Introductie Suzuki Specials

Nu de GSR bijna een jaar meedraait in de malle molen kunnen we voorzichtig stellen dat de motor enkele genen van de V-Strom heeft overgenomen. Niet direct voor de hand liggend, het is een totaal andere motor waarvan geen enkel onderdeel uitwisselbaar is en ook qua styling tappen de twee overduidelijk uit een ander vaatje, maar net als de allroad is de GSR scherp geprijsd en rijdt bijzonder gemakkelijk en neutraal. En wil je voornamelijk genieten van het rijden, de omgeving en alles behalve worstelen met de motor zélf, dan is de GSR dus inderdaad vergelijkbaar met de V-Strom. Daar bovenop heeft Suzuki een heel goede zet gemaakt door de naked een iets grotere linginhoud te geven. Niet alleen is een 750cc viercilinder precies tussen een kleine 600 en een dikke 1000 in, qua karakter is dit meer de 600 met nét dat beetje extra dan de 1000 met net dat beetje minder. En dat is wederom een superzet; als er aan de GSR600 al iets mankeerde, was dit voornamelijk te wijten aan het typische karakter van de krachtbron. Met de 750 is het onder- en middengebied wast aangevuld en dat is dan weer dat. Meer is niet nodig, dus doen we dat ook niet.

Wat de accessoires betreft kan het natuurlijk niet zo praktisch als de V-Strom, dus is meer nadruk gelegd op het pimpen. Een setje kleine led-richtingaanwijzers laat je geen spat harder rijden natuurlijk, maar het staat wel zo strak. Idem voor wat betreft de onderkuip, al maakt dat de motor wel een stuk completer. Wat echt praktisch nut betreft komen we bij het nieuwe windscherm, wat aan bescherming tegen de elementen weliswaar niet veel doet –maar daarvoor koop je ook geen naked- maar de windstroom rond kop en schouders weldegelijk merkbaar beïnvloedt. En niet verkeerd ook!  de zwarte uitvoering ervan maakt het bovendien niet al te opvallend, wat weer gunstig is voor de uitstraling. Die uitatraling krijgt bovendien nog extra hulp door de nieuwe titanium Arrow die het stemgeluid van de driekwart een stuk aanweziger maakt.  Overigens, niet vergeten, is de GSR dit jaar ook in blauw verkrijgbaar en voor wie uitgekeken is op het wit wat we al kennen is dit een welkome toevoeging. En in het Spaanse zonnetje staat het ‘m best oke.

Wat rijden betreft is het dus voornamelijk gesneden koek. De GSR doet niks verkeerd, heeft genoeg in huis om vlot mee te komen, is prima gegeard om de lokale wegen de baas te kunnen en stuurt zo neutraal als Zwitserland. Natuurlijk wordt de GSR niet ineens een “R” zoals Kawasaki met de Z750 wist te bereiken, daarvoor zal een iets ingrijpender transplantatie nodig zijn, maar met de standaard onderdelen is ook niets mis. Die radiale remklauwen kunnen dus altijd nog, mocht Suzuki Japan zich daartoe geroepen voelen. Vanuit het zadel is van de gemonteerde accessoires inderdaad de Arrow nog het best te merken; in tegenstelling tot de GSX-R moet de GSR het qua geluidssensatie volledig hebben van de demper; geen ‘sound engineered’ airbox in dit geval. Geeft ook niks, zelfs met de verplichte decibelkiller op zijn plaats verandert het standaard gefluister van de viercilinder in een diepe, zij het gedempte, bruine brom. Precies wat je zou willen.  En dat doet dan weer niets af aan het speelgemak van de fiets; als er al iets anders is dan de standaardmachine is het wel de hoeveelheid gejengel aan het gas bij weer een stopicht, de hoeveelheid vreugdewheelies als de policia niet kijkt en het sparren met degene op de GSX-R.

Ook deze Street Extreme uitvoering is precies 2000 euro duurder dan de goedkoopste uitvoering; daarvoor heb je wél ook ABS. Een standaard GSR met ABS zit er qua prijsvoering precies tussenin.

Staat 'm prima, dat blauw