Vergelijk: Kawasaki Ninja H2 en Yamaha R1M

De volgende ochtend zijn we er als de kippen bij om opnieuw de Mountain sectie van de TT course te gaan rijden. Het hele circuit hebben we een dag eerder al afgelegd en is los van het feit dat het wél het roemruchte circuit is waarover je rijdt eigenlijk niet zo interessant: enerzijds is er het dagelijkse verkeer dat van de weg gebruik mRechts rijden in Engeland? Ben je nou helemaal? Als de stoep als curbstones gekleurd is ben je óf figurant in een Joe Bar strip, óf op Man.... lang leve éénrichtingsverkeeraakt en anderzijds heeft gedurende het TT event ongeveer 80% van het deel tot Ramsey een snelheidsbeperking, variërend van 30 tot 60 mijl per uur. In plaats daarvan rijden we via de kustweg naar Ramsey, om daar als een van de eersten over de mountain te kunnen knallen. Om tien uur in de ochtend wordt de weg voor het publiek opengesteld en een blik op het digitale display leert dat het nu vijf minuten over tien is. De Triumph 675R met Manx kenteken speert er direct vandoor, maar dat is geen schande: hij rijdt deze weg waarschijnlijk elke dag en voor mij is het al weer meer dan tien jaar geleden dat ik op het eiland was. Het wegdek is inmiddels volledig opgedroogd van de hevige regenval de avond ervoor, waardoor het potentieel van de R1M en H2 nu ook op s  
Doorkijkkontjes zijn het helemaal dit jaar. Ook de Kawa doet mee, al valt die steun nog veel meer op
 
Rémmen? Jazeker, en wat voor... in de praktijk zijn het bijna tegenpolen, maar werken doen ze allebei 
 
Ook voor het uitzicht vanuit het zadel weet je dat je ergens mee op pad bent. Tof, want zo zie je de motor toch het meesttraat volledig kan worden benut. Het eerste deel langs de kust, waar grappig genoeg buiten de bebouwde kom geen snelheidsbeperking is, neem ik op de H2, om op de Mountain sectie op de R1M over te stappen. Dit is waar de fiets voor is bedoeld: van min 2 in Engeland naar plus 12 op de Mountain sectie, de fiets geeft me zoveel vertrouwen dat het tempo behoorlijk kan worden opgevoerd en de vroege vogels die zich nu al in de Gooseneck hebben gesetteld er getuige van zijn hoe de R1 heel gedecideerd zijn kop schud als met het gas vol tegen de stuit van eerste naar tweede en tweede naar derde versnelling wordt geschakeld en ik tot de ontdekking kom dat de toerenteller uit een arsenaal aan kleuren bestaat, via grijs naar groen, oranje en rood.

Vincent gaat het op de Ninja H2 niet veel minder slecht af, ten opzichte van de Yammie ontbeert het de Ninja aan behoorlijk wat elektronica, maar dat is hier op de Mountain course eigenlijk geen enkel gemis. Misschien juist wel omdat ‘ie voor supersport begrippen een tikkie aan de zware kant is. En daarbij, supersport is totaal de verkeerde benaming voor de H2, een 1.000cc Hayabusa killer dekt de lading veel beter. De vloeiende bochten zijn koren op de molen van de H2, die daar heerlijk doorheen te knallen is. Bij het insturen van de Gooseneck hairpin speelt het gewicht misschien op, mHa! Heb ik je toch mooi even ingehaald! Met je Picasso! aar datzelfde publiek dat eerder al zichtbaar van de wegknallende R1M genoot kijkt nu met nog veel meer bewondering naar die H2 die niet minder indrukwekkend uit de hairpin wordt gekatapulteerd. Het sterke koppel onderin speelt de H2 heerlijk in de kaart, de bocht die uiteindelijk toch sneller blijkt te zijn staat de compressor direct weer paraat om de gang er flink in te houden, terwijl de bocht die juist krapper is ook in een versnelling te hoog nog goed kan worden genomen. En dan hebben we het nog geeneens over de remkracht van beide fietsen gehad, waar nagenoeg niets op aan te merken valt. De Brembo Monoblocs van de Kawa hebben opmerkelijk genoeg een minder directe respons dan de xxx remmen van de Yammie (Yamaha blijft nog steeds volharden in remmen van eigen makelij), maar stevig doorremmen vergt bij de R1M juist meer kracht. Het niveau is in beide gevallen echter hoog genoeg oNee agent, ik zal het nooit meer doen. In het openbaar m'n helm afzetten, hoe stom kon ik zijn... Ja agent, sorry agentm je ogen van de binnenkant van het vizier af te krabben.

De waanzinnige feestvreugde op de R1M en Ninja H2 moet echter wel met de nodige pitstops worden betaald, hoewel we niet het idee hebben dat er ook maar één iemand is die de fietsen om die reden zal laten staan. De Kawasaki gaf telkens als eerste aan dat z’n dorst moest worden gelest, waarbij de Yamaha opmerkelijk genoeg telkens het langst bij de waterbak moest staan. Omgerekend kwamen we met de Yamaha ongeveer twaalf kilometer ver met 1 liter euro 95, bij de Kawasaki lag dat verbruik met één op dertien een fractie gunstiger. Nu is dat verbruik één ding, irritanter is dat de actieradius hierdoor behoorlijk beperkt is: rond de 200 kilometer wordt het serieus tijd om een tankstation te gaan zoeken. Het display van de R1M is hierbij zonder meer een helpende hand: naast een reserve tripmeter en verschillende verbruiksmeters is ook af te lezen hoeveel benzine er al is verstookt (wat griezelig nauwkeurig is), waardoor je direct zou moeten kunnen zien of de volgende pomp ook nog kan worden gehaald. Zou moeten kunnen, want in de praktijk hield de R1M het in het zicht van de haven na 16,23 liter voor gezien, waardoor er ongepland meer dan twee kilometer met de fiets langs de A12 moest worden gekluund. En dat terwijl het volgens opgave toch écht een 17 liter tank zou moeten zijn.

Als dit geen poster wordt..