Introductie: Ducati Monster 1100 EVO

Mocht je het nog niet weten, wij binnen Motorfreaks hebben een zwak voor Italiaanse motorfietsen. Als geen ander slagen de Italianen er telkens weer in om nét dat beetje extra passie in hun ontwerpen te stoppen, waardoor men telkens weer de gevoelige snaar weet te raken. Geen land ter wereld waar nog steeds de mafia hoogtij viert, waar een hoogbejaarde Minister President vooral bekend staat om zijn extravagante sexfeesten met lekkere jonge meiden, waar je op het vliegveld binnen een half uur naar drie verschillende gates kunt worden doorverwezen en waar motoren vanuit het hart worden ontworpen. En geen land ter wereld dat zich daar ook maar één minuut druk over lijkt te maken, dat zich er bij neerlegt als er weer smeergeld moet worden betaald, dat z’n corrupte landsleider weer herverkiest en gewoon z’n handbagage pakt om naar de volgende gate te lopen, als zich weer eens een wijziging heeft voorgedaan. Terwijl de Italiaanse Alitalia hostessen in de totale chaos de situatie meester proberen te blijven weet een Italiaan die naast ons staat voor de incheckbalie het goed samen te vatten. “Here inna Italy izza normal. KLM, Air France or Lufthansa no problemo, but wizza Alitalia somme sings allewayz go wrong.” Alleen dát gegeven al maakt het des te verbazingwekkender dat in datzelfde land, door diezelfde mensen, motorfietsen van hoog niveau kunnen worden gemaakt.

Iemand toevallig een wc hier in de buurt gezien? 

Dat wij echter niet de enigen zijn die een zwak hebben voor Italiaanse motorfietsen leert ons de presentatie van de Monster 1100 EVO, die plaatsvindt in een nostalgisch hotel aan de voet van de Etna op het eiland Sicilië, waar volgens de overlevering ooit Ernest Hemmingway nog zijn boeken heeft geschreven.
Ziet er zondermeer stoer uit en klinkt bovendien formidabel. Termignoni's overbodig

Compact display, dat er wel goed uitziet maar slecht afleesbaar is. Vooral de snelheidsaanduiding had best groter mogen zijn, een versnellingsindicator ontbreekt

Nieuw vormgegeven zadel, dat bovendien van rood stiksel is voorzien. De duohandgrepen zijn accessoire Sinds de lancering van de allereerste Monster 900, op 5 maart 1993, werden door de Italiaanse fabriek 246.483 Monsters geproduceerd. Bijna net zoveel als Honda’s CBR600 of Yamaha’s FZ6, om maar eens enkele modellen te noemen. Toegegeven, bij Ducati deed men daar wel achttien jaar over, maar dan nog. Als kleine Italiaanse fabriek een model op de markt zetten dat zó gretig aftrek heeft weten te vinden verdient zondermeer respect. In 2000 lanceerde Ducati de 2e generatie Monster, maar de grootste verandering onderging het model in 2008 toen de 3e generatie werd gelanceerd en het uiterlijk van de fiets voor het eerst onderhanden werd genomen.

Kenmerkend voor de 3e generatie waren die nieuw vormgegeven tank met opvallende luchtinlaten, de nieuwe koplamp en het nieuwe kontje waarbij de forse dubbele einddempers hoog naast het kontje waren geplaatst. Met name dat laatste zal voor veel motorrijders té veel van het goede zijn geweest, getuige deze 2011 uitvoering waarbij de uitlaten weer naar de zijkant zijn verplaatst. En daarbij geheel in lijn is gekomen met de nieuwe generatie Ducati’s als de Streetfighter, Multistrada 1200 of Diavel, die over eenzelfde soort uitlaatsysteem beschikken. Een geslaagde zet van de Italianen, het geeft de Monster een veel rankere en sportievere uitstraling die het zondermeer verdient.

Het nieuwe uitlaatsysteem is echter niet het enige wat nieuw is aan de Monster 1100 EVO. Zo beschikt de fiets over nieuwe 10-spaaks Marchesini wielen, een nieuw van rood stiksel voorzien zadel dat naar voren smaller is uitgevoerd voor een beter contact met de motor, een nieuw stuur dat 20 mm hoger is geplaatst voor een meer ergonomisch verantwoorde zithouding, een nieuwe kentekenplaathouder en een aangepast subframe waar nu eenvoudig handgrepen uit het Ducati Performance accessoirepakket aan kunnen worden gemonteerd. Ook motorisch is de Monster 1100 EVO stevig onderhanden genomen en is nu goed voor een vermogen van 100 pk bij 7.500 toeren per minuut, terwijl het koppel met 105 Nm gelijk is aan zijn voorganger maar nu wel 250 toeren eerder, bij 5.750 toeren per minuut wordt vrijgegeven. Dat zoiets gemaakt kan worden in een land dat zo chaotisch en ongestructureerd is, is al een kunst op zich Om dit te realiseren kregen zowel in- als uitlaatkleppen meer lift (inlaat +5%, uitlaat +4%), werd de zuiger herontworpen voor een hogere compressie van 11,3:1 (was 10,7:1), werd het inlaattraject aangepast en kreeg de motor een compleet nieuw uitlaatsysteem met 2 Lambda sondes. Verbeteringen die de tweede bougie overbodig maakten, waardoor de 1100 EVO nu met één bougie volstaat. De carters zijn nu door middel van Vacural vacuüm giettechniek vervaardigd, waardoor deze dankzij de meer constante wanddikte lichter konden worden uitgevoerd.

Dat Ducati de Monster 1100 EVO een sportievere uitstraling heeft meegegeven is de fiets zondermeer goed af te lezen. Niet alleen komt dankzij het naar beneden verplaatsen van de einddempers de scherpe vormgeving van het korte kontje nu veel beter tot z’n recht, ook de two-tone kleurstelling met witte streep over de lengte van de fiets (die grijs is bij de zwarte uitvoering, maar dat even terzijde) komt de sportiviteit van Monster zondermeer ten goede. Sportiviteit die nog eens extra wordt onderstreept zodra we ons been over het zadel hebben geworpen voor een eerste kennismaking. Het harde maar wel comfortabele zadel zit prima, de voetsteunen zitten precies waar je ze wilt hebben maar nog steeds zul je ver voorover moeten hangen om het stuur valt te kunnen pakken. Ondanks dat volgens Ducati dankzij het 20 mm hoger geplaatste stuur de zithouding meer ontspannen moet zijn geworden heb je nog steeds het gevoel op een supersport plaats te hebben genomen. Maar dan zonder kuip en met een breed stuur. Damn, als dit ergonomisch verbeterd is ben ik blij nooit op de oude Monster 1100 te hebben moeten rijden. Eenmaal aan het sturen zal dat ongetwijfeld perfect zijn, maar over de van ongekend slecht asfalt voorziene smalle straatjes dwars door de pittoreske dorpjes aan de voet van de Etna is het een heel ander verhaal. Zeker als je, net als uw redacteur, ook nog eens een rugzak met allerlei videoapparatuur mee wilt nemen. Persoonlijk zou ik direct het stuur vervangen door een hoger exemplaar, teneinde een abonnement op de fysio te voorkomen. Niet alleen dankzij z’n sportieve zithouding trouwens, maar ook vanwege de erg sportief afgestelde vering die op de eerder Libisch aandoende wegen een aanslag op je rug probeert te plegen.