Test: Harley-Davidson V-Rod Muscle

Eenmaal op pad met de logge maar wel krachtige spierballenfiets gaat het al snel stukken beter en betrappen we ons op een steeds groter wordende glimlach achter het donkeren vizier. De truck is gewoon de fiets niet als een supersport of naked te willen rijden maar het rijwielgedeelte vooral te laten rollen. Beetje als een Moto Guzzi, maar dan lager bij de grond en je benen ver naar voren in plaats van naar beneden. De motor moet dankzij zijn lange wielbasis van 1.700 mm en balhoofdhoek van 34° wel met de nodige kracht de bocht in worden gedwongen, maar eenmaal daaraan gewend is het prima vertoeven en zul je zelfs menig zichzelf sportief rijdend motorrijder het leven zuur kunnen maken. Hetgeen op zijn beurt weer wél aan ons is besteed. Mocht je het afgelopen najaar zijn ingehaald door een witgrijze Japans ogende en Japans klinkende cruiser, grote kans dat wij dat zijn geweest en nee, dat was dus geen Japanner maar een heuse Harley-Davidson.

Met rustig doorploffen niet aan ons besteed dient voor we het goed en wel in de gaten hebben het volgende verkeerslicht – wat uiteraard op rood staat – zich alweer aan en moet het anker flink worden uitgegooid, hetgeen weer een uitdaging op zich is. Hoewel de V-Rod zeker niet over slechte remmen beschikt is het toch een behoorlijke opgave om de rijdende massa die goed is voor dik driehonderd kilo rijklaar tijdig tot stilstand te krijgen. De remmen zijn daarbij uitgerust met ABS, maar in tegenstelling tot het enorm on-Amerikaans soepele motorblok is dat wél van het niveau wat we van de Amerikanen gewend zijn. Houterig en schokkerig met behoorlijk veel trilling in remhandle en voetrem, wat ons deed terugdenken aan de eerste generatie BMW ABS. Tenminste, als het je lukt de ABS in werking te stellen, bij de achterrem geen enkel probleem (en een beetje té rap als je het ons vraagt), maar bij de voorrem moest er flink worden geknepen voordat de zwaar aanvoelende voorrem de ABS weet te bekrachtigen. Daar kan nog het nodige aan worden verbeterd, hoewel het wel lovenswaardig is dat ABS techniek nu eindelijk ook tot de Amerikanen is doorgedrongen.

De motor heeft met een geclaimde hellingshoek van 32° links en rechts flink wat grondspeling waardoor je niet bang hoeft te zijn dat het duurbetaalde staal al snel door het asfalt zal worden getekend.  Ook de vering van de fiets is prima voor elkaar, de dikke upside-down voorvork absorbeert alle oneffenheden als zoete koek, evenals de dubbele achterveren die de motor een strakke maar nog steeds comfortabele wegligging geven. Zijn verhoudingsgewijs grote grondspeling heeft de motor voornamelijk aan zijn erg naar voren geplaatste voetsteunen te danken, maar nadeel is wel dat zeker in het begin de zithouding nogal onnatuurlijk lijkt. Bij het diepe, laaggeplaatste zadel in combinatie met het ietwat naar voren geplaatste brede en lekker in de hand liggende stuur verwacht je naar beneden hangende benen, maar dat is dus anders en geeft je het gevoel alsof je als een Joe Bar aap aan de motor hangt. Vlug even op en neer naar Saint Tropez voor een bakkie pleur op een terras is aan een V-Rod dan ook niet besteed, hoewel de fiets die missie motorisch gezien zonder probleem en bovendien sneller dan je denkt zou kunnen volbrengen.