Test: Gilera GP800

Hoe je het noemen wilt maakt niet uit, maar feit is dat de Piaggiogroep uit een aardig omvangrijk vaatje kan tappen. Met namen als Piaggio, Vespa, Aprilia, Moto Guzzi, Derbi en Gilera ligt er altijd wel iets op de plank. Ziedaar ook de oorsprong van deze GP800:  onder de beplating is het voor een groot deel exact Aprilia’s Mana 850. Dat verklaart ook direct het voor een scooter zeer ongebruikelijke bruik van een ketting voor de secundaire aandrijving; hergebruik kost aanzienlijk minder dan ‘effe gauw’ een riem- of cardanaandrijving ontwikkelen. Het overgrote deel van de GP kennen we dus al:  90 graden V-twin, 75 pk, alles verpakt in een leuk buizenframe, voor en achter een wiel, stuurtje erop en uiteraard de automatische transmissie die we op de Mana nog zo bijzonder vonden. Ditmaal zonder optionele kunstmatige schakelmogelijkheid of meerstandenschakelaar, maar gewoon één stand. Had ook anders gekund, maar welbeschoud: de Burgman heeft het wél en hoe vaak gebruik je dat in de praktijk…?

Al tijden sprak de GP800 op de redactie tot de verbeelding. Met de Parijs-trip nog diepgeworteld in het geheugen moest een dikke twin in een dergelijk pakket wel garant staan voor serieus knalwerk. Het kwam er alleen eerder niet van. Dus als de Gilera dan op een koude januarimiddag beschikbaar is zal er mee gereden worden ook. Kraag omhoog, kop omlaag en rijden maar. Dat het nog een enerverende week zou worden zou later blijken…

Sober

Uiterlijk is er op het eerste gezicht weinig spannends te ontdekken aan de GP. Eigenlijk is de machine zelfs een tikje saai... weinig designtrucjes, eenvoudige lijnen en amper funky extra’s te bekennen. Handige handrem bedient een aparte klauw Ja ok, de ketting springt wel enigszins in het oog, maar dan ook alleen als je de onderzijde goed bekijkt. Dan vallen ook de twee pijpjes op die aangeven dat er weldegelijk een serieus blok onder het apparaat ligt. Dat dat zo is wordt overigens wel door de factsheet duidelijk; de omvang van de machine mag er zijn. Maar ook aan de binnenkant zal je het merken, de beschikbare ruimte onder het zadel houdt niet bepaald over en is met een enkele integraalhelm wel redelijk vol. Op dat vlak scoort de Gilera dus niet overdreven veel puntjes. Het sobere uiterlijk wordt door de donkerblauwe tint nog gecomplementeerd en alles bij elkaar zul je hier niet overdreven snel mee opvallen. Maar dat is dan ook meteen weer niet eens echt erg; de ervaring leert dat de motor op andere vlakken al meer dan voldoende opvalt. Wel leuk is dat als je iets beter oplet, je overal een afgeleide van het Gileralogo terugvindt: de twee in elkaar grijpende cirkels zijn op meerdere plaatsen in het ontwerp verwerkt, waaronder eerdergenoemde uitlaten, maar ook heel subtiel in bijvoorbeeld de koplamp en ergens ook in het achterlicht, maar dat komt dan stiekem weer van een Moto Guzzi Norge.

Race info 

Vanuit de bestuurdersstoel is het strak en netjes. Het display tussen de tellers geeft naar keuze meer dan voldoende aan, waaronder de buitentemperatuur. Is ergens ook meteen een beetje jammer, want deze komt steevast amper boven Ik wil hier een Superbikestuur op! Welles! nul. Zeg dan niks. Ook is de motor heel olijk uitgerust met een toerenteller, zoeen waarbij je je afvraagt wat zoiets in hemelsnaam doet op een scooter, maar evengoed: deze beweegt weldegelijk. Je kunt er alleen niets uit afleiden, snelheid en toeren staan dankij de variabele transmissie volledig los van elkaar. Dat is dan ook meteen het hele tricky deel van dit apparaat: maar akelig weinig indicatoren maken je duidelijk hoe snel je onderweegs bent en dus wordt het des te lastiger je ergens aan te houden.  Om het je nog moeilijker te maken heeft Gilera in al haar wijsheid een electrisch verstelbaar ruitje gemonteerd. ’t Werkt, maar daar blijft het eigenlijk een beetje bij. De verstelhoogte is niet bijzonder groot en juist de extremen zijn niet zo extreem. Een beetje meer of minder wind van je hoofd en een beetje eer of minder rumoer. In de praktijk blijft deze dan ook meestal staan en dat is dan weer goed voor het arme motortje wat de plaat moet bewegen; stilstaand hoor je het apparaat duidelijk gieren en kreunen als je de knop aanraakt. Die ruit op zich is overigens niet eens zo verkeerd. Om je er toch even op te wijzen dat je met een raketje op wielen rondreist heeft de bolling enigszins weg van een heuse double bubble. Nog vragen?

Verbruik

Meestal hebben scooters een nogal knap verbruik. Gecombineerd met een redelijke tank betekent dat weinig tanken. Dat is voor iedereen goed, behalve als je juist het verbruik wil weten zoals wij. Een tankbeurt die een zeer nette 1 op 22 toonde trekken we in twijfel omdat dit de allereerste was. Wat er met de motor gedaan is voordat wij 'm kregen is niet bekend dus ook deze waarde kunnen we niet bevestigen. Andere tankbeurten gaven steeds aan tussen de 1 op 16 en 1 op 17 te zitten, wat ons dan ook een stuk waarheidsgetrouwer lijkt.