Test: Continental SportAttack 3

Wat verder scheelt is de mate waarin de band water af kan voeren. Daartoe is het profiel sterk verbeterd. Er zijn meer groeven naar de zijkant toe gemaakt, zodat de asymmetrische profielblokken in de regen meer kans maken het asfalt te raken. En dat is voor grip toch een belangrijke factor. De grote blokken zorgen ook voor g
Dankzij nieuwe groeven moet het water beter worden afgevoerd

In het grensgebied moet de SportAttack 3 beter aangeven wanneer de grens bijna is bereikt

Multicompound technologie: hard in het midden voor langere levensduur en zacht aan de zijkanten voor meer gripoede grip op het droge, terwijl een "slick-strip" in het midden voor goede tractie en een laag slijtageniveau zorgt

De ver doorlopende groeven aan de zijkant bieden 5 tot 30% meer drainage dan de oude band. Het komt er op neer dat je veel harder met de band kunt rijden voordat er aquaplaning optreedt. Het resultaat was dat de eerste testbanden zoveel meer grip gaven, dat de testrijder zeven seconden sneller was op de natte baan van het testcircuit. Continental besloot om niet eens de volle grip te gebruiken, omdat de snelheid waarmee het mis gaat als het mis gaat ook zoveel hoger ligt, dat het vervolg ook des te dramatischer is. In plaats daarvan werd veel aandacht besteed aan de feedback. Bij aquaplaning “ springt de band bijna ineens van het asfalt bovenop de waterlaag en dan ist-ie weg. Het is beter dat je dat overgangsgebied weet te vergroten en dat je de kans krijgt om te voelen dat je in het grensgebied terecht komt. Dat kan voorkomen dat je het grensgebied overschrijdt, tenslotte. Feedback is belangrijker dan grip en zo zorgt de "Grip Limit Feedback Technology" voor meer veiligheid.

Onderuit

Afijn, theorie is leuk, maar het komt toch aan op de praktijk. Altijd weer een dubieuze onderneming, want je rijdt op “vreemde”  motoren in een vreemd land op onbekend wegdek, zonder direct vergelijk met andere banden. Alles wat je hebt is je eigen indruk, maar die is niet verkeerd. De route begin met rotondes en grote wegen door een glooiend landschap. Daar lellen we natuurlijk snoeihard doorheen, waarbij de Kawa lekker stabiel aanvoelt in de lange doorlopende bochten. Goed te mikken ook. Op de krappere bochten, waarop we later terecht komen, doet de Kawa het ook niet verkeerd. Hij heeft een beetje een oprichtneiging wanneer ik in de bocht de voorrem erbij pak, maar iets zegt me dat dit aan de Kawa ligt. Die voelt alsof de geometrie iets "onderuit" staat, alsof de veervoorspanning achter wat omhoog zou mogen. Maar de grip in de bochten lijkt in elk geval oké en de wendbaarheid is aardig goed, te oordelen naar de doodsverachting waarmee mijn collega’s blinde bergbochten doorjassen. Persoonlijk wil ik toch altijd enige marge houden voor het geval een bocht doordraait, er een oliespoor ligt, een geit oversteekt of de bocht ineens een andere kant opdraait. Mijn collega’s hebben hun St. Christoffel blijkbaar meegenomen en doen alsof ze al op het circuit zijn. Ik kan ze bijhouden, maar meer door iets meer marge in de bocht te houden en vroeg op het gas te gaan. Al die moderne sportfietsen hebben toch tractiecontrole, dus what the heck. Het gaat steeds harder en steeds feller, en wat me verbaast is het uitblijven van een KTRC-ingreep. Er is dus veel meer grip dan ik dacht….