Introductie: Honda VFR1200

Het is genieten, wanneer je met een kanon als de Honda VFR1200 over de schitterende bergwegen van het Zuid-Spaanse Marbella mag rijden. Wat een motor en wat een wegen! Zouden we zo’n weg in Nederland hebben, dan lagen er vijftien verkeersdrempels per strekkende kilometer of stond er om de kilometer een flitspaal. Niet meer, want anders zou er geen ruimte overblijven voor mobiele hinderlagen. De Spanjaarden zijn daar een stuk relaxter in. Af en toe een bord om motorrijders te waarschuwen dat er zich langzame auto’s om de bocht kunnen bevinden. Of je daar op wilt letten als je het gas open draait... Heerlijk. En dat doen we dan ook. Flink. Met de nieuwe VFR1200F, het nieuwe vlaggenschip van de Honda range. Zoals de VFR eigenlijk altijd al geweest is. Dat begon al met de VF750F, dertig jaar geleden, en dat gold ook voor al zijn opvolgers. Het was altijd Honda’s paradepaardje als het gaat om afwerking en techniek. Zo was de VFR800Fi-VTEC bijvoorbeeld de eerste productiemotor die over variabele kleptiming beschikte. Sort of, want eigenlijk werd de helft van de in- en uitlaatkleppen bij lage toeren uitgeschakeld en bij hoge toeren weer ingeschakeld. Dat maakte hem lekker sterk bij lage toeren, zodat je rustig en schakellui kon rijden. En dat terwijl hij ook in het hoge toerenbereik geen adem te kort kwam.

De VFR had dus eigenlijk twee gezichten. Ook in de toepassing, want het was een zeer comfortabele toermotor. Maar liet je de V4 los op een circuit, dan bleek hij niet onder te doen voor een volbloed racer. En dat is ook de kant die Honda met de nieuwe VFR1200F op wil, al wil Honda het woord “toer” liever niet horen. Deze zesde generatie is ondergebracht in een nieuw uitgevonden segment, dat “Road Sport”heet.

Ma-Tsuya
Een ding is zeker: als je met de nieuwe VFR aan komt rijden zul je bekijks hebben. Want opvallen doet hij als een kat tijdens een kanarieshow! Maar als ik zeg dat Japanners daarmee net zo goed een passioneel design neer kunnen zetten als de Berlusconi-stemmers, moet ik toch even wat opbiechten. De Project Leader Design, die verantwoordelijk is voor de nieuwe lijnen van de VFR, heet namelijk Teofilo Plaza. Een rasechte Madrileen dus. Desalniettemin claimt hij dat zijn ontwerp “Europees met twee Japanse stijlaccenten” is. Het eerste Japanse kenmerk is “Ma” . Ma legt de focus op de ruimte rond een voorwerp, omdat de ruimte tussen voorwerpen het perspectief bepaalt. Het tweede Japanse accent is “Tsuya”. Tsuya is de begeerlijkheid van een voorwerp, de manier waarop een voorwerp het oog weet vast te houden. En Tsuya heeft de nieuwe VFR zeker. Het is ook opvallend hoeveel gelijkenis het model nog heeft met het studiemodel dat Honda vorig jaar op de Intermot toonde, al zijn die theoretische vormen voor de VFR natuurlijk wel in overeenstemming gebracht met de functionaliteit. Zo moet de body goed aansluiten op de rijder, zodat deze optimale controle heeft. Ook moet het kuipwerk goed bescherming bieden en luchtstromen naar en rond het motorblok sturen. Bij de VFR gebeurt dit echter niet met roosters in de kuip, maar met kuipdelen die als lagen over elkaar liggen. Daartussen kan de inlaatlucht voor motor en koelsysteem aanstromen en warme lucht van de V4 wegvloeien. De lagen zorgen daarnaast voor veel “Ma”. De motor lijkt er lichter en eleganter door. Net als de voorzijde van de kuip, waar de diverse lagen zorgen voor een omlijsting van de X-vormige koplamp. Opvallend zijn ook de LED-stadslichtjes op uiterste hoeken van in de spiegels geïntegreerde knipperlichten. Die zorgen voor vergroting van het zichtbare frontale oppervlak. Dat geeft medeweggebruikers een betere perceptie van de snelheid en de afstand van de VFR.

Ma Ma Mia
Een ander designdetail is de zeer slanke taille van de VFR. Die heeft hij niet alleen voor een sexy uitstraling (meer Ma Ma Mia dus), maar ook voor een goede handelbaarheid, omdat je dan beter met de voeten bij de grond kunt. Daartoe is ook de zithoogte met 815 mm redelijk bescheiden gehouden, hetgeen flink contrasteert met de hoogte van de tank. Die geeft je het gevoel dat je niet op, maar in de machine zit. De tank is dusdanig vormgegeven dat deze de rijder goed ondersteunt en dat hij samen met de kuipdelen en de ruit voor maximale bescherming tegen de elementen zorgt. Het ruitje is daarbij voorzien van een ventilatiesleuf, die de opbouw van een vacuüm achter de ruit en het bijbehorende gebulder voorkomt. Zo kun je rustig kijken naar het dashboard van de VFR1200F. Dat geeft behalve een hoog Tsuya gehalte ook veel nuttige informatie. Het dashboard is voorzien van een analoge toerenteller die wordt geflankeerd door twee digitale LCD schermpjes. Het ene schermpje informeert over de snelheid, de andere onder meer over de brandstofvoorraad en de buitentemperatuur Daarnaast is de VFR voorzien van Honda’s HISS startblokkering met elektronische sleutelherkenning en van standaard zijkofferhouders, die dusdanig in het design zijn geïntegreerd dat ze totaal niet opvallen. Zijkoffers en een topkoffer behoren echter tot de optionele uitrusting. Ze kunnen allemaal met de contactsleutel worden geopend en sluiten qua design perfect aan bij de VFR. Ze zijn ook in bijpassende kleuren gespoten, dus rood, wit of zilverkleurig. De inhoud van de zijkoffers is 35 liter, in de topkoffer kun je 31 liter kwijt. Ook bijpassende nylon binnentassen staan op de optielijst, evenals een in drie standen verstelbaar opzetwindscherm, handprotectoren, verwarmde handvatten en een Garmin Zumo, navigatiesysteem.

Geestelijk vader van de VFR1200: de in Madrid geboren ontwerper Teofilo Plaza. (je zou bijna denken dat het een Italiaan is)