Test Suzuki GSR 750 en Aprilia Shiver

Scherpe kont, stompe neus... waar hebben we dat eerder gezien?

Het allereerste wat opvalt bij het bestijgen van de GSR is de volkomen complete logica. Alles zit waar je verwacht dat ’t zit en werkt zoals je verwacht dat ’t werkt. Op ABS na dan, dat kwam pas heel laat dit jaar op de markt en deze demo, al sinds de eerste zomerdagen ingezet, moet het derhalve nog zonder doen. Wel uniek trouwens; een duo testmachines waarbij de Italiaan wél en de Japanner juist niét is voorzien van dit elektronische vangnet. Niet dat dat erg is, het overvalt ons zelfs een beetje als ‘hè, weer eens een keertje lekker los’,

meestal vlak voordat de motor met geblokkkeerd achterwiel in een andere richting gejaagd werd of vlot op de neus geparkeerd. Het is in elk geval niet zo vreemd meer dat Ron dat dus net iets te enthousiast kon doen... simpele remmetjes oke, maar ze werken voorbééldig.  Dat zul je op de Shiver dus moeten missen, tenzij je gehaaid te werk gaat en het ABS op enerlei wijze weet te bedotten. Wel grappig trouwens, terwijl we zeker weten dat er ABS aanwezig is, vinden we op de achtervork nog een gietstukje waar precies een sensor zou passen. Misschien een restant van de prototype-periode, misschien een hint naar meer in de toekomst....

Op zich is er niks mis met de Shiver. Echt niet. Maar naast de zo zijdezachte, aalgladde GSR is het toch een flink ongesofisticeerd apparaat. Bíjna de tweecilinder Tuono die we zo node missen... al zullen we dat uiteraard niet zeggen. Het ding stampt, briest en rijdt met scherpe randjes als ware het een omgebouwde landbouwmahine. Daardoor komt een ander typisch Italiaans begrip wel boven drijven: sensatie. Want ondanks dat de echte aanmerkingen van de eerste generatie zijn aangepakt is het nog zeker geen theedrinker geworden. Jazeker, de Shiver is aangepakt. Waar de vorige nog ruimte bood te klagen over de vermogensafgifte, gasreactie, remmen en nog wat minder prangende zaken is de nieuweling op alle vlakken beter. Met name het ride by wire is stukken beter geworden en komt nu akelig dicht in de buurt van, nouja, bijvoorbeeld motoren als de GSR. Valt nog steeds te bezien in hoeverre de drie mappings in de praktijk aangesproken worden, maar ook die zijn enigzins herzien en vinden zich stukken bruikbaarder. En toch zul je naar alle waarschijnlijkheid het liefst in de volle sportmodus rijden. Dat scherpe randje heeft namelijk ook wel iets en eh... heb je dat niet (zoals in ‘touring’modus), dan mis je ‘t. Alleen dat dan weer niet zodanig dat de motor er makkelijker van wordt. Want dat is het ‘m... de Aprilia behoudt nog steeds een klein percentage gebrek aan fingerspitzen wat na verloop van tijd óf niet meer opvalt, óf je echt tegen begint te staan. in dit vergelijk maakt dat het randje op een niet echt goede, licht ongrijpbare manier weer wat scherper. Een heel verhaal, maar voeg dat toe aan de fysieke omvang en het stuurgedrag en je bent kortgezegd een stuk minder zorgeloos aan het knallen. En met een ‘chef zorgeloos’ GSR ernaast is dat niet best. Motorisch en stuurtechnisch zijn de twee nog prima aan elkaar gewaagd, dat wel. Dat valt nog het best te merken als de Aprilia op kop rijdt en er een nog heel tof tempo op nahoudt vanuit Suzukiperspectief, maar zijn de rollen eenmaal omgedraaid is het de witte jas die toch een gat slaat en de Shiverchauffeur die alle zeilen bij zal moeten zetten. En dat zal zo blijven ook, aangezien de vering al geen stelmogelijkheden kent. De vering van de Suzuki daarentegen wél. Vergelijk het met onze recente ervaring met de V-Strom en Crossrunner; waar de GSR precies als zijn naamgenoot doet wat ‘m gevraagd wordt, krijg je op de Aprilia een beetje het gevoel tegengewwerkt te worden en kijk je dus uit angst voor represailles wel link uit ‘m nog harder op zijn flikker te geven. En dan is het nog lang niet zo hopeloos niet als de Honda, het ging om de verschillen en dit is het eerste wat ons te binnen schiet.

Toch is er ook goed nieuws wat de Shiver betreft; het ding is namelijk allesbehalve saai. Waar de GSR de eerste meter al uit je hand eet zal deze je hierna niet snel meer verrassen. De Aprilia daarentegen staat garant voor een veel langere gewenningsperiode en het is niet ondenkbaar dat je ‘m daarna nog wel langer zult willen houden, gewoon omdat het zo leuk is. Of omdat je er dan eindelijk aan gewend bent en merkt dat je er stiekem toch wél mee kunt lezen en schrijven. En wat heb je nou eigenlijk aan een motor die je bij de eerste meters al helemaal door en door kent? Achteraf gezien had het best leuk kunnen worden, samen met de Monster 750 en Street Triple R, maar de verschillen zijn zó groot dat je het bijna zielig zou gaan vinden voor de Soes.

Zou Thomas nou ook liever een Triumph willen?