Test: Harley-Davidson Fat Boy Special

Dat Harley met de Fat Boy Special een behoorlijk vette nostalgische knipoog heeft gemaakt is aan de machine duidelijk te zien. De zwart/matzwarte kleurstelling van de machine, het oeroude logo – en de lederen bekleding – die op fraaie wijze de forse tank versiert, het zijn slechts enkele van de vele details die in het model werden verwerkt. Om de motor een meer agressieve zithouding te geven werden zadel en stuur herontworpen, waardoor de zit nóg lager werd en je nóg meer in de motor lijkt te zitten. Hoewel de motor met zijn opgegeven gewicht van 313 kilo niet bepaald een lichtgewicht is, is van dat gewicht niets te merken zodra de wielen aan het rollen zijn. De lage bouw van de motor staat gelijk aan een laag zwaartepunt, en omdat je zelf in de fiets zit is het totale gewicht inclusief rijder ook nog eens behoorlijk gecentraliseerd. En dat is te merken, met speels gemak laat de motor zich van het ene op het andere oor leggen, en blijkt daarbij ook nog eens over een behoorlijk strak rijwielgedeelte te beschikken. Des te verrassender als je de bandenkeuze erop naslaat: daar waar de oorspronkelijke Fat Boy nog op 16" schoeisel stond heeft de motor anno 2010 banden in de niet bepaald misselijke maatvoering 140/75 voor en 200/55 achter aangemeten gekregen. In combinatie met de massieve - en dus relatief zware - wielen zou je hierdoor eerder een traag sturende fiets verwachten, maar dat bleek anders. Chapeau ook aan het adres van Dunlop, die hiervoor speciale banden met omgekeerd profiel ontwikkelde. De oorspronkelijk geheel massieve wielen werden in 2007 van 'bullet holes' voorzien, wat het onafgeveerd gewicht zeker ten goede zal zijn gekomen, Hoezo geen porum met die helm? Is toch duidelijk een Amerikaanse vlag in verwerkt, dus? maar vooral werd gedaan om het stoere imago van de Fat Boy nog meer te onderstrepen. Iets waar men bij deze Fat Boy Special zeer zeker in is geslaagd; dankzij de nu zwart gespoten wielnaven komen de kogelgaten nog dreigender over.

De locale dijk in tempo asociaal staat de motor probleemloos toe, er zijn slechts twee elementen die een sportieve rijstijl redelijk weten te temperen. Om te beginnen de grondspeling, die dankzij de lage bouw en brede treeplanken met een opgeven hellingshoek van 27º naar links en 26º naar rechts redelijk beperkt is. Iets wat de motor bij snelle bochten nog geeneens zoveel opspeelt, het zijn vooral de korte krappe bochten zoals rotondes waar de treeplanken meteen over het asfalt zal gaan schuren. Nu kunnen we ons voorstellen dat dit je zal afschrikken, maar voor zes tientjes heb je een set nieuwe treeplanken en kun je er weer een paar jaar tegenaan, zo wist de Harley boer in Veghel het te verwoorden. Andere beperkende factor van de machine zijn de remmen, die aan voorzijde te zacht en aan achterzijde te sterk bleken te zijn. Zowel het voorwiel als het achterwiel beschikt over een 292 mm remschijf, waarbij de voorrem over een vierzuiger en de achterrem over een tweezuiger remklauw beschikt. Nu zal de gemiddelde Harley rijder het remvermogen als meer dan voldoende bestempelen, maar even een fiets uitremmen zit er qua voorrem niet in terwijl de achterrem – dankzij zijn forse rempedaal – juist heel erg (te) snel wil blokkeren.

Kenmerkend voor de Fat Boy: externe olieleidingen (links). Schakelen gaat perfect dankzij de hak-teen schakeling, maar beperkt wel de voetruimte.  

Hoewel de motor op papier met een wielbasis van 1.630 mm, balhoofdhoek van 32º en naloop van 147 mm niet bepaald de waardes heeft van een supersportieve motorfiets, wist de motor ons qua sturen aangenaam te verrassen. Het relatief strakke rijwielgedeelte bleek zelfs bijzonder stug afgeveerd te zijn, zo stug dat de onder het motorblok geplaatste achterschokbrekers wat ons betreft een iets langere veerweg en iets comfortabelere demping zou mogen hebben gehad. Verbruik

Ondanks dat de Fat Boy Special met een gemiddeld verbruik van 1:15,1 nog niewt eens echt slecht presteerde, hadden we stiekem op een gunstigere waarde gehoopt. Per slot van rekening is de fiets geen pk-monster dat bij elke draai aan het gas emmers benzine nodig heeft. Daar staat tegenover dat de V-Twin een gewicht van dik 400 kilo (motor + rijder) te verplaatsen heeft.

Dankzij zijn forse 19,7 litertank beschikt de motor over een behoorlijke actieradius van dik 250 kilometer, en dat is zondermeer netjes te noemen. Vooral het nemen van drempels werd op den duur steeds meer een aanslag voor mijn al toch al gevoelige achterwerk, persoonlijk zou ik dan ook liever voor een iets minder strakke maar daardoor comfortabelere achtervering hebben gekozen. De motor zal daar alleen bij snelle bochtencombinaties voor moeten inboeten, maar in dat gebied zal de gemiddelde Harley rijder zich sowieso nooit bevinden. Daar staat tegenover dat de gemiddelde Harley-rijder de drempels waarschijnlijk ook in een iets lager tempo zal nemen dan wij tijdens ons uitstapje hebben gedaan.