Test: Ducati Hypermotard 1100 EVO SP

Maximale hellingshoek..en dat is nog maar sessie één

Uiteraard zijn de verhalen en specs de Hyper al vooruitgegaan. We hebben altijd wel pret gehad op de Hyper, maar in een direct vergelijk liet de motor van tijd tot tijd net wat steekjes vallen, waardoor je zomaar ineens toch zou kiezen voor iets anders. De nieuwe is verbeterd en aangescherpt, dus dat belooft wat.  Het concept is nog steeds hetzelfde. In de tijd dat het begrip ‘supermoto’ meer en meer gemeengoed begint te worden en daardoor dus ook een toename in populariteit geniet is er vraag naar iets vergelijkbaars, maar dan met een iets hoger ‘praktisch’-gehalte. Dus kom je al snel uit op grotere onderhoudsintervallen, iets trillingsvrijere loop, contactslotje, spiegels en lampjes en meer comfort. Graag of niet, kennelijk heeft het enig nut. De motorische aanpassingen hebben wel tot gevolg dat de prestaties toch een klein beetje teruglopen, maar ja…zó hardcore hoeft het op straat toch niet en je kunt ineens wel gewoon om de zoveel duizend kilometer onderhoud plegen en dat nog eens zonder verplicht steeds een nieuwe zuiger of andere angstaanjagende zaken te steken. Het moet wel een soort van supermoto blijven, dus aan de zithouding veranderen we weinig en de vering, ach..als je daar nog niet genoeg aan hebt mankeer je wat aan je bovenkamer. Daar staat dan weer wel tegenover dat het daadwerkelijke zitten gebeurt op een heus zadel in plaats van een veredelde Gilette Sensor en je houdt het zomaar ineens verbluffend lang uit. Als je nou nog maar een beetje met het verkeer mee zou kunnen.

Roots

Je zult begrijpen, voer die redenatie nog iets door, voeg daar een (in eigen land kenmerkende) vraag naar groter en zwaarder aan toe (overigens druist dit al sinds jaar en dag in tegen het grootste principe waar het de harde kern SM-rijders om gaat) en je hebt de vraag aan grote, zwaardere en sterkere  straat-SM’s. De markt speelt hier zoals we al enige jaren etjes op in en zo komt het dat we alweer geruime tijd kunnen genieten van de geneugten van KTM’s 990 familie, BMW’s HP2Übermoto, Aprilia’s Dorsoduro en Ducati’s Hypermotard. Ook weten we inmiddels dat elk merk er zijn eigen draai aan geeft en het dus gelijk ook sterk onderscheidende KTM’s, Aprilia’s, BMW’s en Ducati’s blijven. Een vergelijk even daargelaten (dat komt een andere keer wel weer) is de Hypermotard dus vooral nog steeds een Ducati, maar dan net effe anders. Een soort van rechtop-Monster met een leuk neusje.

Je kunt wel zien waar je extra geld naartoe gaat. Alleen maar goed spul hier. Risers hadden misschien niet in rubber gehoeven

Daarmee leggen we gelijk de vinger op de zere plek: voor SM-begrippen is de Hyper nog erg veel gewone wegmotor; alhoewel hoger op de poten de laagste van het stel, kort, wel breed maar toch ook laag stuur en hoewel flitsend een leuke term is, tegelijk bijzonder zenuwachtig. Wil van alle concurrenten het liefst het voorwiel ter hemel richten en de remmen zijn ook al ernstig van supersportkwaliteit. Wil je het opnemen tegen een WRX 250, dan zul je je supersportroots wat moeten laten varen en je meer richten op de kern van het spel. Ter afsluiting is het blok ook nog eens direct overgenomen van de overige luchtgekoelde twins en ook dat heeft zijn gevolgen. Voornamelijk de bak is met zijn korteslag schakelpook nog overduidelijk erg straatgericht. Niks voor crosslaarzen dus. En al zullen we met klem moeten toegeven dat het vooral niet de bedoeling is er een volbloed Supermoto van te maken, nooit geweest en in de toekomst ook niet, zou het wel leuk zijn als je je wat meer ‘als op een SM’ zou voelen. En er als zodanig –al is het enkel op straat- mee kunt rijden.

 
Het voordeel is dat je kunt afwisselen. En misschien slijt het wat minder