De brede en overzichtelijke bergweg richting het Parque Nacional de Sierra Nevada, wat toneel is geweest voor verschillende Western Hollywood blockbusters, is een opeenvolging van linkse en rechtse bochten, waar het middenvlak van de Dunlop D214 banden amper nog contact met moeder aarde heeft. Hier is waar de Z900 enorm uitblinkt met een stuurgedrag dat – zeker voor Kawasaki begrippen – ongekend is, de motor is nog gemakkelijker van richting te veranderen dan een chef kok een pannenkoek heeft omgedraaid.

Volgens Project Leader Hagio-San is dat lichtvoetige sturen het directe resultaat van het nieuwe rijwielgedeelte, waar een indrukwekkende 21 kilo, we herhalen nog even, een-en-twintig kilo, aan gewicht is bespaard. Het trellis buizenframe weegt volgens Hagio slechts 13,5 kilo (en dat is inclusief het gelaste subframe), Bijna niet voor te stellen dat dit bijna een duizend ishet op vijf punten opgehangen motorblok maakt deel uit van het dragend deel. Nog zo’n indrukwekkend cijfer? De geperste aluminium achterbrug weegt slechts 3,9 kilo, waarmee het totaalgewicht van  het rijwielgedeelte nog geen zeventien en een halve kilo is. Vooruit, voor de goede orde moet daar nog het gewicht van een geassembleerde voorvork, de achtershock en de as van de achterbrug bij op worden geteld, maar zeg nou zelf: 17,5 kilo voor een frame met achterbrug is toch ongekend licht voor een bijna 1.000 cc Naked Sport?

Nieuwe tijden

Dat de motor met het grootste gemak van richting is te veranderen is een ding, maar waar ik persoonlijk net zoveel van onder de indruk ben is dat de Z900 hier en nu precies doet wat ik wil. De tijden dat jij je aan de Kawa moest aanpassen, zoals ook bij de Z800 het geval was, lijken bij de Z900 verleden tijd te zijn. Dit is waar Kaufmann-San voor aanvang van deze test op doelde. Bij tijd en wijle is het wegdek nog vervuild door de hevige regenval waardoor deze regio de afgelopen weken is geplaagd, maar de Z900 geeft zoveel feedback dat er nog niet de geringste paniek ontstaat als voor- of achterwiel een stapje opzij zet. Sterker: het waanzinnige inlaatgeluid in combinatie met het geweldige eindschot maakt dat je alleen maar harder knallen wilt. En hoe harder je ‘m z’n flikker geeft, hoe beter dat ‘ie zich in z’n element voelt.

Dat alles verandert echter nog sneller dan de smeltende ijskappen van de Noordpool als de bergweg van brede, overzichtelijke links-rechters over gaat in nog krapper dan krap haarspeldbochten en bochtencombo’s, met de sneeuw nog in de berm de temperatuur zakt tot pak 'm beet een graadje of 6 boven het vriespunt en een flinterdun laagje zandstof over het asfalt de grip tot nagenoeg nul heeft gereduceerd. Perfecte omstandigheden voor de Dunlop D214 banden om z’n nukkige karakter weer te tonen:
Geen Supersport stoppers, maar de remkracht is nog altijd ruim voldoende en geeft goede feedback. Het ABS grijpt trouwens niet storend in. 

De 125 pk / 98 Nm sterke 948cc viercilinder is één pretpakket en heeft een waanzinnig (verslavend) inlaatgeluid.  Dankzij de slipper-assist voelt de koppeling heerlijk licht, de bak is ook zonder koppeling erg trefzeker 

Over de kunststof afdekkap (waarachter onder andere bedrading is weggewerkt) zijn de meningen verdeeld, maar wij vinden 'm wel okay. Het design is onmiskenbaar Z het voelt alsof de Z900 over het balhoofd moet worden gestuurd. Onbegrijpelijk dat Kawasaki heeft gekozen voor een oude band als de Dunlop D214, waar er heden ten dage veel beter rubber op de markt is. Begrijp me goed, eenmaal op temperatuur is er niks mis met een D214, maar koud is dat een heel ander verhaal. En koud was het zeker bovenop de berg in de Sierra Nevada. Zeker te weten dat dezelfde route onder dezelfde condities met een Bridgestone S21 een heel ander verhaal was geweest.

Het deel van de route na de lunch speelt de Z900 echter weel veel beter in de kaart en bovendien wordt de buitentemperatuur inmiddels al weer met twee cijfers geschreven. Ondanks dat het wegdek nog steeds alles behalve schoon is en ik continue wordt beschoten door steentjes van de achterband van de collega die voor mij rijdt, zit het tempo er weer goed in en laat de Z900 me weten dat ik me nergens druk om te maken hoef. Zelfs het deel van de route waar het wegdek alles behalve strak is deert de Z900 helemaal niets; oneffenheden worden door de vering als Wieger Ketellapper geslikt. Volgens Hagio-San is dat te danken aan het nieuwe linksysteem van de achtershock. Ook de remmen zijn prima voor elkaar. Een supersport rijder had misschien iets meer bite gewild, maar de remmen geven goede feedback – ook de achterrem – en je hebt niet het gevoel dat bij een sportieve rijstijl het ABS het feest verpest. Het enige wat we opmerkten was dat de voorvork snel terugkomt als je de rem loslaat, maar een klikje meer uitgaande demping is waarschijnlijk al een wereld van verschil.