Eerste test SWM RS 650 R

Verder is de motor heerlijk eenvoudig. ABS hebben we niet, dat komt niet voor in het vocabulaire. Zal vast nog wel komen, maar zo lang het niet verplicht is, kunnen we prima zonder. Weer zo’n Italiaans trucje, wat Cagiva voorheen ook toepaste om nog tot de allerlaatste dag haar Mito’s aan de man te brengen: zo lang de typegoedkeuring geldt, kun je ze verkopen. SIs niet goed voor m'n vriendenkring, dit ding... Zeker die gasten met meer vermogen zullen me snel beu zijninds Euro3 zien we geen Mito meer in het straatbeeld, over een jaar heeft ook elke SWM ABS standaard aan boord. Tot die tijd kunnen we echter wel op de oude manier pret maken. Aan de voorzijde heeft de motor een redelijk ingetogen schijfje met tweezuiger remklauw, de SM komt er traditiegetrouw ietsje beter bedeeld vanaf, máárrrrr… gezien het beoogde gebruik is het allemaal prima op z’n taak toegerust. In onverhard bestaat er met gemak iets als ‘teveel’. Vermogen, gewicht en ook remkracht zijn snel overschat en daarmee werk je jezelf kinderlijk eenvoudig in de nesten. Doseerbaarheid is belangrijker en dus heeft de motor het schijfje dat ie verdient. Rij je er echter mee op de weg, dan is het misschien zinvol om te leren om te gaan met de achterrem. Met een klein beetje tenenspitzengefühl is daar prima mee te leven en kun je hetzij de voorzijde assisteren als je echt vertragen wil, hetzij, we hebben immers geen ABS, een beetje pret maken. En dan komen die noppen ineens nog prima van pas. Minder grip, meer grijs gebied, makkelijker strepen trekken. Puik. Maar liever blijf je doorrijden. Dit is wel het soort motor waar je moedig van wordt, zogezegd. Waar je met een toermachine een flink stuk in de ankers duikt om aan de veilige en goedkope kant te blijven, zet je met de SWM je blik op standje Havik en stippelt de absoluut perfecte lijn uit. En als daar een heel klein stukje berm bij zit, wat geeft ‘t? Daar is ie juist voor gemaakt. De fiets is licht, supersmal, berekend op hobbels en bovendien een stuk minder prijzig mocht je er onderweg een klein litteken mee oplopen van een tak of opspattend kiezeltje. En oh ja, stabiel tot dik over de toegestane limiet.

Nou, nog één keer dan...

Hadden we afgelopen zomer nog een akkefietje met een Multistrada die bij normaal geaccepteerde kruissnelheden z’n integriteit wat kwijt was, met een offroad georiënteerde motor op noppen en die niks te z 
Eenvoudig maar doeltreffend, en meteen het bewijs van topsnelheid. De 12 liter tank brengt je nog best wel ver
 
Brembo zonder ABS, gewoon ouderwets. De automatisch inklappende zijstandaard heeft op- en afstappen er niet gemakkelijker op gemaaktoeken heeft bij snelheden boven de 120 zou dat al veel vroeger kunnen gebeuren en dat hadden we zonder morren geaccepteerd, maar dat valt bij deze RS650R nog alleszins mee. Bij legale snelheden is er niks aan de hand, pas als het richting topsnelheid van -in ons geval- 166 km/u gaat begint de voorkant licht te pendelen zonder dat het écht gevaarlijk wordt en daar blijft het het ook bij.

De vering is daar voor een deel verantwoordelijk voor. Voor een zoals eerder gezegd offroad georiënteerde machine is deze namelijk aan de zeer stevige kant. Ter illustratie: de witte stippellijn die de grens tussen ‘weg’ en ‘fietspad’ aangeeft op eerder genoemde dijk wordt genadeloos doorgegeven en dat zijn we niet gewend van motoren op hoge poten. Dit heeft vanzelfsprekend ook voordelen op het vlak van feedback en gevoel met de voorzijde, wmaar dan stoppen we er ook mee voor vandaag, oke?at op zijn beurt weer resulteert in een, laten we zeggen, lekker kwiek tempo. Dat dan weer wel.

En het is dit uiterst aanlokkelijke kwieke tempo waar je je toch een beetje voor moet hoeden. Natuurlijk, het is verslavend en je komt nog met bijzonder veel buiten de lijnen kleuren ongestraft weg, bovendien is er nog altijd die 1290 die je niet bijhouden zal, maar het vergt wel z’n tol. Een uurtje ‘lekker bezig Freek’ en je hebt het gevoel net vanuit Valencia naar huis gereden te zijn. Het is intens, dus dat zul je weten. Zelfs m’n oude schouderblessure, waar ik nagenoeg nooit meer last van heb op de motor, gaf te kennen dat het wel weer even tijd was voor een koffiestop. Maar dat heb je dan ook echt wel verdiend. Net als een slok energiedrank zo welkom kan zijn na een half uurtje rennen, fietsen, skaten, vliegen, vallen en weer opstaan, zo zul je na een tof ritje met de RS ook genieten van je welverdiende bak koffie. Kijk, zoiets heb je op een RT, GS, FJR, GTR, Pan of wat dan ook nou gewoon niet. We noemen het dan ook zeker geen nadeel, integendeel.