Test: Kawasaki Versys-X 300

Zo uitgekiend als de zithouding van de Versys-X is en zo volwassen als de fiets aanvoelt, zo enorm zijn we onder de indruk als eenmaal de wielen aan het rollen zijn. Rijdend door dorpskernen doet Bruno het rustig aan, waardoor de enorme souplesse van het motorblok ten volle kan worden benut, terwijl buiten de bebouwde kom het tempo flink wordt opgeschroefd en de Versys-X zich van z’n sportieve kant kan laten zien. Natuurlijk, bij een sportieve rijstijl zit de toerentellernaald het liefst ergens in de buurt van het vijfcijferige gebied, Eentje voor mezelf en eentje voor moeders de vrouw. Da's nog steeds goedkoper dan een 1200GS, in aanschaf én verbruik, en je hebt minstens zoveel lolmaar voor wie niet aan het knallen is voelt de motor al bij lage toeren best sterk aan. Geen Versys 1000 sterk, maar dat kan ook niet voor een 296 cc, maar sterk en soepel genoeg om in zesde versnelling bij 4.000 toeren best netjes van z’n plek te gaan.

Dát is misschien wel het grootste verschil met de Ninja en Z, die meer op ‘top-end’ vermogen lijken te zijn getuned. Volgens Kawasaki is dat ook precies wat qua tuning betreft aan de paralleltwin is aangepast, een sterker middengebied voor een bredere powerband. Terwijl, opmerkelijk genoeg, volgens de specs de motor er op topvermogen 1 pk op is vooruit gegaan en juist het koppel een fractie minder is. Toch, afgaand op wat je voelt zou je zweren dat de Versys-X juist een sterker middengebied heeft en het vermogen bovenin wordt afgeroomd.
De 296cc paralleltwin is nu goed voor 40 pk en heeft daarnaast een sterker middengebied

Echt opwindend klinkt het niet, maar daar heeft Akra vast wel een oplossing voor.  En juist dankzij die uitgesmeerde powerband (voor zover je bij 40 pk over een uitgesmeerd vermogen kunt spreken) is de Versys-X ontzettend schakellui en vergevingsgezind te rijden.

Tenzij je voorrijder Bruno Langlois heet, hij alle weggetjes zelfs geblinddoekt kent en een rijstijl heeft waaraan niet af te lezen is of ‘ie in toeristische of juist in knalmodus staat. En dus verdomd alert moet zijn om de beste man niet uit het oog te verliezen. De vele remsporen voor de bocht zijn daarbij een aangename referentie, ze geven aan of er al dan niet serieus moet worden vertraagd. Volgens Bruno afkomstig van rallyauto’s, de slingerweg langs de kust maakt namelijk onderdeel uit van de Rally van Corsica en hij kan het weten want hij heeft ’t vroeger gedaan – net als bijna alle andere gemotoriseerde snelheidssporten. Vanuit de route langs de kust wordt een smalle bergweg landinwaarts ingestuurd, die zo ontzettend smal en bochtig is dat het centrale deel van het loopvlak van de IRC Trail
Aan de binnenkant van de kuip zijn luchtscoops voorzien die koude lucht naar de radiator voeren en warme lucht zo afvoeren dat je er als rijder geen last van hebt. Het was op Corsica niet warm genoeg om dat te testen, maar de luchtstroom verklaart misschien wel waarom m'n broekspijpen weer snel waren opgedroogdWinner banden nog maar amper het asfalt raakt. Alsof je door de jungle aan het rijden bent, zo baant de weg zich een bochtig pad door de bosrijke omgeving. Gaaf is hier misschien wel het understatement van het jaar, het deed mij denken aan de weg naar Fraser’s Hill in Maleisië afgelopen jaar met de Versys 650.

Het gemak waarmee de Versys-X zich over het Franse eiland laat jagen is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. Natuurlijk, het lage rijklaargewicht van 175 kilo en de smalle banden zijn daar deels verantwoordelijk voor (en dan met name de smalle banden), maar dat kan ook van de andere twee 300’s worden gezegd en hoewel die hier nu niet aanwezig zijn geloof ik nooit dat die hier beter zouden zijn geweest. Nu gebied de eerlijkheid ons wel te vertellen dat het niet van meet af aan van een leien dakje ging. In eerste instantie had de Versys-X de neiging om (vooral bij lage snelheid) de bocht in te vallen, maar om een of andere vage reden had Kawasaki France de veervoorspanning achter in de laagste stand gezet. Een klik erbij was al een verbetering, twee klikken was helemaal perfect en dat bleek desgevraagd ook nog eens de standaard setting te zijn.