Test Ducati Streetfighter 848

De Streetfighter 848 was Ducati’s logische vervolg op de Streetfighter 1098. Net als met de 1098 en Hypermotard volgde later een kleinere versie, in de vorm van 848 en Hyper 796.  Het duurde nog best lang, drie jaar om precies te zijn, voordat eind 2011 de Streetfighter 848 zijn intrede deed. 2011, dat is ook alweer drie jaar terug. Voor sommige modellen is dan al lang het doek weer gevallen. Zoals tussen neus en lippen door het model 1098/1198, 848 en Streetfighter 1100. Van de generatie met de kenmerkende “98” lijnen resteert op dit moment enkel nog deze Streetfighter 848. En daar hebben we nog maar bar weinig aandacht aan besteed. En dat terwijl het, net als met de superbike en Hypermotard, wel eens een veel gebruiksvriendelijker alternatief kan zijn dan hun grote voorbeeld. Betaalbaarder ook en dus meer binnen handbereik voor de consument en in veel gevallen geen spat minder waard in de praktijk. Nou is dit niet het moment voor een ‘kleiner is fijner’ pleidooi, maar de praktijk wijst nu eenmaal uit dat ‘genoeg’ vaak ook ‘perfect’ betekent. En voor de looks maakt het niet uit, tenzij je de miniscuul kleine cijfertjes op het onderkuipje kunt lezen zie je het verschil echt niet.

Compromis?

Nou is het vaak de vraag of je met een naked bike wel een beetje uit de voeten kunt op een circuit, dat verschilt per geval. Vaak is het uiteindelijk wel aardig, maar nooit perfect omdat je uiteindelijk toch meer nadeel ondervindt aan het rijden met een recht stuur dan voordelen qua zithouding. Dan merk je dat clipons zo staan met een reden. Maar als er één motor is die er nog het best geschikt voor zou moeten zijn is het wel een Streetfighter. Of een BMW S1000R, maar dat is meer omdat die op de weg zo verschrikkelijk bruut is. Die Streetfighter, en dan nog voornamelijk de oude, was zo’n zelfde gevalletje overkill waarmee je op straat nooit honderd procent uit de voeten kon zonder je rijvergunning te riskeren. In (iets) mindere mate geldt dat ook voor de 848, het hele ding straalt zoveel focus uit dat je ‘m met goed fatsoen nog het beste kunt uitlaten op het circuit. De 848 heeft dan ook de houding die je graag zou willen; van achter nog sterk lijkend op de Superbike waar deze van is afgeleid, kijk goed naar het stuur en je ziet dat de handgrepen zelfs iets naar beneden wijzen. Samen met de lage opstelling van het stuur zit je vanzelf al opgevouwen in aanvalshouding; te traag en het is niet comfortabel. Al wat rest is nog een belletje naar EYBIS om mee te liften op hun circuitdag.

Gaaf, een Streetfighter. Het is dat de 848 een beetje tussen wal en schip valt, maar anders hadden we ‘m absoluut meegenomen met onze naked test. Bedoel, een Monster is leuk en zo hoor, begrijp me niet verkeerd, maar dat is toch net niet zo vet als dit ding. Het is dat Ducati inmiddels van de hele lucht/vloeistofgekoelde filosofie is afgestapt, maar in die tijd was het simpel: wil je een leuk ding dan neem je een Monster met koelribben, wil je de vetste naked die Ducati te bieden heeft neem je de Streetfighter met Testastretta, the works. Zo was het en dat idee weet de 848 moeiteloos weer op te roepen.