Test: Piaggio MP3 LT 300

Het is alweer vier jaar geleden dat Piaggio de MP3 lanceerde, een motorscooter waarmee de Italianen zich richtten op de dagelijkse commuter die onder alle weersomstandigheden met zijn scooter naar het werk wil rijden en niet wil vallen. Dat wil zeggen; het gevoel wil hebben niet te kunnen vallen, maar daarover later meer. Een motorscooter die ook automobilisten moest overhalen eindelijk eens gebruik te maken van de in veel Europese
Boven: De grotere cilinderinhoud moet 'm volgens Piaggio sterker maken, maar nog steeds houdt het niet over. Onder: belangrijkste verschil om aan het criterium van driewielige auto te voldoen: een voetrem.

landen geldige 125cc wetgeving, die het toestaat met een rijbewijs B een 125cc motorfiets van maximaal 15 pk te besturen. Al snel werd de MP3 uitgebreid met een LT uitvoering, die op enkele punten technisch was aangepast om zodoende aan de Europese regelgeving van auto’s te voldoen. En dus rees meteen de vraag binnen de redactie of dat moest worden getest, of niet… per slot van rekening heb je een B-rijbewijs nodig om ‘t ding te mogen sturen, en dat staat eigenlijk haaks op datgene waar wij voor staan. Van de andere kant was het gewoon een motorscooter, maar dan een met twee voorwielen, en dus zagen we geen reden het niet te doen. Toch zou het uiteindelijk vier jaar duren voordat we met de MP3 op pad zouden gaan. Drukke agenda’s, dingen die ineens tussendoor kwamen, de gebruikelijke excuses  die worden aangehaald als weer eens iets niet volgens planning verloopt waren ook ditmaal duidelijk van toepassing.

Het grootste punt waarop de MP3 LT zich van de standaard uitvoering onderscheidt is de spoorbreedte van de voorwielophanging, die bij de LT uitvoering werd verbreed naar 465 mm, en de toevoeging van een voetrempedaal, waardoor de motorscooter volgens de wet als auto is aangemerkt. Dat zijn trouwens niet de enige verschillen tussen de MP3 en de MP3 LT, om aan de homologatieeisen te voldoen moesten daarnaast een aantal minder opvallende wijzigingen worden doorgevoerd. Zoals de knipperlichten; bij de MP3 mooi in het spatbord geïntegreerd, maar bij de MP3 LT vervangen door ‘ouderwetse’knippers. Ook werd een separaat stadslicht toegepast, dat onder de verchroomde ‘auto-look’ grill werd geplaatst. Doordat de scooter nu technisch gezien als auto werd aangemerkt, kon Piaggio de scooter van een grotere cilinderinhoud voorzien, en daarmee slim de 125cc regelgeving omzeilen waartoe in de meeste Europese landen automobilisten op tweewielgebied zijn beperkt. Een motorscooter dus voor automobilisten die graag wat sneller willen accelereren dan een veredelde Sparta-met.

Jongens, help me nou effe. Hoe zat dat ook al weer als het gras twee kontjes hoog is? 

Was de MP3 LT oorspronkelijk in 250 en 400 uitvoering op de markt gezet, voor 2010 werd de lichte uitvoering marginaal in cilinderinhoud vergroot. Reden hiervoor was simpel: in sommige landen zijn ring- en tolwegen alleen toegankelijk voor motorscooters met meer dan 250cc. En dus werd de cilinderinhoud van de MP3 250 LT vergroot naar 278cc en werd hij de naam MP3 LT 300 voorzien. Hoewel Piaggio vooral het extra koppel van 2 Nm naar nu 23 Nm onderstreept zul je van goede huizen moeten komen wil je dat verschil in de praktijk merken. Waarmee we eigenlijk meteen tegen de grootste beperking van de MP3 LT 300 oplopen. De 278cc ééncilinder
Boven: Handige en fraai weggewerkte schakelaars voor kofferbak en zadel. Onder: Overzichtelijk display dat onder alle omstandigheden goed afleesbaar is.

wordt opgegeven voor een topvermogen van 22,5 pk bij 7.500 toeren (exact gelijk aan de 250 versie), en dat is eigenlijk voor een motorscooter van dit caliber veel te weinig. Ter illustratie: een precies 200cc grote Burgman 200 wordt opgegeven voor 18,36 pk bij 8.000 toeren bij een drooggewicht van 149 kilo, terwijl de MP3 LT maar liefst 236 kilo rijklaar op de weegschaal weet te brengen. Tel daar bij de Soes voor het gemak twintig kilo aan 'rijklaar-gewicht' bij op en je praat over een verschil van bijna 70 kilo. Da's het gewicht van een passagier, of vijf kratten bier (net waar je prioriteit ligt), die de MP3 extra mee moet nemen. En dát is op straat duidelijk te merken. Hoewel de MP3 LT 300 dus officieel is toegestaan op Europese ring- en tolwegen is dat niet het gebied waar we de scooter graag uit zouden willen laten. Bij 120 km/u is de puf er duidelijk uit en is het afhankelijk van de wind of je nog verder zult komen. Uiteindelijk wisten we een topsnelheid van 140 km/u te noteren, maar dat was met eens traffe wind in de rug.

Toch zal een gemiddelde MP3 rijder daar niet zoveel boodschap aan hebben, aangezien de kans op een filevrije spits nog kleiner is dan dat een Nederlander de finale van het Eurovisie songvestival zal halen. En zal daardoor al fluitend en zingend tussen kilometers lange rij auto’s laveren, en zal ‘m die maximum snelheid een worst wezen. Met een beetje oefenen kun je dat zelfs doen zonder daarbij je voeten aan de grond te hoeven zetten. Onder de 10 km/u kun je de voorwielophanging namelijk vastzetten, waardoor een middenbok of zijstandaard overbodig is. Zodra je vervolgens gasgeeft en de motor meer dan 1.400 toeren maakt wordt het systeem direct ontgrendeld en kun je weer hellingshoeken maken. Dat dit echter niet geheel zonder risico is werd ons al snel duidelijk, toen we de MP3 behendig langs een rij voor de spoorbomen wachtende auto’s stuurden, en daarbij de schakelaar bedienden terwijl we niet 100% rechtuit gingen. Gevolg: een scooter die geheel onverwacht zich rechtstreeks in de flank van een bedrijfsbus dreigde te sturen, een stuntelende redacteur die op ‘t nippertje de zaak droog wist te houden tot gevolg. Niet alleen het blokkeer mechanisme, ook de voetrem wist ons op een onverwacht moment te verrassen. Even staan op de scooter om de benen te strekken resulteerde in een onverwachte bediening van de voetrem, wat op z’n zachtst gezegd niet als grappig werd ervaren. Niet voor het verkeer achter ons, maar zeker niet voor uw redacteur die met die actie onvrijwillig tegen het stuur werd gelanceerd. Maar goed, ze hadden ons bij TTA, waar we de Piaggio konden ophalen, er ook goed voor gewaarschuwd: het is wél even wennen, zo’n MP3.

Toe, echt niet? Niemand?