Eerste test SWM RS 650 R

We treffen het met de RS, die met z’n endurowielen nog net een tikje hoger schopt dan z’n SM-evenknie en een zithoogte van 954mm noteert. Goedemorgen! Daar komt nog bij dat met de merknaam ook de zelf inklappende zijstandaard opnieuw z’n intrede doet. Daar zijn weinig vingers voor nodig om op uit te rekenen dat dat garant staat voor menig spannend momentje… starten gaat gelukkig elektrisch, maar opnieuw niet zonder gebruiksaanwijzing: eWat zeg je, winter? Nee, niet opgevallen nee, hoezo?en chokehendeltje aan de linker stuurhelft zit daar niet voor niets en is met name bij koude motor echt noodzakelijk. Komt goed uit, want je dient ook de koppeling in te trekken bij starten, dus je linkerhand gebruik je toch al, dan kan een tweede hendeltje er ook nog wel bij. Maar loopt ie, dan loopt ie en is er verder weinig meer op aan te merken.

Zit je erop, dan zit je ook echt. Natuurlijk ‘als op een enduro’, smal en er pal bovenop, maar je zit. De motor klopt, voetsteunen, stuur en alle bediening zit waar je het verwacht en het lange zadel maakt verzitten kinderspel. Dat geeft veel speelruimte op momenten dat je het nodig hebt en het zadel zelf is niet te zacht, noch te hard, daar hou je het nog best lang op uit. En heb je eenmaal je voeten daar waar ze horen, dan heb je van de hoogte ook geen haartje last meer. Integendeel, want hoogte betekent in dit geval ook grondspeling. Hoewel we daar iets voorzichtiger mee oGeen ABS, en dus...mgaan dan we zouden doen op de SM wegens het gripverschil tussen wegbanden en deze semi-endurobanden, valt er uiteindelijk nog heel prima mee te vegen. Zet een 1.76 meter sukkelaar op een KTM 1290 Super Adventure en je ziet ‘m bizar snel kleiner worden in je spiegels. Ja, spiegels… de vorm en afmetingen geven al duidelijk aan dat ze er puur voor de wetgeving op zitten, maar zou je ze laten zitten, dan is er nog best wat in te zien ook, wat niet eens echt tegenvalt.

Dat komt ook door het gebrek aan echt heftige trillingen. Natuurlijk is een ééncilinder nooit echt trillingsvrij, maar het is ze –Husqvarna- wel gelukt ze goed binnen de perken te houden. Dat is goed voor je uithoudingsvermogen en dat ga je nódig hebben. Daarover straks meer. Blijven we bij het blok, dan is het juist een beetje verneukeratief zo lief als ze ’t hebben weten te maken. Het gebrek aan echt gemeen harde klappen laat je namelijk in de waan dat het allemaal nog wel wat harder, wat ruiger, wat mannelijker kan. Terugdenkend aan een Husaberg die in eerste versnelling niet eens normaal weg te rijden was lijkt de SWM zelfs tam. Dit is echter alleen schijn. Niet alleen was die Husaberg pas echt schofterig ruig en zoals gezegd haast onrijdbaar, de SWM zou het gewoon tussen twee beurten lachend uit moeten houden zonder protest. Bovendien ontbreekt er aan de RS650 nog iets: een hoop gewicht. Met een heel nette 142.9 kilo zonder benzine is er geen gram teveel en wat je niet meesleept hoef je ook niet voort te stuwen. Die 54,4 pk zijn dan ook mákkelijk genoeg, zoals gezegd allereerst al zat om een 160 pk sterke KTM het nakijken te geven. Wil je wheelies, dan kun je die ook krijgen. Precies zoals je zou verwachten. Alleen zul je er niet snel door verrast worden, dat dan ook weer niet.

Oh ja, je kunt natuurlijk altijd letterlijk voor de korste route gaan