Test: Al het Mash nieuws tegelijk

Dat betekent ook dat de verschillende motoren ook echt anders rijden. Om het spits af te bijten en het ontbijt nog even rustig te verteren stappen we dan eerst maar eens op de Black Seven, een 125cc recht voor z’n raap motortje. Voor een soepel verloop van de dag heeft ieder z’n eigen schema gekregen met daarop de volgorde van de te rijden motoren. Bovendien zijn er twee routes uitgezet, zodat de 125cc machines hun eigen passende weg rijden en de zwaardere een iets langer stuk hebben. Op deze route bevindt zich ook de fotograaf, z 
Black Seven, niet Blakes Seven... alhoewel het 'gevoel' ongeveer uit dezelfde periode stamt
Gewiin een kicken ding toch? Je hoeft echt niet meer voor schut te staan met een 125
 
Instelbare vering, grote tank, fatbar stuur... dat klinkt niet als een goedkoop Chinees dingodat uiteindelijk iedereen op z’n eigen moment op de juiste machine tijd heeft met een fotograaf. Het behoeft geen enkele toelichting om te raden dat dit al bij de allereerste poging volledig in het honderd loopt, we zijn immers in Frankrijk en onder professionals. En we hebben al gezegd, het is een Frans feestje, dus gaat het op z’n Frans. Maar zoals ook was te verwachten verloopt het alternatief zelfs beter en kan iedereen simpelweg de motor van zijn voorkeur meenemen voor een rondje, al dan niet langs de fotograaf en zo komen er dus ook nog enkele beelden mee naar huis ook. Hadden we daags tevoren ook al verzonnen dat ’t zo kon, maar het mooi opgestelde schema heeft ons dus toch heel even op het verkeerde been gezet.

Het mooie is zoals gezegd dat er niet alleen op cosmetische zaken andere keuzes gemaakt zijn, maar ook op geometrie en bijvoorbeeld comfort. De Black Seven, hoe leuk en wendbaar het ding ook is, is wel heel erg stug afgeveerd. Terwijl een Caféracer van dezelfde cilinderinhoud weliswaar netter geveerd is, maar daar tegenover een heel andere zithouding zet die je echt moet liggen. In plaats van een (fatbar) stuur is deze voorzien van clipons en een ander zitje. En alleen al daardoor stuurt het ding totaal anders. Maar dat geldt ook voor nog meer anderen, waarbij alles –voor wat betreft de 125cc- zo’n beetje samenkomt bij de Seventy-Five. En voor mij als product van 1975 zou het logisch zijn uitgerekend voor dit model een voorkeur te ontwikkelen, maar het ding is gewoon écht leuk. Brengt je ook meteen in de juiste mood waardoor alles op z’n plaats valt. Het blokje is met z’n 11,6 pk echt niet supersterk, dus dat kan profiteren v
250cc Rauwe Power! In een kek jasje
 
En laten we de details ook vooral niet vergeten. Het is een scrambler, dus moet er een crosstuur op.

Gewoon lekker m'n ding aan het doen, weetjean een zitpositie waardoor je niet al te snel zou willen rijden. En dat lukt aardig, het ding zit als een Scrambler, bovenlijf rechtop, stuurhelften de hoogte in, je ziet jezelf al richting je surfspot rijden voor een samenzijn met vrienden, barbecue, wat frivoliteiten en een zonsondergang om het af te maken. Dat gevoel, dat is de Seventy Five. En als dat nog teveel klinkt als een quote van de marketingmanager: dit is ook de motor die we later op de dag nóg eens pakken voor een toertje, terwijl het voor de tekst dus helemaal niet eens meer hoeft. Gewoon, omdat het kán. Plezier om te rijden is de basis, prestaties doen er niet toe.

Nog zo’n voorbeeld is de Two Fifty. Nou is het bij Mash wel zo dat de namen niet altijd exact overeen hoeven te komen met technische specificaties, maar de Two Fifty is voor de verandering wel inderdaad… 250cc en valt dus net tussen de 400cc en 125cc modellen in. Toch lijkt het, alles is relatief, alsof de two fifty wel de juiste kant van het spectrum heeft gekozen met z’n twintig pk. Dat voelt sowieso als het dubbele van d 11,6 pk van de 125, maar bij lange na niet als twee derde van de 27 pk van de 400 en dat is knap. Aan de andere kant is er opnieuw gekozen voor een thema wat zich niet laat leiden door paardekrachten. De Two Fifty is een heerlijke scrambler, inclusief dik benopte banden. Dat maakt wel dat ’t allemaal net even anders rijdt, maar dat is nog steeds geen nadeel. Op de wegen die we hier ter beschikking hebben is het na een X aantal keren op en neer rijden ook zaak er zo soepeltjes door alle bochten te rijden en de Two Fifty vraagt niets meer dan een heel vloeiende lijn en dát is dan weer precies waar ‘m de kick in zit. En een beetje netjes schakelen, maar dat doen alle motoren.