Test: Ducati Monster 821

Ondanks de comfortabele positionering van het stuur, dat lekker breed in de hand ligt, voelt de Monster 821 bij de eerste kennismaking erg sportief. De afstand naar het stuur is erg goed gekozen, maar dat kan niet van de sportief hoog geplaatste voetsteunen worden gezegd. Tenminste, voor wat die eerste indruk betreft, want tijdens de eerste trip door de straten van Bologna smelt onze kritiek nog sneller dan een waterijsje in deze bandende zon. E 
Overzichtelijk display, alleen jammer dat een versnellingsindicator ontbreekt. De Brembo's met 3-standen ABS zijn een tikkie overbemeten

Denk dat je hiermee wel bij je schoonouders aan kunt komen zettenen kwartier op pad en het is of we nooit anders hadden gewild. Sterker, zelfs als de tweede dag het zadel in de lage stand wordt gezet is het prima vertoeven op de fiets, hoewel mijn korte lengte van 1.72 mtr de 821 daar wel in de kaart speelt. Het enige wat wél vervelend blijft is de forse schetsplaat van zowel voetsteun als duo-voetsteun, waar bij een sportieve zithouding (lees: puntje van de laars op de steun) je met de hak continue tegen de schetsplaat aantikt. Alternatief is de bal van de voet op de steun te zetten, maar dan wordt bij het betere stuurwerk door het asfalt al snel je teenslider vakkundig bijgewerkt.

Was de avondrit door het historische deel van Bologna vet maar wel gewaagd, voor de route van de tweede dag is Ducati wederom niet voor de veilige optie gegaan. Geen route over door de EU gesubsidieerde wegen met perfect asfalt dus, maar het heuvelachtige terrein ten zuiden van Bologna dat door de Italianen veelvuldig als testterrein wordt gebruikt. Vanuit de karakteristieke oude binnenstad draaien we de SP65 op die ons naar de befaamde Passo della Futa leidt: een prachtige slingerweg door het heuvelachtige gebied dat door lokale rijders in het wHoe we ook onze stinkende best hebben gedaan...eekend als privécircuit wordt gebruikt. Dat het wegdek ogenschijnlijk al flink wat jaartjes geen onderhoud meer heeft gehad deert de Italianen blijkbaar niks, net als de Monster 821 die de oneffenheden in het wegdek absorbeert alsof ze er niet zijn. Of beter gezegd: je voelt wel degelijk dat je over k*twegen aan het rijden bent, maar die informatie wordt op comfortabele wijze door de Monster 821 aan z’n rijder overgebracht.

Initiële bite

De keerzijde van de zachte veerafstelling openbaart zich direct zodra de rem wordt aangetikt. Ten opzichte van de Monster 796 is bij een remdruk van 60 Nm het remvermogen met 25% toegenomen, wat lovenswaardig is, maar het zou nog beter zijn geweest als ook de 43mm upside down daarop afgestemd zou zijn. Zeker de initiële bite is redelijk agressief, waardoor de voor dit soort acties te slappe voorvork meteen inveert en er veel onrust in het rijwielgedeelte ontstaat. Inderdaad, precies hetzelfde manco als we bij de nieuwe Hypermotard hadden geconstateerd, en net als die fiets kan ook bij deze Monster 821 de demping van de voorvork niet worden afgesteld. Nu gebied de eerlijkheid ons wel te vertellen dat de omstandigheden niet extremer hadden kunnen zijn: het niet al te flauwe tempo dat door onze Italiaanse voorrijder is ingezet, het wegdek dat bij tijd en wijle meer weg heeft van een versleten lappenmand en de onbekendheid met het gebied die je op momenten dat je het niet hebt ingepland soms tot een correctie dwingt.

we zijn er ditmaal niet in geslaagd om ook maar iets aan de grond te rijden

Daarbij is het opvallend dat ondanks de onrust die in het rijwielgedeelte ontstaat, de motor wél perfect zijn lijn blijft houden. Sterker, de Monster geeft dankzij z’n goede feedback zoveel vertrouwen dat het geen enkel moment in me opkomt om ook maar een millimeter van het gas te gaan. Ten opzichte van de luchtgekoelde tweekleps 796 mag de vloeistofgekoelde vierkleps 821 iets minder wendbaar zijn, maar dat wordt wel ruimschoots gecompenseerd door de ontspannen zithouding en het neutrale stuurgedrag van de fiets. En om het vergelijk naar z’n grote broer, de begin dit jaar geïntroduceerde Monster 1200 (S) te trekken: waar die 1200 bij sportief rijgedrag alleen maar naar buiten wilde gaan is dit gedrag de 821 totaal vreemd. Enkel als krappe bochten met lage snelheid worden ingezet heeft de motor de neiging om de bocht in te vallen, maar dat is ook het enige wat aan het stuurgedrag kan worden opgemerkt.

Vergevingsgezind

Waar het rijwielgedeelte juist dankzij die comfortabele afstelling enorm vergevingsgezind is, zijn we over de performance van de 821 11° Testastretta L-Twin een stuk minder enthousiast. Ten opzichte van de Hypermotard zou de twin zelfs twee pk sterker moeten zijn, maar het is ons een raadsel waar Ducati die paarden heeft verstopt. Het voelt alsof dat de Monster een langere eindoverbrenging heeft, maar navraag bij Ducati leert dat deze zelfs met één tandje op het achterwiel is verkort. De motor pakt vanaf 3.000 toeren weliswaar heel mooi op, maar voelt erg tam en pas boven de 7.500 toeren gaat de motor écht van z’n plek. Vanaf dat moment tot aan de toerenbegrenzer sleurt de Monster er heerlijk vandoor, waarbij je wordt verwend door een kakafonie aan geluid dat op Pinkpop niet zou misstaan. Hoe harder je op het gas gaat, hoe bEn het is niet dat we het niet hebben geprobeerdeter de Monster 821 zich in z’n element begint te voelen.

Onze voorkeur gaat hierbij uit naar de sportieve rijmodus, waarbij de tractiecontrole in stand 2 (van 8) en het ABS in stand 1 (de meest sportieve) staat. In deze rijmodus is de gasrespons nagenoeg perfect: lekker direct, zonder agressief te zijn. Het vermogen wordt zo lineair opgebouwd dat strikt genomen tractiecontrole eigenlijk overbodig is, maar wel en veilig vangnet blijft. Ook in de Urban modus, waarin het vermogen tot 75 pk is afgeroomd, is de gasreactie prima voor elkaar en hebben we geen reden tot klagen, maar dat is bij de Touring modus helaas niet het geval. Net als bij de Monster 1200 voelt de 821 vooral de initiële gasaanname – helemaal als het motorblok nog niet helemaal is opgewarmd – erg nerveus en indirect. Eenmaal op bedrijfstemperatuur werd de gasreactie er wel beter op, maar echt perfect werd het niet.

Een half uurtje Bologna uit en je zit hier. Moet je in Amsterdam eens proberen...