Test: Suzuki Inazuma 250

“Wanneer met liefde ontworpen en geproduceerd, kan een motor een stempel op de tijd drukken, net als de rijder. De nieuwe Inazuma 250 is zo’n motor. De Inazuma biedt zowel een opwindende stijl als een betaalbaar concept aan een wereld die beide vereist. De verkwikkende bliksem van de Inazuma zal rijders energie geven, terwijl het toegankelijk ontwerp, het betaalbare pakket en de betrouwbare motor punten zijn die een breed scala aan motorrijders aan zal spreken. Het zal de eerste keuze van transport zijn om door het stadse verkeer te navigeren.”

Enige mate van grootspraak kan Suzuki niet worden ontzegd in de bewoordingen waarmee de Inazuma 250 –wat Japans is voor de bliksem in een onweersbui – in de brochure wordt gepresenteerd. De verkwikkende bliksem voelt tijdens de eerste kennismaking eerder als een prikje van een 12 volt batterij, maar voor een motorfiets met 248cc hadden wij dat niet anders verwacht. Indrukwekkend zijn de papieren specificaties van de Inazuma 250 allerminst; met een opgegeven vermogen van 24 pk bij 8.0500 toeren per minuut en een rijklaar gewicht van 183 kilo is de fiets bepaald geen hypersport (de CBR250R wordt door Honda opgegeven voor 26,4 pk bij 165 kilo rijklaar,bij de KTM 200 Duke is dat 26 pk bij 140 kilo rijklaar), maar daar is het Suzuki met de Inazuma 250 ook helemaal niet om te doen. Sterker, buiten de Japanse markt wordt er nergens over z’n prestaties gerapt, maar wordt juist benadrukt dat de Inazuma 250 als betaalbare tweewieler met volwassen looks moet worden gezien.

Dat de Inazuma 250 over volwassen looks beschikt staat als een paal boven water. Misschien in sommige opzichten zelfs té volwassen, het voorspatbord heeft de afmetingen van een kolenschep en doet in onze ogen afbreuk aan het verder fraaie ontwerp, dat als afgeleide van de B-King kan worden gezien. De koplampunit, de zijpanelen en de vormgeving van de tank doen inderdaad aan Suzuki’s übervette naked denken, enkel de spraakmakende forse uitlaten onder de zit ontbreken om de Inazuma 250 als ‘mini-B-King’ door het leven te laten gaan. Ten opzichte van de B-King zit de Inazuma –gelukkig- een stuk minder fors, ter plaatse van de tank is de fiets lekker smal en zit daardoor eens stuk beter dan die grote mastodont. Het zadel zit met een hoogte van 780 mm lekker laag, waardoor voor de afwisseling de voeten plat op de grond konden worden gezet. De driehoek zadel/stuur/voetsteunen is erg ontspannen, waarbij de voetsteunen op sportieve hoogte staan zonder daarbij m’n dikke winteroutfit in de knieën te laten knellen.

De volwassen looks zijn ook terug te vinden in het stuur, dat uit twee hoge boven de kroonplaat gemonteerde stuurhelften bestaat en erg mooi past bij de uitstraling van de fiets. Volwassen is ook de fraai vormgegeven cockpit, die een combinatie is van een analoge toerenteller en twee digitale displays, één in de toerenteller waar naast de gekozen setting de versnellingsindicator is af te lezen, en één naast de toerenteller waar naast snelheid een dubbele tripmeter, een klokje, een in speels weergegeven blokjes benzinevoorraad-indicator en een onderhoudsindicator is ondergebracht.  
De 248cc paralleltwin levert geen angstaanjagende prestaties, maar beschikt wel over een relatief sterk middengebied. De dubbele einddempers hadden het geluid best wat minder mogen dempen, de Inazuma klinkt eerder als een opgevoerde grasmaaier

Da's nog eens plannen, testen tussen twee winterperiodes in. Niet te geloven dat twee dagen geleden hier nog alles wit wasDe genoemde setting staat daarbij niet voor instelbare motor-mappings, zoals tegenwoordig steeds meer bij dikke pk-knallers wordt toegepast, maar voor het moment dat een boven het display geplaatste indicator oplicht. In de modus ‘normaal’ gebeurt dit wanneer volgens Suzuki de juiste snelheid voor cruisen wordt bereikt, in ‘eco’ modus zelfs eerder op het moment dat je het zuinigst rijdt.

Dat de Inazuma 250 voor wat betreft verbruik geen aanslag doet op je portemonnee, dat zal niemand verbazen. Tijdens een toeristische trip over ’s lands bochtige – maar wel verdomd koude – dijken, waarbij in een kleine twee uur bijna 110 kilometer werd afgelegd, noteerden we een verbruik van 1 op 28, waarbij ook delen door kleine dorpjes werd getuft en op de dijk een flinke tegenwind stond. Dat klinkt op zich helemaal niet verkeerd, maar het was wel de enige uitschieter in positieve zin. Tijdens normaal gebruik, waarbij ook de snelweg niet werd geschuwd, lag het verbruik met gemiddeld 1 op 23 een flink stuk lager, en dat zou eigenlijk toch een flink stuk beter moeten. Met de V-Strom wisten we deze verbruikswaardes het afgelopen jaar al te realiseren (zo niet nog zuiniger), en bovendien claimt Suzuki zelf op haar Japanse website dat de Inazuma 250 een verbruik van 1 op 40 heeft. Nu zal die geclaimde waarde, bij een snelheid van 60 km/u, ongetwijfeld onder ideale omstandigheden zijn gemeten met een Japanse rijder van 50 kilo, wind in de rug en alleen maar rechtdoor - om de rolweerstand zo minimaal mogelijk te houden, maar toch. Volgens de Nederlandse importeur zou een waarde van 1 op 30 haalbaar moeten zijn, wat in onze ogen een stuk realistischer is, maar daarvoor zal het zeker zomer en zal de rijder een flink stuk lichter dan ondergetekende moeten zijn. Dat laatste zal trouwens, naast de rijstijl, ongetwijfeld een grote invloed op het verbruik hebben. Inclusief dikke winterkloffie hikt mijn ‘rijklaar’ gewicht tegen het driecijferige aan, wat de Inazuma rijklaar inclusief rijder op 283 kilo brengt, waarvoor slechts 24 paarden beschikbaar zijn. Ofwel, 11,8 kilo per pk, waar dat bij een dertig kilo lichtere 20-jarige 10,5 kilo per pk is, een verschil van 12%.