Vergelijk: Aprilia Shiver en Triumph Street Triple

Het blok

John Bloor werkte negen jaar lang aan de ontwikkeling van nieuwe Triumph fietsen, die hij vanuit de fabriek in Hinckley verder ontwikkelde. In 1991 kwamen er 6 nieuwe fietsen op de markt. In de jaren daarop werden de machines verder ontwikkeld en werd er met name gewerkt met drie cilinders. In 1996 kwam Triumph met de T509 Speed triple, waar de Street triple uiteindelijk van afgeleid is.

Aprilia heeft in 2000 Moto Guzzi en Laverda overgenomen. Hierna ontstonden geldproblemen en in 2004 belandde het merk in een crisis. Eind 2004 werd het merk overgenomen door de Piaggio groep. In 1995 had Aprilia al eens een prototype met de naam Shiver ontwikkeld, een 1000cc. Deze motor is nooit in productie genomen. De Shiver 750 is, naar verluidt, niet de geëvolueerde Shiver 1000, maar een op zich zelf staande fiets die vanuit het niets is opgebouwd. Zelfs het motorblok is een blok dat voor de Shiver 750 ontwikkeld is.

De inhoud van de motor is – zoals de typeaanduiding al aangeeft – 750cc en produceert bij 9000 toeren per minuut maximaal 95 paardenkrachten. Het maximale koppel van 82 Nm wordt bereikt bij 7000 toeren per minuut. Het blok van de Triumph heeft 108 pk bij een toerental van 11.700. Het maximale koppel wordt bereikt bij een 9.100 toeren per minuut.
Dit blok komt, zoals waarschijnlijk wel bekend, uit de Daytona 675. Echter heeft dit blok onderin wat meer kracht gekregen en is de top iets afgevlakt, omdat dit alleen interessant zou zijn voor op het circuit. Maar hierdoor heb je bij alle omwentelingsnelheden meer dan 50Nm koppel ter beschikking en kun je redelijk schakellui rijden. Met een vermogen van 108 pk doet de Street Triple het overigens verre van onaardig. En hij heeft het gelauwerde rijwielgedeelte van de Daytona 675 mee. Van bij de start van de ontwikkeling van de 675, richtte men zich al op het bouwen van een nakedbike.

We stelden het al: de Street Triple is een afgeleide van de compromisloze Daytona 675, en dus zul je bepaalde zaken voor lief moeten nemen. Zoals de bereikbaarheid van het zadelslot, waarvoor smurfenvingers nog de beste oplossing schijnt te zijn. Bij Aprilia heeft men dáár dan weer wel goed over nagedacht, maar dat heeft weer als nadeel dat er nagenoeg niets mee te nemen is onder het zadel.

En dat is dan weer een gemiste kans voor de Italianen, die er juist zo prat op gaan eens géén Tuono-lookalike te hebben ontworpen maar een fiets voor de alledaagse commuter... die het wel makkelijk vindt om ook nog eens wat dingen mee te nemen. 

De Zit

Voor dames (en heren) niet langer dan 1.70 heeft de Shiver een hoge zit. Het was voor mij lastig om met m’n voeten bij de grond te komen. Met eenmaal de voeten op de steps, zit de motor zeker niet onaardig. Het stuur is lekker hoog en in combinatie met de laag geplaatste steps heb je een mooi rechtop zittende, redelijk gestrekte houding. In tegenstelling tot de Aprilia Pegaso heeft deze Shiver niet bepaald een slanke zit. De motor is breed, erg breed mag ik wel zeggen. En met korte benen zit je liever in de lengte dan in de breedte. Door deze breedte voelt de Shiver enigszins log aan, wat gelukkig is te compenseren met het lekker brede stuur waardoor hij gewillig een bocht in valt. De Triumph heeft een totaal andere zit. De steps zitten hoger en het stuur ligt wat lager. Hierdoor krijg je een actievere zit. Bij de Aprilia zit het stuur hoog genoeg om je pols en elleboog in een lijn te hebben, terwijl bij de Triumph je het gevoel hebt dat je op het stuur duwt. Dat gevoel wordt vergroot omdat het zadel, in verhouding, ver naar voren ligt. Maar zoals het een echte naked betaamt, is het stuur breed genoeg om er ongegeneerd mee te smijten. Zodra je gaat zitten voelt het lekker aan. De steps, de lekker smalle tank, het zadel waar je zo mee naar Frankrijk zou kunnen rijden, het zit allemaal als gegoten.

De cockpitjes van beide fietsen zijn eigenlijk meer dan volledig. Daar waar de Aprilia een mooi muisknopje heeft op het stuur om door het menu te navigeren (zoals de Pegaso), heeft de Triumph 3 kleine knopjes onder het display. De muis van Aprilia is zeer makkelijk te bedienen, alhoewel het wel handig is als je even weet hoe het werkt en wat de menuonderdelen zijn vóórdat je gaat rijden. Daartegenover is de Triumph weliswaar een genot om naar te kijken; de knopjes laten ‘even snel’ iets opzoeken niet toe. Beide motoren hebben een dubbele tripmeter, een weergave op het display van de gemiddelde snelheid, de maximum snelheid en wat er daadwerkelijk gereden is, het brandstofverbruik en Triumph heeft nog een rijtijd weergave en een laptimer. De Aprilia heeft daarnaast een shift-indicator en aangeven wordt in welke versnelling je zit.