Test: Honda F6C

I'm a poor lonesome cowboy, and I'm a long long way from home

Vol ontzag voor het gewicht worden de eerste twee bochten veel te langzaam genomen. Met de snelheid van een slak slecht ik de eerst rotonde, terwijl ik een nieuw record breek. Nog nooit heeft iemand zo langzaam over deze rotonde gereden. Wat dit gebrek aan snelheid me wel leert is hoe makkelijk de F6C zich laat manoeuvreren op lage snelheid. De lange wielbasis zorgt ervoor dat, ondanks het gewicht, angst om ter aarde te storten overbodig is. Tel daar de beperkte zadelhoogte bij op en je hebt een motor die het langzamere werk niet lijkt te schuwen. Met nieuw vertrouwen wordt via het dikke gashendel het gas open gedraaid en de zescilinder begint zijn werk te doen. Met een golf van koppel duwt de flat six zijn bestuurder vooruit. Het licht opstaande zadel zorgt voor de nodige grip van de derriere en het brede stuur neemt de rest van de houvast voor zijn rekening. Het zal niet verbazen dat deze motor schakellui te rijden is, dat dát zelfs een verplichting is. Er zijn auto's die smalend lachen om het maximale toerental van deze motor. Maar juist dat is de kracht van dit motorblok. Vanuit elk toerental laten de Nm's zich smeuïg uitsmeren. En zelfs dan nog, of juist daarom, kom je in de praktijk nooit in of in de buurt van het rode gebied dat bij 6000 toeren begint.

Deze naakte Goldwing heeft genoeg in huis om je armen een stukje te verlengen, maar het motorkarakter wordt nooit gewelddadig en is beter te omschrijven als geraffineerd. Geraffineerd zoals James Bond een gebouw op kan blazen, zonder dat iemand hem dat kwalijk neemt. Dat gebouw moet weg net zoals die strook asfalt precies op die plek een zwarte streep nodig heeft. Logisch, toch? Logisch, inderdaad. Net zo als het feit dat deze motor gemaakt is voor rechte wegen die doorlopen tot na de horizon. Niet dat iets anders niet leuk is op deze afgeslankte Goldwing, integendeel. De voetsteunen raken pas het asfalt als er een bocht volgt, maar daar moet je dan wel je best voor doen. En ondanks dat de cijfers lijken uit te wijzen dat deze F6C zich minder goed zal gedragen op een bochtig parcours ten opzichte van de originele Goldwing wijst de praktijk iets anders uit. Mede door het brede stuur, maar ook door de uitgekiende en gecentraliseerde gewichtsverdeling laat dit zwaargewicht zich als een mak lammetje van richting veranderen.

Wat zeg je, nog steeds niks aan de grond?

Op een bochtige weg is het goed vertoeven dus. Wat hierbij helpt is dat de vering erg goed voor elkaar is. Deze Goldwing is lekker stevig afgeveerd zonder te veel in te boeten op comfort, waardoor je te allen tijde duidelijk voelt wat er zich onder je afspeelt. Mede hierdoor is de F6C, ondanks zijn gewicht, makkelijk met snelheid in de bocht te leggen. En juist door de omvang van deze Goldwing is dat leuk, erg leuk. Ook geraffineerd zijn de remmen. O 
Remt beter dan je zou verwachten. De achterkant oogt behoorlijk imposant
 
Vergeleken met de Goldwing en Bagger is de knopjestrein van de F6C een oase van rust
 
Klinkt stiller dan een Nilfisk, of zoiets. Met 167 Nm trek je moeiteloos de patatten uit het landpvallend dat alles aan deze motor zo ontwikkeld is dat het gewicht tijdens het rijden geen nadeel vormt. Tijdens flink remmen vertraagt de motor zoals je hoopt dat een motor vertraagt, zonder dat je het gevoel krijgt dat de banden het niet kunnen verstouwen. Zelfs tijdens een ongeplande noodstop geeft de voorband geen krimp en lijkt het ABS niet in te hoeven grijpen. Wat niet betekent dat er niet genoeg remkracht aan boord is. De remmen zijn voldoende krachtig, zonder bijterig aan te voelen.

Cruisen

Toch zit de troef van deze motor in het woord cruisen, wat deze tweewieler als geen ander doet. Met een relaxte zithouding, het diepe gebrom van de zescilinder onder je en ondanks z’n naakte verschijning opvallend veel windbescherming zijn zelfs snelwegen goed te doen. Omdat je echt in de motor zit, met de grote dikke tank voor je neus, zit je opvallend uit de wind. Hierdoor is een kruissnelheid van 160 km/h makkelijk vol te houden, maar ondanks dat het makkelijk kan is dat niet waar dit voertuig voor gemaakt is. Het meest in zijn element is deze krachtpatser op een oneindige, glooiende weg waar je met een gangetje van 90 km/h het pure genieten dat motorrijden heet in je op kan nemen. Onthaasten, yoga en mindfullness zijn allemaal lachertjes vergeleken bij een flinke toer op deze machine. Het ontbreken van tractiecontrole en rijmodi lijkt niet meer dan logisch. Honda heeft iets beters uitgevonden, iets waar je geen knop voor nodig hebt en dat is controle door balans. J
Zijn dat nou Minions daar in de wei?uist bij een motor met dit gewicht is de juiste balans essentieel en hierin is Honda met vlag en wimpel geslaagd.

Toch wordt er, en dat is voor het eerst, een ander knopje wel gemist. Een functie die juist bij deze motor uit zou blinken. Waar is de cruise control? Anno nu zou dat toch in ieder geval een optie moeten kunnen zijn op deze motor. De motor is met net geen 25.000 euro niet bepaald goedkoop en voor dat geld mag je wat verwachten. Maakt het ontbreken van cruise control uiteindelijk dan het verschil? Uiteraard niet, zonder deze accessoire is de Honda Goldwing F6C ABS al motor genoeg. En afgezien van de, zoals je bij Honda kan verwachten, prima functionerende ABS draait het bij de F6C om het pure motorrijden, zonder windscherm, knoppen of reverse. En binnen dat territorium is deze Goldwing moeilijk in te halen.

Moet niet gekker worden zo...