Test: Triumph Thruxton

Het kenmerkende karakter van een paralleltwin heeft Thruxton te danken aan een 360° kruktap, terwijl twee balansassen zijn aangebracht om de trillingen van de korteslag motor – de boring maal slag verhouding ligt op 90 x 68 mm – die heden ten dage nu eenmaal ongewenst zijn te elimineren. Met z’n niet onaardige koppel van 69 Nm gaat de motor in alle vijf de versnellingen goed en controleerbaar van z’n plek, hoewel een ferme beweging van de linkervoet wordt gevraagd om een andere versnelling te selecteren. De acceleratie is voldoende om met het gewone verkeer mee te komen, maar staat ver van wat met de moderne generatie motoren mogelijk is. In de jaren ’60 zou het echter voldoende zijn geweest om een wedstrijd in het voordeel te beslechten. Het retro-gevoel wordt nog eens extra onderstreept door het nieuwe uitlaatsysteem: de megafoonuitlaten zijn door Triumph namelijk bewerkt om een vettere sound te realiseren, waardoor de Thruxton er voor je gevoel nét dat beetje krachtiger vandoor gaat.

Het kenmerkende Britse tweecilinder motorblok is in een klassiek rijwielgedeelte gemonteerd dat uit een stalen dubbel wiegframe, een conventionele voorvork en een stijve dubbele achterbrug met in veervoorspanning instelbare stereo vering bestaat. De wielbasis is met 1.490 mm relatief kort en de balhoofdhoek is met 27° redelijk neutraal, wat heeft geresulteerd in een motor die gemakkelijk van richting te veranderen zou moeten zijn. Zou, want écht licht gaat het insturen niet. De Thruxton stuurt erg precies en wekt veel v
De megafoon uitlaten klinken niet verkeerd, maar voor het echte werk zijn Arrow pijpen aan te bevelen

Oogt klassiek, maar wel volhangen met hedendaagse techniek

De voorrem past prima in het beeld van een klassieke fiets, maar had wat feller gemogenertrouwen, maar vraagt wel de nodige kracht om de hoek om te worden gezet. Het stabiele stalen dubbele wiegframe en dito achterbrug zijn prima op hun taken berekend; het rijwielgedeelte is strak genoeg om een goede stabiliteit te waarborgen. De stuurprecisie heeft de motor trouwens te danken aan de combinatie van een 18” voorwiel en 17” achterwiel, dat tevens z’n steentje heeft bijgedragen aan de klassieke looks van de fiets. Belangrijker is echter dat de manier waarop de motor de hoek om kan worden gezet precies past in het beeld van een klassieke Café Racer.

Een enkele 320 mm grote en zwevend opgehangen remschijf weet de Thruxton nadrukkelijk weer tot stilstand te krijgen. Veel beter in ieder geval dan z’n everknie uit de jaren ’60 dat destijds deed. Vergeleken met de huidige generatie stoppers had de enkele schijf best wel wat heftiger mogen zijn. Bovendien is de motor ABS nog steeds vreemd, wat anno 2014 zeker wel als minpunt mag worden genoemd. 

Talrijke eigenzinnigheden en kwalitatief hoogwaardige details zoals de stijlvolle aan het uiteinde van het stuur gemonteerde spiegels onderstrepen de minimalistische vormgeving, terwijl de met het stuur meedraaiende tellers, de sportieve graphics en de racy megafoonuitlaat een brug naar de legendarische Café Racers van weleer hebben geslagen. Zoals gebruikelijk bij Triumph laat het in eigen huis ontwikkelde onderdelenpakket niets te wensen over om de motor geheel naar eigen geur en smaak te individualiseren: om de sportieve looks nog verder te onderstrepen is een groot assortiment aan originele Triumph accessoires leverbaar. Daar horen ook twee prachtig bewerkte uitlaatpijpen bij uit de Arrow Special Parts catalogus, die niet alleen de prestaties van de paralleltwin ten goede komen maar tevens voor een nog nadrukkelijkere sound moeten zorgen. De gepolijste motorbescherming en gefreesde afdekplaatjes van het gasklephuis zorgen voor een fraaiere looks, evenals verdere opties als een alternatief zadel en zijdeksels, verschillende verchroomde onderdelen en zadeltassen voor diegenen die met er de Thruxton een weekendje uit mee willen gaan.