Introductie: Aprilia Dorsoduro 1200

Het traction control is instelbaar in drie verschillende standen, maar daarvan vonden we alleen level 1 en ‘uit’ bij gebruik van de Touring modus echt bruikbaar. In tegenstelling tot de rij-modussen, die qua instellen je geduld behoorlijk op de proef weten te stellen, is het aanpassen van het traction control wel een fluitje van een cent. Een druk op de op de linker stuurhelft gepositioneerde knop, die bij de Mana 850 als schakelknop dient, is voldoende, maar is alleen bij stilstand te bedienen. Maar ondanks dat nog altijd stukken beter dan de modus aanpassen procedure. Het overgrote deel van deze dag reden we met alle rijdershulpmiddelen uit, met uitzondering van de rij-modus die in Touring was gezet. Dit is hoe de Dorsoduro 1200 ons het beste beviel, ondanks de grote hellingshoeken en harde acceleratie uit de bocht hadden we geen enkel moment dat het achterwiel zoveel aan het spinnen was we traction control nodig zouden.
Duuidelijk te zien, de verschillen met het 2011 model, bij zowel het voorspartbord als de kentekenplaathouder werden bovendien een paar grammen aan gewicht bespaard

Er zijn slechtere manieren om je werkweek te beginnenAls het switchen tussen de verschillende modussen onder het rijden eenvoudiger was geweest, of als we meer van die 5 minuten peukenstops hadden gehad, dan hadden we zeker de Sport modus met traction control op level 1 wat meer uit willen proberen, maar bij een introductie heb je niet alles voor het zeggen. Het motorblok en de gasrespons is absoluut beter in Touring modus en wat dat betreft heeft de 1200 V90 al alles in huis een echte evergreen te worden.

Waar Aprilia het motorblok van de 2012 Dorsoduro 1200 wat meer pep heeft gegeven is rijwieltechnisch de fiets identiek aan het oorspronkelijke model. Het zadel is spartaans, maar wel ietwat comfortabeler dan bij een echte supermotard het geval is. Toch had ik aan het eind van de dag een behoorlijk beurse kont en waren m’n knieen ietwat rauw van de beweging van m’n leren pak, door het vele op en neer bewegen van m’n zware offroad laarzen bij het in supermotard stijl nemen van de bochten. Het is geen enkel probleem om de motor met beide voeten op de voetsteunen door de bocht te jagen, en doe dat zelf ook met regelmaat, maar ik ben nu eenmaal verknocht aan de supermotard rijstijl en gebruik het op elke motor die een voorspatbord a la een supermotard heeft. Dankzij de smalle vorm van de tank/zadel combinatie kun je gemakkelijker dan op een normale fiets naar voren glijden, evenals naar achteren om je op hoge snelheid wat meer windbescherming te geven. Het stuur is lekker breed en is voorzien van beschermkappen, en geeft een goede controle over de fiets als je door de hairpins aan het knallen bent.

Net als de eerste versie is ook deze Dorsoduro 1200 2.0 voorzien van Sachs vering rondom. En dat betekent een 43mm Sachs upside-down voorvork, die volledig instelbaar is, en een verticaal geplaatste monoshock langs achteren, die eveneens op alle fronten in is te stellen. Veerwegen zijn wat je van een fiets als deze mag verwachten: 160mm aan de voorkant en 155mm aan de achterkant, wat ruim voldoende is voor een maxi motard op straat. Qua remmen heeft Aprilia een beroep op Brembo gedaan, vierzuiger radiale remklauwen met 320mm remschijven voor en een eenzuiger remklauw met 240mm schijf achter is voldoende voor het betere ankerwerk. Wij reden met de ABS versie, die als optie leverbaar is. Het ABS is een tweekanaals systeem, dat volgens Aprilia zo is afgesteld om op het droge het maximale uit de remvertraging te halen en daardoor geen inbreuk zal doen op de funfactor. Mocht dat niet extreem genoeg voor je zijn, is het ABS ook nog eens via het instrumentarium uit te schakelen.

We zeiden het al, de nieuwe Dorsoduro 1200 is in totaal drie kilo lichter geworden, waarvan meer dan twee kilo (2,3 om precies te zijn) op conto van de nieuwe driespaaks wielen kan worden geschreven. Dat mag misschien niet indrukwekkend lijken, maar is wel grotendeels verantwoordelijk voor de betere handling van de fiets. Volgens Aprilia is dankzij de lichtere wielen de massatraagheid aan de voorkant met 15,4% en aan de achterkant met 22,2% afgenomen, wat het gyroscopisch effect ten goede is gekomen. Ofwel, in begrijpelijke termen: gemakkelijker en lichter van richting te veranderen. De lichtere wielen had tot gevolg dat ook de setting van de vering moest worden aangepast. Naast nieuwe wielen heeft de Dorsoduro 1200 ook een nieuw voorspatbord en nieuwe kentekenhouder gekregen, wat goed moet zijn voor de resterende gewichtsbesparing. Uitgaande van het drooggewicht van de eerste versie (vreemd genoeg heeft Aprilia ditmaal geen gewichtscijfers van de fiets bekend gemaakt) is de Dorsoduro nog altijd goed voor bijna 210 kilo op de schaal, maar het gewicht zit wel centraal waardoor  er met rijden weinig van de merken is. De door ons gereden Dorsoduro was van Pirelli Diablo Rosso II voorzien, in de voordehand liggende maten 120/70-17 voor en 180/55-17 achter, maar is desgewenst ook met Dunlop Qualifiers uit te leveren. Net waar je voorkeur naar uit gaat.