Test: Triumph Tiger 1200 Explorer

En weer alle besef van tijd kwijt. Straks toch maar eens lunchen...

We gaan even iets verder. Belangrijkste van de hele motor is uiteraard het blok. Was de 800 al dik in orde, deze is nog dikker...in orde. Triumph heeft echt baat bij de driecilinderopstelling en onderstreept dat nog eens met de Explorer. En het klopt ook gewoon; in een allroad scoort een driecilinder sowieso al goed door zijn brede powerband, als die dan ook nog eens wordt afgesteld voor laag- en middengebied is het helemaal feest. Natuurlijk, neem een Daytona 675 en ook die heeft een driecilindervoordeel in het extra vermogen bij lager(re) toeren, maar dat is nog niks vergeleken bij deze mastodont.
Het is geen toeval dat de 800 er steeds bijgehaald wordt; Triumph heeft daar erg veel van meegenomen naar deze jongen. Het frame, de uitstraling, maar vooral de afwerking staat op een nog heoger niveau. Als je goed kijkt valt op dat eigenlijk slechts de voorkant van plastic is voorzien, toch krijgt de fabriek het voor elkaar alles naadloos aan te laten sluiten. Er zit een 12v aansluiting bij het balhoofd (nog netter weggewerkt dan de 800), er zitten twee schakelaars voor de zadelverwarming binnen handbereik van de zitter, maar ook die zijn precies strak weggewerkt in de beschikbare ruimte.

Niet echt vreemd dat je steeds je afspraken mist of vergeet te lunchen. De motor heeft alles; een kloppende houding, prima comfort en een opzwepend rijgedrag. Zoals gezegd is de driecilinder boven alle twijfel verheven; de nieuw ontwikkelde triple heeft in combinatie met de toegepaste electronica een souplesse waar menig tiener jaloers op zou zijn. Dat wordt nog eens versterkt door het basisprincipe van drie cilinders die sowieso al een aardig 'compromiskarakter' aan de dag legt en dat nog eens in een allroad ook.... als er een motortype volop profiteert van dit blok is het er zo eentje. Daarbij is de vermogensontwikkeling nog net zodanig gehouden dat je wél keer op keer doorhaalt tot het eind van elke versnelling. De toerenbegrenzer in is nergens voor nodig, maar doorhalen heeft zeker effect. En uiteindelijk uiteraard het geluid, nog een eigenschap die je er gewoon bij krijgt. Al maakt de Arrow het nog een haartje erger. Rijtechnisch gesproken zijn blok, stuureigenschappen en remmen goed in balans, wat zoveel betekent dat als je er moeite voor moet doen om 'm op snelheid te houden, je ook aan de bak zult moeten om te sturen en weer afremmen. De motor maakt het je zo moeilijk als je zelf wilt hebben, zonder ergens mee boven de verwachting uit te springen. Dat is best veilig, je zult niet zo snel verrast worden door een naar binnen vallende of juist wijd lopende motor als je daar niet met opzet om vraagt. Ook zul je je tanden niet zo snel in het dashboard remmen, maar het kán allemaal wel.
Het stuurgedrag is daarentegen wél flitsend genoeg om soms zómaar een woonwijk in te duiken "om te kijken of er aan de andere kant weer een uitgang is". Gewoon, omdat het kán. Filerijden lachen we om, een opstopping in hartje Rotterdam al helemaal. Stoep op, paaltje ontwijken, twintig meter fietspad en weg ben je. Het gebruikelijke allroad rijgedrag dus. Al zal een Duitser dat voor zijn image misschien niet zo snel doen. Een Oostenrijker daarentegen des te eerder.

Het zijn accessoires en niet gratis, maar passen wel uitermate goed in het totaalpakket. Een mens moet wat willen, nietwaar