Introductie: MV Agusta Rivale 800

Nog voordat ik de Rivale vanuit de oprijlaan de openbare weg ben opgedraaid, schieten de woorden van Giovanni Castiglioni door mijn hoofd. Tijdens de presentatie voorafgaand een deze test was deze Rivale door MV Agusta’s grote baas neergezet als tussenmodel, om de overstap naar andere segmenten minder extreem te maken en de wereld alvast aan het idee te laten wennen dat in de nabije toekomst in Varese uit een ander vaatje zal worden getapt. Waarmee uiteraard op de nieuwe Tourismo Veloce 800 wordt gedoeld, het model dat over exact een week in Milaan zal worden gepresenteerd en dat – de naam zegt het al – een kwieke toermachine belooft te zijn. De Rivale voelt echter alles behalve een tussenstap naar dat meer toeristische segment: hier staat de Hypermotard zoals hij in 2007 door Ducati op de markt is gezet, maar dan de verbeterde 2.0 versie die van een 800 cc driecilinder is voorzien.

De overeenkomsten met de Hypermotard zijn dan ook té groot om als toevalligheid af te doen. Zo geeft de Rivale je –net als de eerste Hyper- het gevoel óp de voorvork te hebben plaatsgenomen, zo extreem kort als de zithouding is – à la een echte supermotard. De zithoogte is met 881 mm geheel in Supermotard stijl, hoewel je dat bij het opstappen niet zou vermoeden: een keukentrap is dan ook geen strikte noodzakelijkheid. Voor wat het ontwerp betreft heeft de Rivale daarentegen wel duidelijk een eigen gezicht, maar in detail liggen de overeenkomsten er weer dik bovenop. Zoals de spiegels, die net als de eerste Hypermotard in de handkappen zijn verwerkt en in het verlengde van het stuur zijn geplaatst. Als gimmick absoluut geslaagd, maar zicht naar achteren zou wel handig zijn geweest. Bovendien maakt het de motor heel erg breed. Tel daar de niet al te ruime stuuruitslag, de zeer directe en agressieve vermogensafgifte in de Sport-modus en de Brembo Monobloc remmen bij op en je praat over een vurige hengst eerste klas die je te kennen geeft dat je maar niet moet denken dat ‘ie ook maar de intentie heeft om snel naar je pijpen te gaan dansen.

Vanaf het resort meteen de berg omhoog blijkt de Rivale al snel alles behalve een allemansvriend te zijn: de extreme zithouding ben je weliswaar snel aan gewend, net als het flitsende stuurgedrag die je soms sneller dan verwacht naar de binnenkant van de bocht zal brengen, maar wee je gebeente als je de intentie hebt je van de ene naar de andere bocht te laten katapulteren. In eerste versnelling vol op het gas een haarspeldbocht uit blijkt geen goed plan, de Rivale gooit meteen het voorwiel in de lucht. Om het voorwiel weer contact met moeder aarde te laten maken gooi ik kortstondig het gas dicht, waarna bij het openen van het gas het ritueel zich herhaalt... en herhaalt... De volgende hairpin proberen we dat opnieuw in versnelling twee, maar onder de vijfduizend toeren is er in deze krachtbron niet veel actie te bespeuren. Alsof dat wilde karakter nog niet erg genoeg is blijkt het rijwielgedeelte over exact dezelfde problematiek als de Hypermotard te beschikken. Het is prima sturen, totdat er in de bocht moet worden gecorrigeerd, de Marzocchi voorvork het geweld van de Brembo Monoblocs niet kan bolwerken en er zoveel onrust in het rijwielgedeelte ontstaat dat de Rivale van alles en nog wat doet behalve datgene wat je in gedachte hebt. De Rivale beschikt echter over vering die rondom volledig kan worden ingesteld,  waar tijdens de koffiestop dan ook dankbaar gebruik van zal worden gemaakt, maar daarover later meer.

Het gaat goed met MV Agusta. Waar veel merken sinds het begin van de wereldwijde financiële crisis vol op de rem zijn gaan staan is het kleine merk uit Schiranna, Varese er juist volop tegenaan gegaan. Kon de line-up enkele jaren op de vingers van één hand worden geteld, nu is deze inmiddels tot veertien modellen uitgegroeid en zullen er binnen afzienbare tijd nog enkele nieuwe volgen. Groei die is ontstaan dankzij de lancering van het nieuwe driecilinder platform dat MV Agusta duidelijk uit d
Heeft Ducati bij de 2013 Hypermotard eindelijk de 'spiegels-aan--het-stuur' bij het grof vuil gezet, komt MV Agusta met...  

Het nieuwe display is best uitgebreid, maar blinkt niet uit in afleesbaarheid. De gekozen rijmodus, versnelling en snelheid zijn goed waar te nemen, maar daar houdt het rijdend grotendeels bij op. Zo is de toerenteller amper af te lezen, hoewel dat niet bepaald als ramp kan worden gezien: de motor is zo soepel dat een toerenteller eigenlijk overbodig ise superexclusieve hoek heeft gehaald. Niet dat de Italianen in een klap naar het mainstream platform zijn gegaan – met een totale productie van rond de 10.000 stuks behoor je als merk nog steeds tot de niche, maar de driecilinders worden voor een beduidend vriendelijker prijskaartje neergezet en waren daardoor bereikbaar voor Jan met het gemiddelde inkomen. Tijdens de presentatie werden we dan ook met positieve cijfers overspoeld die het beeld van de sterke groei in de dalende markt moesten illustreren. Ook technisch gezien zitten er volgens MV Agusta’s technische goeroe Brian Gillen nog aardig wat revolutionaire ontwikkelingen aan te komen. Gewerkt wordt aan het idee om klanten thuis vanaf hun computer in de gelegenheid te stellen hun motor te updaten, zoals men dat momenteel ook bij bijvoorbeeld een mobiele telefoon doet op het moment als daar nieuwe software of firmware voor beschikbaar is.

Interessante materie, die niet alleen laat zien dat bij MV Agusta erg innovatief wordt gedacht, maar waarmee tevens in één adem wordt gesteld dat de ontwikkeling van een model niet ophoudt op het moment dat de fiets op de markt wordt gezet. Sterker, Brian stelt in zijn betoog dat ook MV Agusta niet de wijsheid in pacht heeft om alles in één klap goed te doen en dat dus niet ondenkbaar is dat een nieuw model in de praktijk niet zo perfect zal blijken te zijn als het ontwikkelingsteam heeft uitgedacht. Juist door te blijven doorontwikkelen en de feedback vanuit de markt te verwerken zullen er in de toekomst met regelmaat updates beschikbaar zijn, die voor de consument altijd gratis beschikbaar zullen zijn.