Test Aprilia RS4 125 Big Bore

Dat terzijde doet het blokje echt aandoenlijk hard z'n best. Met de Arrow eveneens om het hardst aan het schreeuwen, of liever brullen, lijkt het écht op een ding waar potentieel in zit. Het liefste wat je nu zou willen is nog tien identieke machines in de baan. Waarschijnlijk zou dan de teleurstelling evenredig groot worden, want het aantal missers per ronde is nog steeds aanzienlijk, niet in de laatste plaats door de enorme zak aardappels die als luchtrem (op de rechte stukken) annex grondanker (in de bochten) fungeert. Maar aan het blokje ligt het niet. Zo mijmerend wordt de waardering voor de nieuwe viertakt wel iets groter. Was bij een tweetakt voorheen álles kritisch, waaronder zelfs het weer  tot de luchtvochtigheid aan toe (met het risico dat je motor in plaats van een klein beetje helemaal geen vermogen meer gaf) en vooral, voorál de juiste toeren, het viertaktblokje loopt minstens zo snel tegen de bovengrens aan met een kermende toerenbegrenzer die je aangeeft toch echt, alsjeblieft, over zult moeten schakelen. Alhoewel, als je bedenkt dat we nu dus al duizend toeren méér hebben… laten we daar maar niet te lang bij stilstaan. Zit je daarentegen iets (of veel) onder de powerband dan loopt het blokje ten minste wel door, zij het veel te traag. Het kan makkelijk erger: dat heet dan een tweetakt. Begrijp het niet verkeerd, ook de RS heeft weldegelijk een voelbare powerband en zelfs een naar smalle, maar het is niets vergeleken bij een oldskool mengsmering verbrandingsoven.

Het gevoel dat je krijgt als je alles goed hebt is echter vele malen bevredigender dan de frustratie als je er naast zit, wat ook grotendeels de reden is dat de RS geen moment stilstaat. Zelfs op dit kleine baantje is de hoeveelheid ijkpunten talloos en de hoeveelheid mogelijkheden iets niet honderd procent perfect te doen ook. Wil je het echt goed doen, dan zal ook de gearing er aan moeten geloven. Kan geen kwaad, de eerste versnelling is nu net te kort om tot nut te zijn in de hairpin, de tweede te lang. Op sommige plaatsen kom je zo tien, vijftien meter tekort voor je bij een volgend rempunt aanbelandt, wat betekent óf inhouden en wachten, óf tweemaal schakelen wat minstens zoveel tijd kost. Ondanks de quickshifter ja, want terugschakelen moet nog steeds met de hand en secuur gebeuren: het gebrek aan massa en druk op de achterband samen met de harde compound van het rubber krijgen het achterwiel bij die acties heel eenvoudig uit het gareel. MZou Melandri willen, zo'n verschil tussen standaard en getunedaar daar staat wel weer tegenover dat de koppeling prefect werkt. Ook al is er geen luxe slipperclutch aanwezig, de doseerbaarheid staat je wel toe met een professioneel slidend (en luid piepend) achterwiel de bocht te naderen. Vindenwijleuk!

Natuurlijk kan het nog veel gekker: met een verings upgrade kom je al veel verder, pak een setje andere banden en je durft veel meer en ga zo maar door. Maar dan ben je al wel geld aan het uitgeven en dat was nou juist het punt: je wilt rendement, je wilt veel fun voor je geld. En wat dat betreft is dit pakket wel heel erg oké. De kit is heel scherp geprijsd en doordat het zo compleet geleverd wordt komen er weinig kosten meer bij. Dat setje banden valt onder normaal onderhoud, dat geef je vroeg of laat sowieso uit. De rest is een investering die je moet willen maken.