Test: Piaggio MP3 LT 300

Nadat mij de complete techniek achter de MP3 is uitgelegd kan ik me gaan opmaken voor een eerste kennismaking met de eigenzinnige driewieler. De gepattenteerde voorwielophanging bestaat als het ware uit een parallellogramconstructie, waarbij het ene wiel ophoog wordt geduwd als het andere naar beneden wordt gedrukt. Het systeem werkt op oliedruk en wordt aangedreven door een hydromotor. Theoretisch kunnen daarbij extreme hellingshoeken worden gerealiseerd. Bij stilstand namen we de proef op de som en bleek het buitenste voorwiel pas het contact met het asfalt te verliezen nadat de middenbok de grond had geraakt. Vreemd genoeg zijn al rijdend deze hellingshoek in de verste verte niet te realiseren. Het is alsof de zaak elektronisch is begrensd, alleen ontgaat het ons waarom dat is gedaan. Telkens als we probeerden de scooter platter dan plat de bocht in te leggen strandden we op een bepaalde hellingshoek, waarna de scooter in plaats van nóg platter alleen maar over de voorwielen de buitenkant van de bocht wilde opzoeken. Nu zal een gemiddelde MP3 LT rijder (lees: automobilist) never nooit met de MP3 ‘lekker plat door de bocht’ willen rijden, maar opmerkelijk was het wel. Piaggio claimt dat de MP3 dankzij Straks moet ik het nog aan mijn moeder gaan vragen ook... zijn voorwielophanging stabieler is dan een conventionele motorscooter, maar daarover dachten wij ditmaal anders. Het probleem zit ‘m in de elektronische regeling van het systeem: elke actie wordt direct gevolgd door een reactie, en dat voel je. Daar waar je normaal gesproken ‘flex’ in het rijwielgedeelte zou verwachten wordt dit bij de MP3 voor je gevoel onnatuurlijk gecorrigeerd. Naarmate de testweek vorderde en we meer en meer kilometers op de MP3 hadden gezet begon het steeds minder op te vallen, dus went ‘t wel, maar het blijft een onnatuurlijke reactie die zich vooral openbaart bij maximale hellingshoek in combinatie met of zijwind of flinke hobbels in het wegdek. Onder normale omstandigheden ligt de MP3 als een rots op de weg en is met eenzelfde gemak de bocht in te sturen als een conventionele (tweewiel) motorscooter, hoewel het wel ietwat zwaarder gaat. Enkel bij slalommen met lage snelheid voel je de MP3 over z’n voorwielen kantelen, maar verder konden we geen negatieve aspecten ontdekken.

Boven: Een integraalhelm past nét in de 'kofferbak', maar het is wel even puzzelen om 'm er in te krijgen. De ruimte onder het zadel zal voor forenzen toereikend zijn. Onder: Volgens de letter der wet een auto en dus... een kolenschep als kentekenplaat. Het schijnt dat de oorspronkelijke versie nóg groter was.

Neemt niet weg dat we na afloop van de eerste – voornamelijk snelweg – rit echt bedenkingen hadden omtrent deze scooter. Trager dan een Trabant met lachgasinjectie, een stuurgedrag dat duidelijk wennen is én op papier nog geeneens een motor, we zagen duidelijk meer nadelen dan voordelen… totdat een rondweg, bovengemiddeld gezegend met snelle rotondes, ons op heel andere gedachten bracht. De MP3 is namelijk gezegend met een extreem goed remsysteem dat op een voor ons motorrijders gebruikelijke wijze (achterrem links, voorrem rechts), middels een voetpedaalrem of beide te bedienen is. Bij de voetpedaal treedt een gecombineerd voor/achter remsysteem in werking. Zeker wanneer de remhandles aan het stuur worden gebruikt zijn serieuze remvertragingen te realiseren, waarbij de achterrem haast nog sterker aanvoelde dan de voorrem. Of zo'n driewieler ook nog de hoek om is te krijgen vragen ze dan... Het kostte dan ook weinig moeite om het achterwiel te laten blokkeren, waarna de scooter maar al te graag z’n achterkant wilde laten uitzwaaien. Eenmaal dát onder de knie kon de pret beginnen en werden rotondes geheel in Supermotard-stijl aangevallen; achterwiel blokkeren, motor dwars zetten en vervolgens hard de hoek om, daarbij gesterkt in het gevoel dat we dankzij z’n twee voorwielen met geen mogelijkheid om konden vallen en daardoor meer risico durfden te nemen dan normaal gesproken het geval zou zijn.

Net als een gewone motorscooter is ook deze MP3 gezegend met flink wat bagageruimte. Onder het zadel is voldoende ruimte om het dosier van Joran van der Sloot in onder te brengen, en alsof dát nog niet genoeg was is de MP3 LT voorzien van een heuse kofferbak. Je bent een auto, of je bent een auto… De ruimte is voldoende om een integraalhelm in op te bergen, iets wat je onder het zadel nét niet zal lukken. Nu zijn vooral jethelmen erg populair bij bestuurders van dit soort motorfietsen, en die zijn probleemloos zowel onder het zadel als in de kofferbak op te bergen. In tegenstelling tot de meeste motorscooters is de MP3 verder niet voorzien van opbergvakken in het kuipwerk, en dat is zondermeer jammer te noemen. Daar staat tegenover dat de scooter wél is voorzien van een slimme bagagehaak, die vooral door Italianen wordt gebruikt om de boodschappentas vast te zetten. Het display voorziet in twee analoge tellers voor snelheid en toerental, waartussen een digitaal display is geplaatst. Meer dan het broodnodige is echter niet af te lezen: een klokje, twee tripmeters, Verbruik

Zuinigheidsawards zijn niet aan deze MP3 LT 300 besteed. Gemiddeld bracht de scooter ons 22 kilometer ver op 1 liter Euro loodvrij, en dat zou toch beter moeten bij een scooter van dit caliber.

Hoogst: 1:19,7
Laagst: 1:24,9
Gemiddeld: 1:22,3een koelvloeitstof temperatuurmeter en een buitentemperatuurmeter zijn in het display ondergebracht. De analoge benzinemeter is in de toerenteller ondergebracht en redelijk acuraat. Tegen het moment dat het rode gebied wordt bereikt heb je nog voldoende tijd om een tankstation te zoeken om de 12 liter tank van de nodige brandstof te voorzien. Het klepje in het kunststof plaatwerk dat de dankdop moet verbergen bleek daarbij aardig weersbarstig te zijn, door de contactsleutel in te drukken en vervolgens te verdraaien moet het klepje vanzelf ontgrendelen en omhoog kantelen, maar dat ging niet altijd even gemakkelijk.

Dacht ut wel...