Test Aprilia Tuono V4 1100

Sowieso is er een betere tijd en plaats te bedenken dan de heuvels rond Misano. Zelfs als de route door Tavullia voert, toch één van de bekendere plaatsjes hier in de regio. Daar gaat het namelijk niet om vandaag, het is niet de ideale omgeving om 175 pk aan V4 aan de tand te voelen. Stuiterend en glibberend over het gladde Italiaanse asfalt heeft in elk geval de elektronica genoeg te doen om alles in goede banen te leiden. Maar het moet gezegd worden: dat lukt prima.

Natúúrlijk heeft de Tuono een buslading afkortingen aan boord. Allemaal als onderdeel van het APRC zoals we dat al kennen, maar nu per stuk en per setting nog eens gefinetuned. Betekent wel dat je weliswaar kunt wisselen tussen mappings en settings van de tractiecontrole onderweg, maar bijvoorbeeld wheeliecontrole uitzetten zal vooraf en bij stilstand moeten gebeuren. Klinkt bekend?

Sowieso is het weer even wennen hoe alles bediend dient te worden, met links een menuknop voor het één (voornamelijk de stilstaande instellingen), de plus- en minknoppen voor het ander en – oh ja, da’s waar ook- de startknop voor het selecteren van de m
Is dit strak of is dit strak?appings die ook nu weer een andere instelling hebben gekregen dan voorheen. Even het boekje lezen kan dan ook geen kwaad in dezen.

Goed, dat is dus allemaal veranderd. Om dit het meest tot z’n recht te laten komen is de motor nu lichter geworden en heeft –net als de superbike- (valt het op dat veel veranderingen toch wel op elkaar lijken?) een iets aangepaste geometrie gekregen. Het zwaartepunt is gezakt, de swingarm is vier millimeter langer geworden en zowel balhoofdhoek als naloop zijn anders. allemaal voor zowel meer tractie als een onveranderd weggedrag, dus ga er maar van uit dat ’t goed stuurt. Tel daar dan nog lichtgewicht wielen en lichtere remschijven bij voor de Factory en je snapt dat we het nu wel een klein beetje jammer vinden dat we toch met de ‘Donington Blue’ RR versie rijden. Geintje. Een naked V4 met 121 NM en 175 pk is nooit een straf.