Vergelijk KTM Duke 390 en Kawasaki Z300

Er zit ook wat in. Want hoe hard je ook zou willen, hoe fanatiek je ook probeert, de allersnelste zul je hier toch niet mee worden. Met net rond de veertig pk ga je geen records breken. Dus waarom zou je het blijven proberen? Waarom concentreer je niet op de andere kwaliteiten zoals (nog) beter zitten, kwikzilverachtig stuurgedrag en geen gewicht? Dat moet je niet ontkennen, maar juist toejuichen. En hoe leuk het ook is om toch met motoren als de RC390 of Ninja300 het circuit op te gaan –en dat is het ook écht- waarschijnlijk word je nóg vrolijker als je hun kale broertjes neemt.

Het wachten is beloond. Was het bij KTM al een poos bekend en zelfs omgekeerd, eerst de Duke en dan de RC, het duurde tot eind oktober voordat Kawasaki daar een alternatief naast zette. Maar nu we ze toch hebben staan hier twee prachtig afgewerkte machines die ieder voor zich enorm veel waar voor hun geld geven. En ook al heeft KTM het net ietsje gelikter gedaan met de bekende lichtgevende icoontjes op de knoppen, een fatbar, upside down en radiale klauw, we weten uit ervaring ook al lang dat dat niet per se garant hoeft te staan voor de werking. En daarbij heeft Kawasaki ons vorige keer al flink verrast, dus gaan we vooralsnog uit van een herhaling van zetten. Die herhaling begint vanzelfsprekend al bij de machines zelf. We zouden het kort kunnen houden met een ‘alles is hetzelfde als de gekuipte versies’ en dat is dan ook zo, maar we gaan er even wat dieper op in. 

Zo hebben beide motoren een geheel eigen gezicht wat niet zomaar lijkt op een ‘motor zonder kuip’ maar op voldoende punten echt verschillend is van het broertje. Neem de Z: daar is niet zomaar een Z800 kuipje tegenaan geschroefd, ook de zijkant van de motor, tussen tank en oliefilter, is aangepakt om het geheel compleet te maken. Daarbovenop is vervolgens met een andere kroonplaat het stuur gekomen, compleet met dashboard en alle overige franje. De KTM heeft net als bij de 125 en 200 de echte Duke onderdelen gekregen. In feite is het dan ook eerder andersom en is de RC390 een doorontwikkeling van de Duke in plaats van omgekeerd. Dat verklaart de kloppende afwerking, het uiterlijk het om nog maar wat te noemen, de compleet verschillende achterpartij van de RC.

Technisch gesproken hebben we het opnieuw over een 300cc tweecilinder en een 390cc ééncilinder. En daarmee dus ook over de daarbij horende karaktereigenschappen; neem maar aan dat de Kawa twin een stuk soepeler is en aanvoelt als de stampende mono van KTM en dat is precies wat ook de bedoeling was. De Duke is opnieuw groter en steviger geworden en in tegenstelling tot de allerkleinsten heeft het blokje nu echt voelbaar vermogen in huis om iets mee te doen. Daarmee wordt dan ook direct een beroep gedaan op de rijder, die met het vermogen ook toegenomen en nu waarneembare trillingen voor lief zal moeten nemen. Of nou, het is merkbaar, maar verre van irritant. En vergeet niet dat er ook nog een 690 is en zelfs daar valt heel goed mee te leven. Alleen is het allemaal begrijpelijkerwijs wat spartaanser, wat meer ‘des KTM’s’,  dan de Japanse twin.