Test: Honda Africa Twin

Ajaccio is klein, maar toch behoorlijk druk. We slingeren er langzaam doorheen, wat schijnbaar geen moeite kost. De Africa Twin heeft een heerlijke balans, je kunt er bijna stilstaand nog rustig en stabiel mee rijden, geholpen door de heerlijke twin, die geweldig lekker van onderuit trekt. Maar het is toch een opluchting als we de bebouwing verlaten en de slingerende kustwegen van het eiland op kunnen zoeken. Ook daar blijkt de nieuw ontwikkelde tweecilindermotor een juweeltje. Honda heeft gekozen voor een tweecilinder lijnmotor, omdat die lichter is dan een V-twin. Deze vloeistofgekoelde, tweecilinder lijnmotor heeft dubbele bougies en een krukas waarvan de kruktappen 90° verdraaid, waardoor de zuigers niet gelijk lopen en toch het karakter en het ontstekingsinterval van een V-Twin ontstaat. Voor de klepbediening koos Honda voor het Unicam-systeem, waarmee ook de crossers zijn uitgerust. Hierbij bedient de nokkenas de twee inlaatkleppen rechtstreeks. De twee uitlaatkleppen worden via een tuimelaar geopend, zodat er geen tweede nokkenas nodig is. De tuimelaars volgen de nokkenas via een rol, omdat dat minder wrijving oplevert. Om diezelfde reden worden de water- en oliepomp direct aangedreven door de twee balansassen, die tot taak hebben de primaire onbalans te elimineren.

Magnifiek koppel

Theorie is leuk maar het moet in de praktijk ook nog werken. Maar dat doet het bij de Africa Twin. Het blok loopt met een lekkere roffel en is bijzonder sterk van onderuit, vanwege de lange boring-slagverhouding van 92 x 75,1 mm en, natuurlijk door de tuning, die duidelijk niet is gericht op het behalen van topvermogen. De motor levert 95 pk bij 7.500 tpm, maar voelt bepaald niet tam. Dat is te danken aan het koppelverloop. Het maximum koppel van 98 Nm wordt bij 6.000 tpm bereikt, maar ook ver daaronder zijn er de nodige Newtonmeters aan het werk. Als je in de stad rijdt, kun je alles onder de 3.500 tpm doen. Je kunt de twin behoorlijk ver in toeren laten zakken, in de twee kun je hem van onder de 1.800 tpm laten wegtrekken. Vanaf 2.500 tpm wordt hij steeds sterker, boven de 3.500 tpm roffelt hij er werkelijk met een noodgang vandoor, waarbij hij klinkt als een niet al te braaf gedempte V-twin. Heerlijk! Zelfs in de zesde versnelling kun je nog altijd vanaf 2.000 tpm optrekken. In de bergen doe je bijna alles in de twee of de drie, voor een haarspeldbocht moet je soms terug naar de een. D
De ophanging voor de koffers is netjes weggewerkt

De koffers zelf zien er stoer en robuust uit

Jammer dat deze knopjes een beetje onhandig naast het display zijn weggewerktit koppel is magnifiek. Het maakt de Africa Twin supersnel en heel gemakkelijk te rijden, geholpen door de heel precies en kort schakelende zesversnellingsbak en de nieuw ontwikkelde, zelfbekrachtigende slipperkoppeling. Doordat de aandrijfkracht wordt gebruikt om de aanlegdruk op de koppelingsplaten te vergroten, kunnen er lichtere koppelingsveren worden gebruikt, waardoor de bedieningskracht 20% lager ligt. Dit geeft een fantastische beheersing van de tractie, waarbij ook slipperfunctie van de koppeling en de tractiecontrole natuurlijk een rol speelt. Een bijkomend voordeel van de laagtoerige tuning is dat de motor het zuinigst draait in toerentallen die je werkelijk rijdt. En dat geeft een verbruik van slechts 4,6 l per 100 km gebruikt. En dat terwijl de motor nog geen Euro 4-goedkeuring heeft: die komt pas volgend jaar. Om dat te halen moet er nog even worden doorgeprogrammeerd aan de injectie, het secundaire luchtsysteem en de katalysator...

Licht sturen

Een lekker koppel en hele prettige, goed doseerbare gasreactie, dat zijn twee elementen die zorgen dat je het op de bochtige bergwegen prima naar je zin hebt. Een andere factor is de wendbaarheid van deze Africa twin, die dik voor elkaar is. Grote wielen zorgen in theorie voor een groot gyroscopisch effect, dat stuurbewegingen tegengaat. En een hoge bouw zorgt voor een hoog zwaartepunt. Maar het rijwielgedeelte van de Africa Twin laat zien dat je aan theorie niet te veel waarde moet hechten. Het rijwielgedeelte van de Africa Twin is ontworpen voor een optimale balans tussen stijfheid en flexibiliteit. Het bestaat uit een semi-dubbel wiegframe van staal en een lichtgewicht aluminium swingarm. Die wordt afgesteund via een volledig instelbare monoschokdemper, waarvan de veervoorspanning via een hydraulische stelknop met de hand kan worden afgesteld. Aan de voorzijde zorgt een superstijve, volledig instelbare 45 mm Showa Upside-down voorvork voor het wegcontact. Die staat onder een balhoofdhoek van 27,5°. Een combinatie die ervoor zorgt dat de Africa Twin zelfs vrij lichtvoetig stuurt. Je kunt hem tot een bepaalde hellingshoek heel snel platleggen, Wil je nog scherper sturen, dan druk je hem in "motorcross-stijl" gemakkelijk onder je weg, dieper de bocht in. Dat is het voordeel van die rechte zitpositie en het brede stuur. Het is daardoor eenvoudig om de apex van de bocht te halen en ook omgooien van de ene in de andere bocht gaat superlicht.

Watje

De Africa Twin voelt op de bochtige wegen uitermate zeker en stabiel en dat is opmerkelijk, want bij allroads zorgen de lange veerwegen nogal eens voor instabiliteit. Niet bij de Africa Twin, waarvan de vering goed gedempt en redelijk stug is, zonder dat dit het comfort nadelig beïnvloedt. Sterker nog, omdat de vering oneffenheden opvangt zonder te deinen, voel je de hobbels maar één keer en dat is comfortabeler. En omdat de motor zelf rustig blijft, heb je ook een goed gevoel over wegcontact van de Dunlop Trailmax banden op het spekgladde, natte asfalt van die ochtend, waarop het ABS en de tractiecontrole nogal eens aan het werk moeten. Het HSTC tractiecontrolesysteem (Honda Selectable Torque Control) kan in drie standen worden gezet en ik laat hem graag in de actiefste stand staan. Vooral bij de fotosessie, waar ik toch iets meer aanzet omdat ik natuurlijk niet als een watje rechtop-door-de-bocht op de foto wil. Maar dat wordt al gauw beloond met een behoorlijke stap opzij en ik besluit toch liever als een watje op de kiek te gaan, dan als een gebroken man op de röntgenplaat... Afijn, Later op de dag wordt het wegdek gelukkig droog en dan voel je pas echt hoe fijn de Africa Twin stuurt. In ronden bochten voelt het alsof je op rails rijdt, terwijl de Honda ook tijdens het remmen lekker stabiel blijft. Daarbij valt op dat de radiale vierzuigerremtangen in het eerste aangrijpen een beetje tam aanvoelen. De dubbele 310 mm wave-schijfremmen hebben echter meer dan genoeg power in huis als je het instelbare remhendel wat verder inknijpt. Daar zit een filosofie achter, want je moet met deze motor offroad kunnen. En daar is minder grip dan op het asfalt, dus als je remmen hebt die al een stok in je voorwiel steken als je ernaar kijkt, dan zul je het decor regelmatig van iets te dichtbij gaan verkennen. Doseerbaarheid in de eerste centimeters is dus cruciaal, waarna een progressieve opbouw voor maximale remkracht op het asfalt zorgt.