Test: Triumph Thruxton

Al sinds mensenheugenis maakt de retroklassieke familie deel uit van het Triumph gamma, waarbij de Britten er alles aan is gelegen om een vernieuwing zo veel mogelijk aan het oog te onttrekken. Voor zover er wél verschillen te ontdekken zijn dan veelal een andere (nieuwe) kleur, terwijl onderhuids toch de nodige zaken aangepast kunnen zijn. Zo ook de 2014 Thruxton, die onder andere een a
Klassieke tellerpartij

Spiegels aan eht uiteinde van het stuur

De fraaie bies meekt 'm helemaal afnder uitlaatsysteem heeft gekregen om een betere ademhaling – en niet onbelangrijk, een vettere sound – te realiseren. De sportiefste klassieker van de retro-familie staat het dichtst bij de oude Britse Café Racers die de motorwereld in de jaren ’70 van de vorige eeuw zo domineerden. Destijds werden Britse tweecilinders –een motor als de Bonneville in het bijzonder- als basis voor eigenbouw projecten gebruikt. Projecten waarmee van het ene naar het andere café werd geracet, die door modificaties als diepgeplaatste clipons, eenpersoons zadels en omhoog getrokken uitlaatsystemen werden gekenmerkt.

De motor heeft zijn naam te danken aan een circuit in Hampshire, waar de Britten in de wegrace motorsport erg succesvol waren – de huidige Thruxton treedt in het spoor van die legendarische Thruxton T120R uit de ‘60er jaren. Met z’n vlakke, tweedelige sportieve stuur, de fraai vormgegeven spaakwielen met lichtmetaal velgen en de centraal geplaatste striping oogt de motor als ware hij onderweg naar de startgrid van een classicrace. De nu standaard afdekkap van de duozit draagt daar z’n steentje aan bij, en kan uiteraard voor het rijden met duopassagier worden gedemonteerd – per slot van rekening zijn er niet voor niets duovoetsteunen gemonteerd. Naast de afdekkap behoort nu ook het in kleur gespoten en van sportieve striping voorzienevflyschreen tot de standaarduitrusting van de fiets, evenals de fraai verchroomde kettingbeschermer.

Ondanks de sportieve geometrie met zithoogte van 820 mm zit de Thruxton verrassend aangenaam. De positie van het zadel ten opzichte van de voetsteunen is zo gekozen dat er voor de gemiddelde motorrijder meer dan voldoende ruimte bij een ontspannen kniehoek is, enkel het diepgeplaatste stuur breekt de Thruxton op den duur op: de voorover gebogen zithouding is te sportief en daardoor op lange afstanden vermoeiend.

Technisch is de Thruxton net als de toenmalige Café Racer gebaseerd op de Bonneville, waarbij de uit het zustermodel afkomstige 865cc grote luchtgekoelde paralleltwin met vierkleps technologie en dubbele bovenliggende nokkenassen –uiteraard- voor toepassing in deze Café Racer is aangepast. Het profiel van de nokkenas is aangepast en de compressieverhouding is door toepassing van een hogere zuiger van 9,2:1 naar 9,9:1 vergroot, wat heeft geresulteerd in een topvermogen van 69 pk die vriendelijk, maar wel nadrukkelijk aan het achterwiel wordt afgegeven. Aan de nieuwe motorrijder heeft Triumph ook al gedacht, door een A2 begrenzingskit die voor de motor leverbaar is en waarmee het vermogen op het volgens A2 rijbewijsrichtlijn maximale vermogen van 48 pk kan worden afgeknepen. Uiterlijk mag de motor nog steeds herinneren aan de klassieke stoterstang motoren uit lang vervlogen tijden, maar de krachtbron is volgens de huidige moderne normen gebouwd. Moderne techniek die Triumph heeft proberen te maskeren. De ogenschijnlijke stoterstanggeleiding en carburateurs zijn nep, de injectoren van de benzine-injectie hebben de Britten mooi weten te verbergen. Om het authentieke gevoel verder te onderstrepen zijn de koelribben van de cilinder nu gefreesd en vormen een mooi contrast met de rest van de motor, evenals de leidingen van de oliekoeler die nu zwart zijn gespoten.