Test: 10 jaar Kawasaki Ninja ZX-6R 636

Het eerste wat opvalt, is het verschil in de vering tussen het 2003- en 2013-model. In de afgelopen tien jaar zijn aanzienlijke stappen gezet in veringtechniek en de één-na-laatste serieuze ontwikkeling (de laatste serieuze ontwikkeling is de ontwikkeling van (semi-)actieve vering) werd in 2009 op de Ninja ZX-6R en de  
Oud versus nieuw: in 2003 maakte het digitale display zijn opwachting bij de 636, wat door de fans niet in dank werd afgenomen. De unit van het 2013 model is daarentegen overzichtelijk en goed afleesbaar. Nu alleen nog de bediening naar het stuur aub

Een mooie fotobocht zoeken is al een ramp, en met het weer is het dit jaar al niet veel beter
 
Waar de 2003 versie nog een open pijp nodig heeft voor de betere sound heeft de 2013 versie dat standaard al verdomd goed voor elkaarSuzuki GSX-R1000 geïntroduceerd: de Big Piston Front fork, of BPF. Door het grotere oppervlak van de interne zuiger zijn de vering- en dempingskarakteristieken van zo’n BPF beter dan die van een conventionele upside down-voorvork. Dit merk je vooral in het eerste stukje compressie bij hard remmen en insturen, waarbij de motor minder duikt. Het hele mechaniek is ook wat fijngevoeliger af te stellen.

Omdat de originele vering van de 2003/2004-modellen veel en veel te straf is voor op straat – zelfs met rebound en compressie volledig opengedraaid werd ik bij elk bobbeltje in het wegdek uit het zadel gewipt en kregen mijn polsen flinke klappen – heb ik voor en achter zachtere, progressieve veren laten monteren door Hyperpro. Door ook wat dunnere olie (SAE 2,5 i.p.v. SAE 5) te gebruiken en speciale voorvorkseals met minder stictie voelt de motor nu een stuk beter aan op de openbare weg. Maar wanneer Ed en ik wisselen van motor en ik op het 2013-model stap, is er – ondanks de Hyperpro-vering – een wereld van verschil. De vering van de nieuwe zes voelt als die van een comfortabele toerbus vergeleken met het nog steeds te straffe en compromisloze veerwerk van het oude beestje. Kleine en grote oneffenheden in het wegdek worden door de Showa BPF op uitstekende wijze verwerkt, waarbij de motor gewoon strak blijft sturen  
Vooral op het gebied van vering zijn er in tien jaar tijd grote stappen gezet. De Showa BPF van het 2013 model is vooral een heel stuk comfortabeler, met behoud van stabiliteit

Het zijn echter wel de omstandigheden waaronder het verschil tussen de twee nog extra wordt uitvergroot
 
In 2003 was een simpele achterbrug nog afdoende, de 2013 versie is haast van MotoGP formaaten niet in onbalans raakt. Een verademing!

Wil dit zeggen dat de veringcomponenten tien jaar geleden ver inferieur waren ten opzichte van nu? Nee, dat wil ik toch niet zeggen. In het geval van het 2003-model echter heeft Kawasaki een te extreme keus gemaakt en dat pakt niet goed uit op straat. Op hoge snelheden en op het circuit echter is met de 2003-vering weinig mis. Dan komen de straffere veren pas echt tot hun recht, ook nu nog! De 2013-vering is door Kawasaki gekozen voor maximale performance op straat, maar ook op het circuit staat de BPF zijn mannetje. In de regel zal vrijwel iedereen met het nieuwe model dezelfde rondetijden draaien als op de sinds 2009 ongewijzigde en tot ‘race’-versie omgedoopte 599 cc-versie. Alleen iemand als Kenan Sofuoglu zal op de 599-versie sneller rond kunnen gaan op het circuit. Kortom: de 636 zal voor de meeste mensen net als tien jaar geleden weer de beste keus zijn.

Overigens is de 636-versie in 2007 van het toneel verdwenen. Kawasaki dacht het met één nieuw 599 cc-model wel te kunnen rooien. Maar dat was buiten fans en pers wereldwijd gerekend. Hoewel het 2007-model vooral op stylinggebied een stuk beter was dan zijn voorganger, werden de extra cc’s in het middengebied node gemist. De 636 had inmiddels een ijzersterke reputatie opgebouwd onder klanten. Het duurde tot eind 2012 voordat de wereld weer werd verblijd met een nieuwe 636.