Vergelijk toermachines: Sleuren in Spanje

Nou had de ZZ-R toch al een voordeel zonder bagage dus was het de hele reis al van dittem...

Intussen zijn we nog steeds wel op reis. Kilometer na kilometer zakken we af richting het zuiden en zachtjesaan wordt het almaar warmer. Zoals gezegd: jassen gaan minder ver dicht, er wordt wat vaker (en langer) gestopt en áls er gestopt wordt is een schaduwrijk plekje ook meer en meer welkom. En daarbij komt ook de bijzondere sleutelconstructie van de GTR eindelijk een beetje van pas. Tot dan toe bleef het maar een onding, om de tank te openen heb je nog steeds een sleutel nodig en dus zal degene die de zender in z’n zak heeft in de buurt moeten zijn. I...maar eenmaal gearriveerd en de bagage op de kamer gelaten kan het ook los met GTRn het handschoenenkastje is een idee, totdat je ergens een terras opzoekt en ‘m niet mag vergeten. Het is maar één van de vele kleine dingetjes. Alle drie krijgen de machines het moeilijker zodra het aan rijwind ontbreekt, zoals in een dorpje of in druk verkeer. De warmte moet ergens naartoe en meestal zit je als koetsier zelf pal in de richting waar de ‘koelwind’ naartoe blaast. En bij dit werk is ook de GTR niet super in z’n element; rollend wil het met de massa allemaal wel meevallen, maar je moet ook nog kunnen manoeuvreren en veelvuldig de koppeling er bij pakken om maar iets te noemen. Dan doet die elektrische ruit ineens maar heel weinig.

Een voordeel van het veranderende landschap – en dat verandert zienderogen en dramatisch, mogen we wel toevoegen – is ook de veranderende infrastructuur zodra we besluiten een stukje af te snijden door heuvelig landschap. Nu liggen plots de kaarten anders en is het wendbaarheid en minder gewicht die het beste strootje trekken. Z1000-land dus, en dat blijft niet onopgemerkt. Met een zogenaamd ontketende chef op de ZZ-R voorop is het letterlijk kinderspel voor degene op de SX om deze bij te houden, ondanks het verschil in vermogen van een pk of vijftig, als het niet meer is. Bijhouden, inhalen, uit het zicht verdwijnen en daarbij geen haartje extra inspanning leveren. Dit is waar de Z1000 in excelleert en met verve. Komt ook bij dat ondanks supersport DNA, ondanks een puist vermogen en ondanks Hyperpro, de ZZ-R kampt met een groot probleem: gebrek aan grip. Waar het vandaan komt is lange tijd onduidelijk, maar het resultaat is wel overduidelijk aanwezig: de groene raket laat bij het mEn ook de Z1000 knapt voelbaar op van een pak minder. Nou die airco nog. Klaagklaagklaag.inste beetje ‘lol’ weten er niet van gediend te zijn. En al zou een knipperend tractiecontrolelampje nog tot daar aan toe zijn, in een bocht (en we zijn in de heuvels, dus daaraan geen gebrek) voel je gewoon aan het continu nukken van het achterwiel dat je hier geen kant mee op kunt. Vaag, want de motor staat op hetzelfde rubber als de Z1000.

En de GTR? Die staat zijn mannetje, maar is als aangewezen pakezel nu toch even hekkensluiter. Doet niks verkeerd en heeft ook nergens last van, maar in dit soort situaties is de GTR nou eenmaal net iets minder lichtvoetig en kan dat ook niet compenseren. Wat wel heel goed gaat is de eer hoog houden en gewoon op zijn eigen, bewonderenswaardig sportieve, tempo doorfietsen. L'Ik heb een heeeeeel zwaaaar leeveeennn...'aat die andere twee maar, die komen er wel achter dat er nog meer is dan dat gejaag. Bovendien: in het zadel van de GTR buffel je wel overal overheen, ongeacht de bodemgesteldheid, onverstoorbaar daarnaartoe waar de bestuurder ‘m naartoe dirigeert.

Terug op de Autovia voor wat compensatie en verlichtende rijwind zijn de rollen opnieuw omgekeerd. Verlichtend, niet verkoelend. De temperatuurindicatie rijst inmiddels met indrukwekkend gemak richting en over de dertig , de rijwind maakt op lange trajecten zitten op de ZZ-R een stuk eenvoudiger. De GTR profiteert hierbij goed van de nieuwe brievenbus in de ruit, waardoor bij elke elektrisch verstelbare hoogte precies de gewenste tegendruk ingesteld kan worden voor een perfect gebalanceerde zit. En de Z1000, die volgt trouw. Het ruitje staat in hoogste positie, maar is bij deze kruissnelheden lang niet zo effectief meer.

Nog eens een dag en een X aantal kilometers verder volgt een nieuwe kans: de veelbesproken weg tussen Malaga en Ronda, een van die wegen die werkelijk álles heeft: lange, brede doordraaiers en krappe kap- en draaibochten, wisselende soorten asfalt van wisselende kwaliteit, glad en pokdalig, alles passeert de revue binnen een klein aantal kilometers. Opnieuw piekt de temperatuur ergens halverwege de dertig graden, maar als toetje van onze tocht mogen we de motoren toch een keertje hier uitlaten. De bagage is grotendeels achtergebleven in het hotel en niets beperkt ons nog de motoren andermaal in te zetten tot het maximum van hun kunnen. De GTR blijft weliswaar een mastodont, maar is nu zoals gezegd tot oTralalala, he, wat? p z’n eigen limiet te rijden en die ligt nog opvallend ver. De ZZ-R vertoont niets meer van z’n eerdere nukken, maar de motor die nog het meest profiteert van de situatie is de Z1000SX. Van buitenstaander naar absolute favoriet, een rol die de motor met verve weet te vervullen.

Nu is groottoerisme bijzaak en is handling en lichtvoetigheid zoveel belangrijker dat geen van de andere twee er bij in de buurt kan komen. ook de groene spoetnik niet, ondanks z’n Hyperprovering en nu wel grip vindende banden; alles gaat werkelijk op rails en nog meer dan standaard, maar: alles gaat ook werkelijk op rails. De SX is en blijft wendbaar en te corrigeren, wat er ook gebeurt. En net als je denkt alles gehad te hebben, gooit het Spaanse landschap er nog een bijzonder hobbelig stuk asfalt tegenaan wat uitgerekend de Z1000 in de kaart speelt. Deze is niet voorzien van funky vering en is strikt genomen het ‘goedkoopst’ –en dus ook qua veerelementen- maar weet uitgerekend hier z’n laatste troef te spelen door alle toegeworpen hobbels en oneffenheden moeiteloos vlak te strijken. Of er in elk geval simpelweg schijt aan te hebben. dat wil de ZZ-R ook wel, maar dat lukt ‘m maar ten dele. Sommige hobbels kan ook de herziene vering niet verhullen en hoewel de rit ongetwijfeld een stuk aangenamer is dan het geval zou zijn geweest met standaardvering, is het nog steeds gewoon hard werken aan boord van Apollo 1400. De GTR daarentegen, die ploegt maar door. En door. En door….

Intussen, ergens tussen Malaga en Ronda...