Test Ducati Monster 1100 S

Los van de nukkigheid bij lage toeren is het blok absoluut fabelachtig. Doet eerder denken aan een oude generatie Aprilia dan aan een smeuïg Ducatiblok, en dat zegt wat. Nogmaals, zoals de twin aan het gas hangt is ongekend. De 103 newtonmeters zijn dan ook dik voldoende om niet alleen op de meest ongelukkige plaatsen al veel te hard te rijden (en dan zit je net in drie of zo) maar ook om zonder enige moeite het voorwiel skyhigh te pompen. Lange gearing is tot daar aan toe, zet er een nitrogestookte aandrijving als deze achter en je klaagt nergens meer over. Dan is het soms handig als je ziet wie er achter je rijdt, en laat ook dát aangepakt zijn. De spiegels die nu op de motor gemonteerd worden zien er niet een klein beetje goed uit, ze doen het ook nog eens buitengewoon. Breed genoeg om om je armen heen te kijken en laag genoeg om het (trillingsvrije!) beeld van de motor niet te verstoren. Beeld van de motor? Welja, draai het stuur willekeurig naar links of rechts en je kijkt recht tegen je eigen fraaie duo-afdekkapje. Hoezo kort achter je kijken? Dat kapje zal er in de praktijk waarschijnlijk weinig af gaan, precies als de oude Monster is de gereserveerde duimte voor een eventuele passagier niet overdreven ruimbemeten en hoe het zit met de warmteafvoer van de dempers is nog maar de vraag. Overigens is het subframe wel voorzien van een set slim weggewerkte handgrepen, ongeveer zoals de CB1000R. Ook daar zal het niet direct opvallen, maar zijn ze weldegelijk aanwezig. Ook al gebruik je ze niet.

Behalve het soms wat nukkige blok is ook het sturen even wennen. Niet omdat het niet zou gaan, integendeel, maar het opbouwen van vertrouwen vergt toch wat meer kilometers dan je zou verwachten. En mede debet daaraan is geloof het of niet de Öhlinsvering, die weliswaar alles strakker dan strak maakt en je ontzettend veel doorgeeft van wat er onder je gebeurt, het is tegelijkertijd plankhard. Met name voor is dit een punt, want dankzij de superkorte wielbasis zit je met je kin zowat op je balhoofd. Een prachtig recept voor kwikzilverachtig stuurgedrag, maar op de een of andere manier heb je het idee dat mocht je te snel of te scherp insturen je óver je voorwiel heen stuurt. Beetje aparte beschrijving misschien, maar ik kom zo gauw niet op iets beters. Beetje waar Buells ook last van hebben en ook die hebben daar maar één remedie voor: niet op letten en insturen. Dat gaat dan ook nog het beste. Desondanks zit je ook daarvóór al vaak meerdere keren in te sturen en te corrigeren, gewoon omdat de motor daar veel beter in is dan jij; dan komt het wel eens voor dat een ingezette lijn te krap blijkt te zijn, een correctie nog steeds en je daarna de (voorbeeld-)rotonde weer dient te verlaten. Snel sturen absoluut, vloeiend moeten we nog even aan werken.  Voor een rustig ritje hoef je ook deze S niet te hebben.

Was dat niet al duidelijk genoeg, dan geeft de vering nogmaals het laatste overtuigende zetje. Geheel volgens Italiaans recept is de standaard setup geschikt voor kei- en keihard knallen, over superieur goede wegen, doorgaans voorzien van marshalls, pits en een hek er omheen. Bij gebrek aan deze laatste factor wil het nog wel eens gebeuren dat je ergens terechtkomt waar het wegdek niet zo kreukelloos is en dan is er vooral veel werk aan de winkel. Een motor met een dergelijk laag gewicht, ‘hoog’ vermogen, korte wielbasis, strakke vering én bediend door een breed stuur is nou eenmaal bijzonder gevoelig voor impulsen, of die nou van de onderkant of van de bovenkant komen maakt weinig meer uit. Sterker, de stuurpositie kan hier wel eens een nadelig effect hebben op de stabiliteit. Een subtiel weggewerkt stuurdempertje zou hier wellicht niet eens een slecht idee zijn.

En dan zijn er nog de remmen. Radiaal van boven tot onder uiteraard, net geen monoblocs, maar daar hoef je niet al te rouwig om te zijn. Twee vingers maximaal en dan is de rem niet alleen goed doseerbaar maar de vertraging ook nog enigszins te behappen. Meer kan wel, maar dan kun je je afvragen wie daar eerder last van krijgt; jij of de voorste BT-016. En dan is het nu nog lekker weer mocht je onverhoopt in een bui of iets lagere temperaturen terechtkomen (wat weliswaar niet waarschijnlijk is, je bent immers zuinig genoeg om alleen op pad te gaan als je niet vies wordt) dan is één vinger een idee. De doseerbaarheid maakt een boel goed, maar je blijft het idee houden dat je vanuit het vooronder uitgelachen wordt. Mietje. Geheel in lijn met de rest dus!

Het duurt uiteindelijk nog totdat de motor weer richting rechtmatige eigenaar gestuurd wordt voordat alles op zijn plaats komt. Een, geholpen door enkele medeweggebruikers die eh…beter een ander moment hadden kunnen kiezen voor hun briljante acties, stuk agressiever afgeblaft ritje dan gebruikelijk blijkt precies te zijn wat de dokter voorschijft. En dan blijkt ook dit Monster zijn ’sweet spot’ te hebben waarin alles op zijn plaats valt. Als je ‘m maar genadeloos afbeult.  Scherp sturen? Moet je harder rijden, dan heb je daar geen last van. Knalharde vering? Harder rijden, dan klopt het. Zithouding? Harder! En nukkigheid bij lage toeren? Wélke lage toeren? Zo hoor je te rijden met het ding en niet anders.  Punt is alleen…. dat doe je niet zo vaak. Omdat je je soms wat inhoudt, of wat meer rekening houdt met buren/omwonenden/medeweggebruikers. Dan kan je toch weer beter naar Spanje,  Italië of Frankrijk verkassen en daar de bergen onveilig maken. Zeker weten dat het daar nog een tandje lekkerder gaat. In andere gevallen, in onze Hollandse Klei, is de standaard versie niet eens zo’n gek idee. Immers, het blok is exact hetzelfde, de vering is een stuk liever. Valt vast wel makkelijker op Nederlands tempo mee te rijden. Maarja, die is natuurlijk lang niet zo geil als deze versie. Geloof je het zelf? Geheel volgens Ducati’s werkwijze is de Monster 1100 in twee uitvoeringen verkrijgbaar waarbij de S niet alleen de hebfactor verhogen maar tevens meer gericht is op circuitgebruik. Geven ze ook ruiterlijk toe. En niet alleen dat, na de ervaringen van de afgelopen week staat er alvast weer een mannetje méér te popelen er eens eentje een paar ronden uit te proberen. Uiteraard in het kader van de test, wat anders?