Vergelijk: Kawasaki Ninja H2 en Yamaha R1M

'Ooh, moet je zien! Ja, mijn maat heeft ook een kennis, die z'n broer heeft er ook een  gekocht zegt ie. Maar die kon niet komen of zoiets'. 

Waar voor het eiland Man de voorkeur van het Britse publiek én van ons duidelijk naar de H2 uitging, wordt het op het eiland zelf een heel ander verhaal. Haast als vanzelfsprekend gaat nog steeds de meeste (en de eerste) aandacht uit naar de H2, (hoewel ook de R1M door de raceliefhebbers bij Creg ny Baa aandachtig wordt bestudeerd) maar op de beroemde Mountain en de Jurby testtrack, waar de nieuwe Arai RX-7V kan worden getest, komt eindelijk het potentieel van de nieuwe YZF-R1M tot z’n recht. EHet is dat die koplamp niet uit kan, dan zou het nog veel mooier zijnn dat reikt ver, heel erg ver. De Jurby testtrack is een voormalige landingsstrip en aan de kwaliteit van het asfalt te zien is sinds het vliegveld ter zielen ging hier niets meer gebeurd. De R1M deert het echter niks, de standaard (A3) setting van de elektronisch geregelde vering blijkt onder alle omstandigheden afdoende te zijn. Dat alles tot in het kleinste detail volledig  instelbaar is geloven we wel (voor diegenen die het écht willen weten: Traction control, Slide control, Wheelie control, Engine brake control, de quickshifter en de rest van de reeks die we ongetwijfeld vergeten zijn, lees anders maar onze eerdere test), het enige waar wel mee wordt geëxperimenteerd is de rijmodus die bij stilstand eenvoudig met een knop op de linker clipon kan worden aangepast, variërend van beperkt vermogen bij modus D tot full power en de meest directe gasrespons bij modus A.

Waar we in het deel door Engeland met modus C prima uit de voeten konden komen switchen we op de Jurby track meteen naar modus B, om uiteindelijk in modus A met de R1M over de voormalige vliegtuigstrip te vlammen. Ondanks dat het asfalt op plaatsen meer weg heeft van een lappendeken geeft de R1M geen krimp en kan te allen tijde het potentieel van de fiets volledig worden benut. De motor stuurt zo licht en direct als een 600cc supersport en de manier waarop het vermogen naar het achterwiel wordt overgebracht is in één woord indrukwekkend te noemen. Met elke ronde groeit het vertrouwen –en daarmee de snelheid- in de R1, wat ook door de 60 aanwezige collega’s en mensen van Arai enorm wordt gewaardeerd, die de R1 als een echte M1 bijna helemaal over het korte baantje horen gaan. H 
Yamaha gaat wél voor de nieuwe TFT standaard, compleet met animaties en veranderende kleurtjes

De kleuren zijn erg bescheiden, maar verder is dit toch gewoon een M1 voor op de weg?
 
Veel meer tech is op dit moment bijna niet leverbaar. En dat op een 'wegmotor'...oe anders vergaat het de piloot nu op de H2: de vering is veel te sportief afgesteld, hetgeen we op de prachtige maar wel extreem hobbelachtige weg rond het eiland al hadden ontdekt. Na een eerste sessie op de Jurby testtrack wordt met behulp van het boordgereedschap de vering voor en achter zowel in- als uitgaand een klikje zachter gezet, wat een gouden zet blijkt te zijn. De vering is nog steeds wel aan de straffe kant, maar oneffenheden worden nu veel beter geabsorbeerd waardoor we niet meer het gevoel hebben dat we met een niersteenvergruizer aan het rijden zijn.

Met elke bocht groeit het vertrouwen in zowel de H2 als de R1M, maar hoe vet de H2 ook is, onder deze omstandigheden voert de R1M duidelijk de boventoon. Damn, onvoorstelbaar hoe Yamaha met deze fiets in één klap het gat met de concurrentie heeft gedicht. En niet alleen op de Jurby testtrack, als in de avondschemer koers richting de beruchte mountain sectie van de TT course wordt gezet is het van hetzelfde laken een pak. Tenminste, aan het enthousiasme van Vincent te zien vanuit het zitje van de Ninja H2 die zich op de bergweg ook als een vis in het water voelt. Letterlijk, want het donkere dreigende wolkendek besluit precies op onze route z'n lading te droppen als een déjà vu met ons 1199 Panigale R – K1600 GTL Exclusive avontuur van afgelopen jaar krijg. Dit gaat echter nog verder: nadat de kraan wijselijk is dichtgedraaid en het tempo terug op normaal niveau is verandert het wegdek ineens in een ijsbaan en weet ik de H2 nog maar nét overeind te houden. VYamaha gaat niet voor uiterlijk maar zet maximaal in op prestaties. Met succesincent gaat het achter me op de R1M nóg slechter af, zijn 'gas dicht' vertaalt zich in een achterkant die ietsjes op een neer gaat pendelen, en ietsie meer, en nog meer, totdat hij vlak voor het 'point-of-no-return' de koppeling erbij pakt en de R1M zich ineens herstelt. Met een snelheid van nog geen 40 km/u wordt de route over de mountain afgemaakt, maar wel in de wetenschap dat we zojuist 53.000 euro hebben gered. De mountain mag sinds een jaar of vijf gedurende het hele TT event (vanaf de eerste zaterdag dat er wordt getraind tot en met de maandag na afloop van raceweek) eenrichtingsverkeer zijn, waardoor je racelijnen rijden kunt, glad blijft glad en 53.000 euro is knetterveel geld.

'Man wat een vette machine. Ik ben helemaal niet jaloers of zo!' Soms durf je gewoon niet meer te zeggen dat je ze zelf ook maar geleend hebt