Test Suzuki GSR 750 en Aprilia Shiver

Fris, anders.... en toch lijkt het ergens op

Het mocht even duren, maar aangezien we in dit land altijd gezegend zijn met een prima nazomer is er geen nood aan de man. Of eigenlijk; die nazomer blijkt zich uitgerekend op de dag van de fotosessie te beperken tot bóven de rivieren; een gepland tochtje langs een ervan werd uiteindelijk toch iets ingeperkt tot ‘laten we maar aan deze kant blijven’. Naakt staat gelijk aan jezietgeenflikkermeer zodra miezer en mist zich melden en aan naakt –op motorisch gebied- vandaag geen gebrek. Qua bescherming tegen de elementen gaat het alvast gelijk op tussen de twee. Terug de brug over openbaren zowel motorfiets als dondergod hun zonniger aard; met een rijke bedeling aan rivieren, dús dijken, dús goede motorwegen zullen we dit varkentje ,samen met de vanmorgen nog witte GSR, eens wassen.
Dat wit doet ‘m niks verkeerd overigens. Hoewel al enkele jaren een modekleur is het ook op de Suzuki weer een fris en welkom aangezicht.

Bovendien geeft het de motor nog net dat extra beetje aanwezigheid dan zijn rode of zwarte evenknie. Die rode echter toont bijna pijnlijk precies de overeenkomsten tussen de Suzuki en de Aprilia, die zich ook bedient van deze kleur. Zo komen de overeenkomsten ineens wel erg duidelijk boven water. Geen rood echter vandaag, Suzuki hult zich zoals reeds gezegd in wit, Aprilia in rood-grijs. Daarbij valt wel op dat het lijnenspel van de Suzuki nu al nieuwer en moderner aandoet dan dat van de Aprilia, terwijl die net een jaar of vier op de markt is. Gezien de styling van de Suzuki is overduidelijk dat de kunst in Italië goed is afgekeken. Pal naast elkaar valt het uiteindelijk nog wel mee, maar je ontkomt niet aan de gedachte dat de GSR eigenlijk net zo goed een doorontwikkelde Shiver had kunnen zijn. Wat dat betreft proberen beide dus dezelfde klant binnen te halen en zijn wij geramd voor een zinvol vergelijk.

Bekijk je ze stilstaand dan zal dit je nog vaker opvallen; pas in de details verschillen de motoren wat meer. Alleen gaat dan wat we net zeiden ineens niet meer op; de bestuurder van de Shiver houdt een fraai geanodiseerd stuur vast, de Suzukicoureur moet het nog met een verchroomd exemplaar doen. En al lijken de tellers van beide motoren sterk op elkaar, het geblokte display van Aprilia doet toch net iets futuristischer aan. Weliswaar heeft het ook iets gedateerds (zó 2006, dit), maar de Suzuki is wat tijdlozer... in dit geval is ons onduidelijk of dat nou zo fantastisch is; het komt een beetje ‘safe’ over.  Maargoed, de Suzuki heeft dan weer wél instelbare voorvering, waar op de poten vna de aprilia elke steloptie schittert door afwezigheid. En juist de nieuwere Shiver doet het nog steeds met knopjes op het dashboard, terwijl Aprilia al jáááren een prima systeem heeft met selectieknop onder de linkerduim. Enfin, dat soort dingetjes.

Zoals de details zich onderling verdelen, zo is het ook gesteld met de rijvaardigheid; wát je ook doet, de GSR zal het slikken en uit je hand eten. De Aprilia, hoewel een heel stuk meer geciviliseerd, heeft nog genoeg trekken van zijn oudere broer om allen te laten zien uit welke familie hij komt.  Wel heeft Aprilia daarmee weer zijn familiestempel op de Shiver gezet, wat op zich toch ook best knap is. Je moet er alleen van houden; zoals altijd heeft Aprilia de Shiver net weer een tikje groter aan laten voelen dan de concuurentie en dat moet je liggen. Gezien de overeenkomsten is het niet zo vreemd, maar de Shiver deed me met mijn ogen dicht nog best veel denken aan de Dorsoduro, die me op zijn beurt weer veel op een allroad leek. En al heeft Aprilia zélf op het moment geen allroads, moederbedrijf Piaggio heeft dat in de vorm van de Moto Guzzi Stelvio wél. En al is de Shiver van de drie met gemak de kleinste, het idee met een bonkige forse twin op pad te zijn raak je niet zomaar kwijt. Zeker niet met een GSR ernaast. Met de 750 heeft Suzuki, meer nog dan andere pogingen, akelig goed het Hondagevoel weten te grijpen. Opstappen en wegwezen, alsof je nooit anders gedaan hebt... dat is dus voortaan ‘typisch GSR’. En dat is best knap, want tegelijkertijd heeft de motor nog genoeg ‘typisch Suzuki’ weten te behouden om niet te hoeven twijfelen. En typisch viercilinder ook.... zeker met een twin ernaast valt op hoever je knieën uiteenstaan op de Japanner.  Maar dat is niet alles. De Suzuki voelt desondanks toch compacter; de zithoogte is duidelijk lager, maar de voetsteunen staan op gelijke hoogte of zelfs hoger, wat inhoudt dat je net wat meer ‘gehurkt’ op de GSR zit dan op de Shiver. ’t Zijn kleine beetjes, maar zoals zo vaak gaat het daar juist om.  Noem het kleiner, noem het compacter, noem het massiever, het klopt allemaal.  En inderdaad; zoiets meldden we een jaar of twee terug ook al over de Dorsoduro, toen in rechtstreeks vergelijk met de Ducati Hypermotard.

Zozo, en dat in eigen land!