Test: Triumph Thruxton R

De eerste indruk van de Thruxton R is heel herkenbaar, de fiets doet me op bijna alle fronten denken aan de Ducati Sport 1000 retroklassieker van begin deze eeuw.  Of beter gezegd: de Sport 1000 zoals hij eigenlijk had moeten zijn. De zit is precies zoals het een caféracer betaamd: de voetsteunen zitten hoog om voldoende grondspeling te garanderen, maar nét niet te hoog om oncomfortabel te zijn. De twee fraaie clipons daarentegen zitten ver naar voren, waardoor een voorovergebogen zithouding ontstaat die vooral in stads verkeer erg oncomfortabel is. Zo oncomfortabel dat je jezelf midden in de stad afvraagt waarom dit ook al weer leuk moest zijn. Net als de Bonneville T120 is ook bij de Thruxton aan elk detail gedacht om de motor een zo authentiek mogelijke uitstaling te geven. Zo heeft de Thruxton een unieke Monza tankdop die net als de oorspronkelijke snel-tanksluiting oogt, maar wel een geïntegreerde afsluitbare tankdop heeft. De dubbele meters zijn het perfecte voorbeeld van hoe klassiek en modern naadloos in elkaar kan worden geïntegreerd, en bovendien heeft Triumph een lichte vibratie in de wijzers toegepast. Het moderne is ook terug te vinden in een USB aansluiting op het balhoofd om bijvoorbeeld je iPhone op te laden, een LED achterlicht en LED dagrijverlichting die fraai in de klassiek ogende ronde koplamp is weggewerkt.

Zo pijnigend als de rit door het drukke Portugese verkeer vol zondagsrijders (en dan bedoelen we échte zondagsrijders voor wie de het in tweede versnelling al angstaanjagend snel gaat) is, zo groot is de glimlach op m’n gezicht als een fraaie slingerweg zich voor ons ontvouwt en de Thruxton eindelijk kan doen waarvoor ‘ie bedoeld is: gas geven. Onvoorstelbaar zo groot als het verschil tussen dit motorblok en dat van de T120 is. De paralleltwin klimt gretig in toeren, het voorwiel verliest met veel plezier contact met moeder aarde, waarna de –eenvoudig uitschakelbare– tractiecontrole je direct weer met beide voeten op de grond zet. Met tractiecontrole uit laat de motor zich zelfs in tweede versnelling met speels gemak verleiden tot fraaie wheelies, hoewel je wel snel met opschakelen moet zijn: de toerenbegrenzer bij 7.500 toeren grijpt eerder in dan je denkt.

Waar de Bonneville T120 het met ‘slechts’ 2 rijmodi moet doen, heeft Triumph aan de Thruxton nog een derde rijmodus toegevoegd: Sport. Net als bij de T120 zijn de verschillen tussen de drie rijmodi duidelijk voelbaar: in Rain is het vermogen en koppel afgeroomd, in Sport modus reageert de Thruxton lekker fel, terwijl in Road modus de paralleltwin wel het maximale vermogen levert, maar de initiële gasreactie wat vriendelijker en daarmee vergevingsgezinder is. D 
Geen goedkope shit op de Thruxton R
 
Het blok is heerlijk sterk, het geluid is écht verslavend
 
Van welke kant je 'm ook bekijkt, de R is gewoon een lekker dinge bak schakelt licht en direct en ook de bediening van de koppeling is vederlicht, waardoor de fiets heerlijk door z’n versnellingen te jagen is. Wat bij een sportieve rijstijl ook wel nodig is; wat eindoverbrenging betreft is de fiets best kort gegeard. Het geluid uit de conisch gevormde uitlaten is in een woord geweldig, aan het hele uitlaattraject hebben de Britten erg veel aandacht besteed.

Zijn we al onder de indruk van het krachtige motorblok, ook met het rijwielgedeelte zit het bij de Thruxton R wel snor. Tenminste, voor zover we daar een zinnig woord over kunnen zeggen. De route die Triumph voor ons had uitgezet was in principe niet verkeerd, ware het niet voor het ongekend drukke verkeer vol traag en nog trager verkeer. De motor stuurt zoals je van een caféracer verwachten mag en moet dus bij het insturen even op weg worden geholpen, maar daarna ligt de fiets bijzonder strak op de weg, zelfs op asfalt van discutabele kwaliteit. Vooral de feedback van de Big Piston voorvork is indrukwekkend: hij weet niet alleen te vertellen wat voor soort steentje op de weg ligt, maar ook hoe lang het er al ligt en waar de rest van z’n familie is. De voorover zithouding speelt de Thruxton R nu perfect in de kaart, de fiets laat duidelijk merken het liefst zo hard mogelijk over de berg te worden gejaagd. Wat normaal gesproken ook geen was geweest, ware het niet voor dat andere verkeer…