Test: Ducati Multistrada 1200 Enduro

Ducati had voor ons in Sardinië de dag in tweeën gesplitst – eerst stond een trip van 160 kilometer over de bochtige wegen in het zuidwestelijk deel van het eiland gepland, waarvan ik zou willen dat ik het kon inpakken en mee naar huis kon nemen voor persoonlijk gebruik. Het was zo goed dat we het rondje twee keer reden, de tweede keer in de Sportmodus na in de Tourmodus te zijn gestart. Hoewel 1.800 toeren stationair offoad handig is, moet voor een soepele acceleratie het blok toch echt het cijfer 3 zijn gepasseerd wil je het gas vol open kunnen doen. Naarmate het toerental stijgt, stijgt ook het koppel dat beschikbaar is en bij 7.500 toeren piekt, 2.000 t 
Enduro, en dus langere veerwegen. 
 
Geen hogere uitlaat, wel een smallere. De forse carterbescherming is aan het frame vastgeschroefd.
 
Zelfs de steeltjes van de spiegels zijn aangepast. Rubbers in de voetsteunen zijn uiteraard demontabel, net als dat de hoogte van de achterrem kan worden aangepast.oeren onder het maximum toerental. Bij 3.500 toeren is al 100 Nm aan koppel beschikbaar en dat blijft met 110 Nm tussen de 5.000 en 10.000 toeren behoorlijk vlak. Ducati heeft het DVT motorblok in deze Enduro duidelijk verfijnd. Bij 160 km/u maakt het blok 6.200 toeren per minuut, wat de Enduro een topsnelheid van dik boven de 250 km/u geeft. Zelfs op hoge snelheid is de windbescherming prima voor elkaar, waarbij mijn voorkeur naar de lage stand uitging. Het sterke Brembo pakket levert een goede vertraging, de vierzuiger remklauwen bijten zich lekker vast, terwijl het hellingshoek ABS een veilige gedachte is.

Op het asfalt was de Multistrada geen verrassing, maar voldeed aan de verwachtingen die de afgelopen zes jaar zijn gecreëerd. Offroad is echter een heel ander verhaal, zoals de 70 kilometer trail dwars door het ruwe gebergte van Sardinië uitwees. Na de Enduro modus te hebben geselecteerd starten we op een vlakke gravelweg, wat na enkele kilometers leidde naar een pad met rotsachtige ondergrond over de bergen, om daarna af te zakken naar de zee. Zo snel als een kameleon van kleur kan veranderen, veranderde het karakter van dblablae Multistrada in een superrelaxte fiets die met gemak het ruwe pad nam – dit is geen laten we net doen alsof, maar een echte ga-waar-je-wilt offroad trailfiets die ook op het asfalt z’n mannetje staat. Het is met recht een ware Dual Purpose fiets.

Tijdens de lunch had Ducati de Enduro van Pirelli Scorpion Rally offroad banden voorzien, waarvan de achterband eruit ziet als het schoepenwiel van een stoomboot. Zelf verwijderde ik de rubber inserts van de voetsteunen die op straat vibraties absorberen en zette de instelbare tips van de schakelpook en achterrem in de hoge stand, meer niet. Alles werkte nu naar behoren op een motor die onwaarschijnlijk vertrouwenwekkend was voor een sporadisch offroad rijder als ondergetekende – met name de Sachs vering, die nu een Enduro setting heeft die duidelijk beter op offroad gebruik op ruw terrein is afgestemd. De tractie bergop was uitstekend, net als de precisie tijdens afdalingen. Het enige moment dat ik in de problemen kwam was bij het doorkruisen van een modderachtig klein meer dat door recente regenstormen in de weg was gevormd. Je raadt het goed, ik ging over het voorwiel onderuit en nam een vroegtijdig bad, dat nog niet zo slecht zou zijn geweest als het niet zo modderig was geweest. Pluspunt voor de Enduro was dat de fiets bij de eerste druk op de knop weer tot leven kwam, nadat ik na pak ‘m beet een minuut half onder de motor te hebben gelegen samen met de Filipijnse collega Alvin Dee de Enduro weer overeind had gezet (wat absoluut een klus voor twee mensen is).