Test: Continental SportAttack 3

Kawasaki’s ZX10, Suzuki’s GS-R1000, een Yamaha R1, een Triumph Speed Triple en natuurlijk een vloot BMW’s S1000RR. De crème de la crème van de supersportscene stond klaar in de pitsstraat van de "Red Bull Arena", vroeger bekend als Zeltweg of de A1-ring, nu ook Spielberg genoemd. Daarmee maakt Continental AG dan meteen duidelijk in welke sector ze de aanval inzet met de SportAttack 3. Supersterke Superbikes. D
De SportAttack 3 is duidelijk wat meer richting sportief en zware fiets gepositioneerd

Het bekende spinneweb-diagram: duidelijk een verbetering van natte grip

De SportAttack 3 is van grond af aan opnieuw opgebouwde SportAttack 3 is echter geen raceband, maar een straatband, die genoeg grip biedt om ook op het circuit een hoop lol te  beleven. Die lol laten we echter nog even wachten, want eerst doen we het “serieuze” werk, de openbare weg. En zo hobbel ik vroeg in de ochtend op een gifgroene Kawa onder een bakkende zon de paddock uit richting de bergen van Spielberg, Graz en het beruchte Rachau…

Natte grip

Dat het prachtig zonnig weer is, is natuurlijk erg lekker, maar ergens ook wel jammer. Want als de SportAttack ergens goed in moet zijn, dan is het in de grip en feedback op nat asfalt. Dat scheen een van de punten te zijn waarop rijders van de SportAttack 2 verbetering wensten. Op droog asfalt was het allemaal hunky-dory, maar zodra het spetterde scheen het wat stroever te mogen. Continental heeft dat dus ook tot speerpunt van de ontwikkeling gemaakt. De SportAttack werd daarvoor van de grond af aan nieuw opgebouwd. De band kreeg een karkas van rayon, met een “breaker-laag”, die eveneens van deze supersterke kunststofvezel is gemaakt. Daar overheen ligt een 0° radiaalgordel van staaldraad, die de groei op hoge snelheid beperkt en daarmee voor de nodige stabiliteit zorgt. De meeste hocus-pocus zit hem echter in het loopvlak. Enerzijds natuurlijk de compound. Die is gemaakt van een silica-rubber. Dan weet je eigenlijk nog niet veel, want er zijn meerdere soorten silica en het is nog maar een deel van de rubbersamenstelling. Er zit natuurrubber en butadieenrubber in, oliën, carbon black en nog honderden andere ingrediënten, waarbij naast de samenstelling ook de bereidingswijze een rol speelt. Je kunt Paul Bocuse een homp vlees en een doos kruiden geven, dan zal het resultaat beslist anders smaken dan wanneer ik er mee aan de slag ga. Rubber mixen is een hele wetenschap op zich, waarbij de mannen met de witte jassen diverse eigenschappen van het rubber kunnen beïnvloeden, zoals de werktemperatuur, het temperatuurbereik waarin de band “werkt” de wrijvingscoëfficiënt op droog asfalt en de grip op natte straten...

Microruwheid

Cruciaal bij de grip op natte straten is dat het rubber in staat is om zich dusdanig te vervormen, dat het in de ruwheid van het asfalt zakt. Daarin onderscheidt men macroruwheid en microruwheid. En om die laatste gaat het. Het contactvlak van een band heeft de grootte van een creditcard. En als je louter carbon black gebruikt, dan is het rubber te stug en blijft het op de toppen van de microruwheid lopen, waardoor het werkelijke contactoppervlak de grootte van een eurocent heeft. Denk daar nog maar eens over na als je met je knie over de grond langs het prikkeldraad raast! Anyway, door de juiste silica-toepassing kun je dat werkelijke contactvlak vergroten tot het niveau van een 20 cent munt. En dat scheelt, met name in de nattigheid. Voor extra grip is de band standaard ook al voorzien van een zekere ruwheid – de traction skin - , zodat de band vanaf nieuw direct goed aanvoelt. Cruciaal daarbij is dat Conti gezorgd heeft voor diverse temperatuurzones. Deze “multigrip technologie" zorgt tijdens het gebruik voor de juiste grip op elke hellingshoek.