Test Ducati Streetfighter 848

Dat belooft heel wat voor de eerste sessie, die echter toch meer in het kader van verkennen en aftasten staat. Niet dat ik helemaal ondersteboven ben van de nieuwe layout die mij vanuit het stuur nog onbekend zou zijn, dat station zijn we inmiddels wel gepasseerd. Maar behandel de baan als elk ander circuit waar je nog nooit eerder gereden hebt en je zult gewoon die eerste sessie moeten kijken hoe je lijnen lopen, waar je rem- en instuurpunten liggen en al het andere. Toch, uit sentimenteel oogpunt: wat bén ik blij de oude situatie nog meegemaakt te hebben. Het is waar: de verkante bochten waren véél leuker, punt. Vond toen de Bult al helemaal te gek, zoiets maak je tegenwoordig niet meer mee. Een haakse, redelijk krappe linkerbocht waar je instuurt als val je van de rand de aarde en toch –daardoor- veel meer snelheid kunt behouden dan je zou denken. Tja, dat moeten we dan maar missen, het maakt de herinnering des te mooier. Kan ook wel een vergelijkbaar verhaal beginnen over bijvoorbeeld de Nationale, maar goed. Wie het weet weet het, wie het mist zal het toch niet kunnen proberen. Terug naar nu. Het gestoei met de lijnen houdt ook in dat ik de veilige inhaalplaatsen nog niet helemaal doorheb en dus vastzit achter een voorligger op een S1000R. Leuk toeval en hoewel ik kort speelde met het idee deze twee in een vergelijking in te zetten, weet ik ook direct waarom dat geen goed idee geweest zou zijn. Op elk rechte stuk pakt de BMW moeiteloos tientallen meters. Wel meters die ik snel weer terug weet te remmen en sturen, maar zonder inhalen is het leed geleden. Einde eerste sessie.

Ook de motor zelf vraagt enige gewenning, voornamelijk qua zithouding. Hoe ga je hier nou mee een bocht om? Hang je als een aap ernaast, neem je een toeristische houding aan of  blijf je pal op de motor zitten ongeacht wat er gebeurt? Van de Monster weten we al dat de laatste strategie best goed werkt. Maar dat is dan ook geen Streetfighter. Uiteindelijk valt een supersport rijstijl nog het best te rijmen met de zithouding, met het bovenlijf platter dan verwacht, ook –juist- in de bocht. Blijf de tank omhelzen en ook met de polsen gaat het dan redelijk vanzelf. Qua grip, vering of sturen nog weinig opmerkingen dan ‘dat is voorlopig wel goed genoeg’. Met name in de Strubben zal het nog wel even proberen blijven; de Ducati stuurt meer dan licht genoeg, zaak is de juiste lijn te kiezen en daar op in te spelen. Sterker, het sturen gaat zo flitsend en is zo responsief dat je liefst van te voren houding én gasstand al in orde hebt voordat je instuurt.

Geen middenweg

De Streetfighter is echt een voorwielgerichte machine, zeker als je eindelijk lekker in de bocht ligt. In de opeenvolgende rechterbochten voor de Strubben blijkt dat voornamelijk erg goed. Heb je niet het idee alles op het voorwiel te doen, dan ga je eenvoudig niet hard genoeg. Er is een zekere overgangsruimte tussen ‘rustig toeristisch’ en zittend in het zadel de bocht te ronden en ‘sportief en aanvallend’ rijdend met het voorwiel en een knie aan de straat echt stappen te maken. Daartussen is het wat twijfelachtig, alsof de motor niet voldoende focus krijgt en je dus een soort vraagt een keus te maken: rijden als een mietje of rijden als een coureur. Beide is goed, maar daartussenin houdt ie niet van. Beide situaties komen vandaag overigens voor, door het wisselvallige weer vallen er toch een paar buien en daar is het Assense asfalt niet van gediend. Gewapend met Pirelli Rosso Corsa houdt ook de Duc daar niet van en dat is dan ook goed te merken. Als een natte krant wil de 848 alle kanten op en het invallen in de bocht wordt alleen maar erger. Zoals gezegd onder normale omstandigheden geen punt, maar zo lang ik er geen antwoord op kan geven met hellingshoek, gas of grip lijkt het teveel op echt vallen om nog langer met plezier rond te rijden.

Het is geen naked, het is een supersport