Introductie: Honda Crossrunner

Ga er maar eens voor zitten, als ervaren door de wol geverfde motorjournalist. Jezelf in al die jaren zoveel en zo goed mogelijk getraind om goed beslagen ten ijs te komen en een motor tot op de laatste schroef te kunnen analyseren.
Links: hoger geplaatst om beter in het blikveld te vallen, maar blinkt niet uit in afleesbaarheid. Rechts: afschermkappen à la motorscooter om de motor minder agressief te maken, maar dat gaat wel ten koste van de bereikbaarheid van de veervoorspanning. Een upside-down voorvork was volgens Teofilo geen optie omdat die de stuuruitslag van nu 35º zou hebben beperkt

Denk je op 't supergladde asfalt uit voorzorg je poot uit te steken, blijkt de Crossrunner er nog beter van te gaan sturen ookOm te beoordelen of de motor hard genoeg rijdt en het vermogen op de juiste manier aan het asfalt weet te krijgen, op de juiste manier de bocht in is te sturen, met remmen het juiste gedrag ten toon spreidt en of de gekozen vering niet een klikje harder of zachter had moeten zijn. Dan mag je misschien een resultaat op papier weten te krijgen waar de specialist zijn vingers bij zal aflikken, maar hoeveel motorrijders zullen dat in werkelijkheid zijn? En, misschien nog wel belangrijker, heb je dan iets op papier waar die normale motorrijder überhaupt iets aan heeft? Niets moeilijker dan je verplaatsen in de geest van die persoon, terwijl je alleen maar hebt geleerd te focussen op details. En daarmee vergeet het grote beeld voor ogen te houden. Alleen dát al maakt het concept van de Crossrunner geslaagd, niet eerder hadden we een motor die als connaisseur bezien zo gemakkelijk was af te kraken, maar tegelijkertijd in dat grote beeld (en dus vanuit de juiste bril bezien) het perfecte compromis bleek te zijn.

Eenmaal plaatsgenomen op het zachte zadel van de Crossrunner blijkt de motor al snel zich tot een échte Honda te ontpoppen. Alsof je thuis en een oude stoel bent gaan zitten, zo vertrouwd.  De fiets is gezegend met een ontspannen zithouding, waarbij de voetsteunen hoog genoeg zijn geplaatst om voldoende grondspeling te garanderen maar niet té hoog om beenruimte te kort zullen komen. Het brede en hoog geplaatste stuur ligt daarbij lekker in de hand en geeft je veel overzicht en controle over de motor. Toch is de motor niet de meest lichtvoetige motor die anno 2011 op de markt is, het relatief hoge gewicht van 240 kilo in combinatie met het hogere zwaartepunt is duidelijk merkbaar zodra de motor in bovengemiddeld tempo over de soms verraderlijk gladde, hobbelige maar wel prachtige omgeving van het Spaanse Mallorca wordt gejaagd. Qua sturen kan de fiets misschien niet tippen aan het vlotte rijgedrag van bijvoorbeeld een CBF1000, om nog maar te zwijgen van een Hornet of CB1000R, maar is dankzij zijn korte draaicirkel van 2,8 meter wel erg gemakkelijk te manoeuvreren.  Keren op de weg gaat met speels gemak, en dankzij de relatief late zithouding zal ook de kleinere motorrijder zijn voeten goed aan de grond kunnen krijgen.

Ik zou toch zweren dat ze hadden gezegd dat hier de fotograaf zou gaan staan. Zal de volgende bocht dan wel zijn

Gereden in een verkeersvriendelijk tempo ontpopt de Crossrunner zich als een echte allemansvriend, maar zodra het tempo wordt opgevoerd blijkt het rijwielgedeelte snel haar grenzen aan te geven. Vooral in snelle bochtencombinaties moet de fiets met redelijk veel kracht de bocht in worden gezet en blijkt de vering een sportief rijgedrag al snel in de kiem te smoren. Het gladde wegdek maakte de zaak er bovendien niet gemakkelijker op (met regelmaat werden we verrast door een wegbrekend voor- of achterwiel), maar dat kan de Crossrunner niet worden aangerekend. De zachte vering mag de fiets misschien lekker comfortabel maken, maar bij het aanremmen voor de bocht wil de voorkant snel naar beneden duiken terwijl de achterkant ook snel de grens van het toelaatbare heeft bereikt. Remmend de bocht insturen is daardoor not done, evenals bijremmen in de bocht wat de motor snel doet oprichten. Beter gaat het echter zodra de Crossrunner in Supermotard rijstijl wordt gestuurd, het geeft niet alleen veel meer vertrouwen maar is bovendien (omdat de je motor onder je weg duwt) veel gemakkelijker van lijn te veranderen.

In tegenstelling tot het rijwielgedeelte, wat vanuit de sportieve bril de nodige discussies kan opleveren, is het motorblok een heel ander verhaal. Sterker, daar waar het rijwielgedeelte ons in eerste instantie niet wist te overtuigen waren we wél vanaf de eerste meters erg onder de indruk van het vermogen dat de 782cc V-TEC V4 weet te realiseren. Vanaf 3.000 toeren pakt de Crossrunner goed op, maar voor het vlotte is het beter om de digitale toerenteller beter boven het cijfer vier te houden. Om écht geweldig te worden zodra het de leds het cijfer acht weten te benaderen, de vierkleps V-TEC motor wordt aangesproken en je wordt verwend met een prachtige brul die alleen een V4 weet te produceren. Vanaf dat moment gaat de motor er in een behoorlijk vlot tempo vandoor en laat de fiets zich van z’n betere kant zien. Hoewel een V4 niet bepaald het meest economisch verantwoorde concept is (het is vanwege de complexe bouw duurder dan een V4 en bovendien minder zuinig, het gemiddeld verbruik lag volgens de verbruiksmeter op  1: 12,6), siert het Honda wel dat men de V4 in ere aan het herstellen is en maakt het de Crossrunner alleen daarom al uniek.